Naylonun Bulunuşu-Tarihçesi

Naylonun Bulunuşu-Tarihçesi

Günlük yaşamda naylon öylesine çok kullanılmaktadır ki, 1938'den önce böyle bir maddenin olmadığına inanmak zordur Dokumacılıkta kullanılan maddelerin içinde en iyisi, ama en pahalısı ipektir Bu nedenle bilim adamları yaklaşık 300 yıl süreyle ipeğin ucuz bir taklidini yapmaya çalıştılar 1900'den sonra daha da artırılan bu çabalar sonucu ilk büyük başarı 1929'da elde edildi ABD'li kimyacı Wallace Hume Carothers'in başkanlığındaki bir grup organik kimyacı naylonu buldu Ondan önce de birçok yapay ipek (reyon) türü üretilmişti; ama bunların hiçbiri doğal ipek kadar dayanıklı ve kullanışlı değildi


Bilim adamları yapay ipeği bulmak için yaptıkları çalışmalarda ipekböceğinin ipek ipliğini üretme yönteminden yararlandılar İpek lifleri, ipekböceğinin başındaki iki küçük delikten salgıladığı yoğun bir sıvıdan oluşuyordu Deliklerden çıkan sıvı, havanın etkisiyle sertleşip iki ince lif oluşturuyor, başka iki salgıbezinin salgıladığı ipek zamkı da bu lifleri birbirine yapıştırıyordu


Bilim adamları, ipeğe benzer bir madde yapmak için yoğun bir sıvının küçük deliklerden püskürtülmesi gerektiğine karar verdiler Bu sıvının deliklerden çıkar çıkmaz sertleşmesi, yani ısıtılınca eriyen, soğur soğumaz da katılaşan bir madde olması gerekiyordu İşte naylon böyle bir özelliğe sahipti; lifler eritilmiş naylondan yapılabilirdi Carothers, daha naylonu üretip lif haline getirmeyi denemeden önce bu maddeden lif yapılabileceğinden emindi Çünkü ipeğin yanı sıra pamuk ve yünün de dokumaya çok elverişli iyi lifleri olmasının nedenini biliyordu

Eğer bir parça yün ipliğini alıp bükümlerini açarsanız ipliği oluşturan yün liflerini tek tek çekip çıkarabilirsiniz Bu liflerden bazıları yaklaşık 10 cm uzunluğundadır; ama kalınlıkları ancak bir mikroskop kullanılarak ölçülebilir Mikroskopla bakıldığı zaman bir yün lifinin kalınlığının yaklaşık 0,025 mm olduğu görülür Bu durumda, bir yün lifinin boyu, kalınlığının yaklaşık 4000 katıdır

İpek filamanları ise (çok uzun liflere filaman denir) yün liflerinden çok daha uzun ve çok daha incedir; bu nedenle de uzunluklarının kalınlıklarına oranı çok büyüktür Dokumacılıkta kullanılan liflerin uzunluklarının, kalınlıklarına göre böylesine fazla olmasının nedeni, bu lifleri oluşturan moleküllerin kendilerinin de çok ince ve uzun olmasıdır Zincire benzeyen bu moleküllere polimer adı verilir Bir ipek filamanının kalınlığını, yan yana dizilmiş olan 10 bin kadar polimer oluşturur (bak MOLEKÜL; POLİMER) Filaman boyunca uzanan polimerler, birbirlerine sıkıca kenetlendikleri için ipek çok dayanıklıdır


Carothers, ipeğe benzeyen lifler elde etmek için önce uygun polimerler bulup onları üretmek zorundaydı İpek filamanında bulunan polimerlerin aynısını yapmak çok zordu; ama Carothers onlara çok benzeyenleri yapmayı başardı Bu amaçla izlediği yol, uzun bir molekül zinciri elde etmek için zincirin halkalarını oluşturacak kısa molekülleri birbirine bağlamaktı

Bunun için her ikisi de benzenden yapılmış (bak BENZEN) iki tür molekül kullandı Bir tür molekülü benzeni oksitleyerek elde etti; bu türü amonyakla işleme sokarak da öbür türü elde etti Birbirine bağlanarak bir zincir oluşturan bu iki tür molekülün bağlanışını anlayabilmek için, bunlardan birinin uçlarında çengeller, öbür türünün uçlarında da bu çengellerin takılabileceği yuvalar varmış gibi düşünebiliriz İlk naylon türü tek tür molekülden yapılmıştı Bu molekülün bir ucunda çengel, öbür ucunda çengelin takılacağı bir yuva vardı Daha sonraları iki ayrı tür molekülle zincir oluşturmanın, üretimi ucuzlattığı görüldü

Molekül zinciri oluşturularak elde edilen naylon, önce eritilerek bir yarıktan dışarı püskürtülür Böylece bir naylon şerit ya da kurdele elde edilir Suda hızla soğutulan bu şerit daha sonra, yonga adı verilen küçük parçalara ayrılır Naylon filaman elde etmek için bu yongalar eritilir ve düşe denen, üzerinde çok küçük delikler bulunan bir memeden püskürtülür Eğer 15 filamandan oluşan bir iplik elde etmek isteniyorsa 15 delikli bir düşe kullanılır Düseden çıkan erimiş naylon havayla karşılaştığı