Aşçının çırağı

İran şahı Osmanlı sultanına bir yay gönderir

Yay, en baba pehlivanın bile kuramayacağı kadar serttir, sağlamdır

Padişah, “Lala” der “Bir pehlivan bulun da şu yayı kursun

Bilirsin, Şah bize meydan okumaya kalkıyor”

“Başüstüne sultanım” der lala

Münadiler bağırır durur pehlivanlar içinde Yay, müthiş bir şeydir Gören, deneyen, vazgeçer

Hiçbir pehlivan yayı kuramaz Acayip bir şey

Padişahın canı yaman sıkılır

Bu arada elçi de, misafirhanede ağırlanmaktadır

Paşa, yayı alır ve bir depoya koyar

Bir aşçı çırağı olan Hüseyin Efendi, kimse yokken yayı eline alır

Evirir çevirir, kurar boşaltır

Çocuk oyuncağı gibi oynar

Bir gün paşanın mutfağa geleceği tutar

Bir ses duyulur “Paşa mutfağı teftiş edecek!”

Hüseyin Efendi heyecanlanır, kurduğu yayı ortaya bir yere bırakır

Etrafı toplamaya koyulur

Paşa içeri girince, yayı yerde görür ve sorar:
“Kim bu yay ile oynadı?”

Ses yok
Tekrar sorar Hüseyin Efendi boynunu büker

“Ben uğraştım Kusurumu bağışlayın”

“Sen bu yayı kurabiliyor musun?”

“Evet”

“Kur bakalım”

Hüseyin Efendi, yayı eline alır, çocuk oyuncağı gibi

kurar, boşaltır Resmen oyun oynar

Paşa çok sevinir

“Şunun üstüne temiz birşeyler giydirin

Padişahın huzuruna çıkacak Orada da kuracak”

Huzura çıkmış Hüseyin Efendi

Yayı kurmuş, boşaltmış

Padişah, İran elçisini çağırtmış

“Söyle şahına Gönderdiği yayı kurmak için pehlivana lüzum yokmuş Sıradan bir aşçı yamağı kurup boşaltıyor”

Hüseyin Efendi coşmuş Yayı öyle bir kurup boşaltmış ki, ortadan ikiye bölmüş

Halen yay, Topkapı müzesinde teşhir edilir

Hüseyin Efendi sonradan paşa olur