Şu Hayat Denen Sofrada...

**GöKKuŞaĞı** · 09-04-2009

Bir ay kadar önceydi

Bir şirketin kantininde arkadaşlarla laflıyorduk

İçeri gözterişli bir genç kadın ve yakışıklı bir genç adam girdi

Birbirlerinden hoşlandıkları ve daha yakından tanımaya çalıştıkları anlaşılıyordu

Heyecanları onları daha da güzelleştiriyordu

Gözüm takıldı ister istemez

Kadın salata, erkek sandviç aldı tabağına

Sonra yanı başımızdaki masaya oturdular

O sırada fark ettim ki, genç kadının yüzü birdenbire değişti

Önce "dereotundan nefret ederim" dediğini işittim

"Dereotu" derken insanlardan söz eder gibiydi!
Tek tek ayıkladı dereotlarını

Uzun ve meşakkatli bir operasyondu doğrusu

Derken sıra maydanoz yapraklarına geldi

Ardından taze soğanlar ayrıldı

Domatesin tattı, yüzünü buruşturdu ve onları da yandaki boş tabağa çıkardı

Önündekilerle sıkıntılı, mutsuz, umutsuz bir kavga içindeydi

Tabağındaki salata daha yemeden yarı yarıya azalmıştı

Dünyayı, hazları, coşkuyu, neşeyi bir bir eksiltiyordu sanki genç kadın!
Karşısındaki genç adama baktım

Şaşkındı

İçinde birikmiş ilgi ve arzunun bir anda solup sarardığı nasıl da belli oluyordu

O gün tanık olduğum bu sahne zihnime yapışıp kaldı

***
Zihnime yapışıp kalan bir başka sahneye gelince

Yaz başlarıydı

Otoyoldan sapmış, kasabalar arsında yol alırken çay kahve içilecek bir yer arıyordum

Buldum

Yan yana dizilmiş dört masadan birine oturdum, sade kahvemi söyledim

Az sonra sıska motosikletiyle toza toprağa bulanmış bir delikanlı çıka geldi

Selamlaştık

Yan masaya oturdu

Elindeki naylon torbayı açtı

İçinden evden çıkarken alelacele paketlendiği belli iki plastik kap çıkardı

Birinde zeytinler ve domates dilimleri, ötekinde kuru sigara börekleri vardı

Yanılmadıysam, önce şükrünü mırıldandı, sonra bana birlikte yemeyi teklif etti mahçup bir tavırla

Teşekkür edip onu kendi haline bıraktım

Ama çaktırmadan izlemekten de kendimi alamadım

O kuru böreklerde nasıl bir lezzet varsa, delikanlının yüzünde güller açıyordu

Her lokmasında dünya çoğalıyor, büyüyor, bereketleniyordu sanki

***
Dünya toz pembe değil

Bunu iyi biliyoruz

Ama güzelliklerle; bu dünyanın nimetleriyle boğuşmak; dertlerimizin acısını onlardan çıkarmaya kalkışmak niye?
Yukarıda anlattığım sahnelerde yemek var; tat var

Ama bunlar birer sembol! Asıl kastettiğim hayatın tadı!
Hayat bir sofra

Acısı tatlısı, ekşisi, tuzlusuyla bir sofra

Biz oraya mum istiyoruz, çiçek istiyoruz, şık bir atmosfer olsun, hatta müzik eşlik etsin istiyoruz!
İstiyoruz da

Bu arada sofranın varoluşundaki güzelliği ve anlamı unutmuşuz, haberimiz yok!
Sofradaki tadı da yavaş yavaş alamaz oluyoruz

Sonra ne mi oluyor?
Mesela şu

Mutluluk ayağımıza kadar geldiğinde

İçindeki "dereotlarını" ayıklayacağım diye helak olup sıkıntıyla oradan sıvışıyoruz

Haşmet Babaoğlu - Sabah

09-04-2009	#1
GöKKuŞaĞı	Şu Hayat Denen Sofrada... Bir ay kadar önceydi Bir şirketin kantininde arkadaşlarla laflıyorduk İçeri gözterişli bir genç kadın ve yakışıklı bir genç adam girdi Birbirlerinden hoşlandıkları ve daha yakından tanımaya çalıştıkları anlaşılıyordu Heyecanları onları daha da güzelleştiriyordu Gözüm takıldı ister istemez Kadın salata, erkek sandviç aldı tabağına Sonra yanı başımızdaki masaya oturdular O sırada fark ettim ki, genç kadının yüzü birdenbire değişti Önce "dereotundan nefret ederim" dediğini işittim "Dereotu" derken insanlardan söz eder gibiydi! Tek tek ayıkladı dereotlarını Uzun ve meşakkatli bir operasyondu doğrusu Derken sıra maydanoz yapraklarına geldi Ardından taze soğanlar ayrıldı Domatesin tattı, yüzünü buruşturdu ve onları da yandaki boş tabağa çıkardı Önündekilerle sıkıntılı, mutsuz, umutsuz bir kavga içindeydi Tabağındaki salata daha yemeden yarı yarıya azalmıştı Dünyayı, hazları, coşkuyu, neşeyi bir bir eksiltiyordu sanki genç kadın! Karşısındaki genç adama baktım Şaşkındı İçinde birikmiş ilgi ve arzunun bir anda solup sarardığı nasıl da belli oluyordu O gün tanık olduğum bu sahne zihnime yapışıp kaldı * Zihnime yapışıp kalan bir başka sahneye gelince Yaz başlarıydı Otoyoldan sapmış, kasabalar arsında yol alırken çay kahve içilecek bir yer arıyordum Buldum Yan yana dizilmiş dört masadan birine oturdum, sade kahvemi söyledim Az sonra sıska motosikletiyle toza toprağa bulanmış bir delikanlı çıka geldi Selamlaştık Yan masaya oturdu Elindeki naylon torbayı açtı İçinden evden çıkarken alelacele paketlendiği belli iki plastik kap çıkardı Birinde zeytinler ve domates dilimleri, ötekinde kuru sigara börekleri vardı Yanılmadıysam, önce şükrünü mırıldandı, sonra bana birlikte yemeyi teklif etti mahçup bir tavırla Teşekkür edip onu kendi haline bıraktım Ama çaktırmadan izlemekten de kendimi alamadım O kuru böreklerde nasıl bir lezzet varsa, delikanlının yüzünde güller açıyordu Her lokmasında dünya çoğalıyor, büyüyor, bereketleniyordu sanki * Dünya toz pembe değil Bunu iyi biliyoruz Ama güzelliklerle; bu dünyanın nimetleriyle boğuşmak; dertlerimizin acısını onlardan çıkarmaya kalkışmak niye? Yukarıda anlattığım sahnelerde yemek var; tat var Ama bunlar birer sembol! Asıl kastettiğim hayatın tadı! Hayat bir sofra Acısı tatlısı, ekşisi, tuzlusuyla bir sofra Biz oraya mum istiyoruz, çiçek istiyoruz, şık bir atmosfer olsun, hatta müzik eşlik etsin istiyoruz! İstiyoruz da Bu arada sofranın varoluşundaki güzelliği ve anlamı unutmuşuz, haberimiz yok! Sofradaki tadı da yavaş yavaş alamaz oluyoruz Sonra ne mi oluyor? Mesela şu Mutluluk ayağımıza kadar geldiğinde İçindeki "dereotlarını" ayıklayacağım diye helak olup sıkıntıyla oradan sıvışıyoruz Haşmet Babaoğlu - Sabah __________________ Bıçak soksan gölgeme, Sıcacık kanım damlar Girde bak bir ülkeme: Başsız başsız adamlar NFK GaLiBa Bu GeCe YaĞMuRDa GöKKuŞaĞı MiSali GüLeRKeN aĞLaMaNıN ZaMaNı