Kemal'in Askerleri...

**delishhhh** · 08-28-2009

30 Ağustos 1922

“Paşalar onun arkasındaydılar

O, saati sordu

Paşalar; ‘Üç’ dediler

Sarışın bir kurda benziyordu

Ve mavi gözleri çakmak çakmaktı

Yürüdü uçurumun başına kadar, eğildi, durdu

Bıraksalar ince, uzun bacakları üstünde yaylanarak
ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak Kocatepe’den Afyon Ovası’na atlayacaktı

”
Oradaydılar

Mustafa Kemal ve askerleriydi onlar

Tarih 1922, aylardan Ağustos

Hâlâ “orada mıyız?!

” Hadi bakalım bu soruya “evet” diyebiliyor musunuz?!

“Kemal ve askerleri” nin gözleri gene çakmak çakmak

Öyle arşın yedi kat üstünden memleketin haline bakıyorlar!

Bıraksalar

Semadan bir kaplan gibi atlayacaklar

Nereye?!

Memleketi emanet ettiklerinin şen şakrak, koltuklarda tepindikleri Ankara üzerine!

30 Ağustos 1922

Kemal ve askerleri, Afyon üzerinden İzmir’e doğru

Kanla, terle, şerefle

30 Ağustos 2009

Memleketi aça saça, neşeyle

!
1922, Kemal ve askerleri cephede

2009, beyler, paşalar koltukta, komedyen amiral sahnede!

Yıldırım Orduları Akdeniz’i yarmış, seksen küsur yıl sonra, deniz kuvvetlerinin başına Cem Yılmaz’a rakip bir adamı amiral yapacak kadar kendisini aşmış, ne mutlu

Gül, neşelen, eğlen

!
Bu duruma limon sıkılır mı!?

Sıkalım, ekabire bir destanı hatırlatalım

Nazım’dan okuyalım
Boy pos fukarası, kekeme denizcinin komik anıları kadar Ankara zevatını, memleketin müstesna şahsiyetlerini gülmekten kırıp geçirmez bu destanda anlatılanlar

Hele hele asker takımının defalarca okumasında sonsuz faydalar vardır, zihin, ruh açıklığı sağlar

Titreyip kendine dönmeyi bile

Destanı okuduktan sonra, kendisini bilen sorumlu, hele şu günlerde kafasını yerden kaldıramaz

Çünkü bu muhteşem destan, seksen küsur yıl öncesinin gurur veren bir hatırası olmaktan öte, Türk Milleti’nin kendisini yeniden bulması için ana unsurlar taşıyan mirastır

Bu büyük mirası kavramak için büyük şair Nazım Hikmet’in destanını tekrar tekrar okumak gerekir

İşte o muhteşem anı

‘Onlar ki toprakta karınca,
suda balık,
havada kuş kadar
çokturlar;
korkak,
cesur,
cahil,
hakim
ve çocukturlar
ve kahreden
yaratan ki onlardır,
destanımızda yalnız onların maceraları vardır

Çok sözler edildi onlara dair
ve onlar için;
zincirlerinden başka kaybedecek şeyleri yoktur,
denildi

Muhteşem destan
“Ayın altında kağnılar gidiyordu

Kağnılar gidiyordu Akşehir üstünden Afyon’a doğru

Toprak öyle bitip tükenmez,
dağlar öyle uzakta,
sanki gidenler hiçbir zaman
hiçbir menzile erişmiyecekti

Kağnılar yürüyordu yekpare meşeden tekerlekleriyle

Ve onlar ayın altında dönen ilk tekerlekti

Ayın altında öküzler başka ve çok küçük bir dünyadan gelmişler gibi
ufacık, kısacıktılar,
ve pırıltılar vardı hasta, kırık boynuzlarında
ve ayakları altından akan
toprak, toprak ve topraktı

Gece aydınlık ve sıcak
ve kağnılar tahta yataklarında
koyu mavi humbaralar çırılçıplaktı

Ve kadınlar birbirlerinden gizliyerek
bakıyorlardı ayın altında
geçmiş kafilelerden kalan öküz ve tekerlek ölülerine

Ve kadınlar, bizim kadınlarımız:
korkunç ve mübarek elleri,
ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle
anamız, avradımız, yarimiz
ve sanki hiç yaşamamış gibi ölen
ve soframızdaki yeri
öküzümüzden sonra gelen
ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız
ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki
ve karasabana koşulan
ve ağıllarda
ışıltısında yere saplı bıçakların
oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan
kadınlar,
bizim kadınlarımız
şimdi ayın altında
kağnıların ve hartuçların peşinde
harman yerine kehribar başaklı sap çeker gibi
aynı yürek ferahlığı,
aynı yorgun alışkanlık içindeydiler

Ve on beşlik şarapnelin çeliğinde
ince boyunlu çocuklar uyuyordu

Ve ayın altında kağnılar
yürüyordu Akşehir üstünden Afyon’a doğru

***
Saat 2

30

Kocatepe yanık ve ihtiyar bir bayırdır,
Düşman üç saatlik yerdedir
ve Hıdırlık tepesi olmasa
Afyonkarahisar şehrinin ışıkları gözükecek

ve dağlarda tek tek ateşler yanıyordu

Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki
şayak kalpaklı adam
nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden
güzel, rahat günlere inanıyordu
ve gülen bıyıklarıyla duruyordu ki mavzerinin yanında,
birdenbire beş adım sağında onu gördü

Paşalar onun arkasındaydılar

”
Nasıl?

Okuyup ağladınız mı, gülüyor musunuz!?

08-28-2009	#1
delishhhh	Kemal'in Askerleri... 30 Ağustos 1922 “Paşalar onun arkasındaydılar O, saati sordu Paşalar; ‘Üç’ dediler Sarışın bir kurda benziyordu Ve mavi gözleri çakmak çakmaktı Yürüdü uçurumun başına kadar, eğildi, durdu Bıraksalar ince, uzun bacakları üstünde yaylanarak ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak Kocatepe’den Afyon Ovası’na atlayacaktı” Oradaydılar Mustafa Kemal ve askerleriydi onlar Tarih 1922, aylardan Ağustos Hâlâ “orada mıyız?!” Hadi bakalım bu soruya “evet” diyebiliyor musunuz?! “Kemal ve askerleri” nin gözleri gene çakmak çakmak Öyle arşın yedi kat üstünden memleketin haline bakıyorlar! Bıraksalar Semadan bir kaplan gibi atlayacaklarNereye?! Memleketi emanet ettiklerinin şen şakrak, koltuklarda tepindikleri Ankara üzerine! 30 Ağustos 1922 Kemal ve askerleri, Afyon üzerinden İzmir’e doğru Kanla, terle, şerefle 30 Ağustos 2009 Memleketi aça saça, neşeyle! 1922, Kemal ve askerleri cephede 2009, beyler, paşalar koltukta, komedyen amiral sahnede! Yıldırım Orduları Akdeniz’i yarmış, seksen küsur yıl sonra, deniz kuvvetlerinin başına Cem Yılmaz’a rakip bir adamı amiral yapacak kadar kendisini aşmış, ne mutlu Gül, neşelen, eğlen! Bu duruma limon sıkılır mı!? Sıkalım, ekabire bir destanı hatırlatalım Nazım’dan okuyalım Boy pos fukarası, kekeme denizcinin komik anıları kadar Ankara zevatını, memleketin müstesna şahsiyetlerini gülmekten kırıp geçirmez bu destanda anlatılanlar Hele hele asker takımının defalarca okumasında sonsuz faydalar vardır, zihin, ruh açıklığı sağlar Titreyip kendine dönmeyi bile Destanı okuduktan sonra, kendisini bilen sorumlu, hele şu günlerde kafasını yerden kaldıramaz Çünkü bu muhteşem destan, seksen küsur yıl öncesinin gurur veren bir hatırası olmaktan öte, Türk Milleti’nin kendisini yeniden bulması için ana unsurlar taşıyan mirastır Bu büyük mirası kavramak için büyük şair Nazım Hikmet’in destanını tekrar tekrar okumak gerekir İşte o muhteşem anı ‘Onlar ki toprakta karınca, suda balık, havada kuş kadar çokturlar; korkak, cesur, cahil, hakim ve çocukturlar ve kahreden yaratan ki onlardır, destanımızda yalnız onların maceraları vardır Çok sözler edildi onlara dair ve onlar için; zincirlerinden başka kaybedecek şeyleri yoktur, denildi Muhteşem destan “Ayın altında kağnılar gidiyordu Kağnılar gidiyordu Akşehir üstünden Afyon’a doğru Toprak öyle bitip tükenmez, dağlar öyle uzakta, sanki gidenler hiçbir zaman hiçbir menzile erişmiyecekti Kağnılar yürüyordu yekpare meşeden tekerlekleriyle Ve onlar ayın altında dönen ilk tekerlekti Ayın altında öküzler başka ve çok küçük bir dünyadan gelmişler gibi ufacık, kısacıktılar, ve pırıltılar vardı hasta, kırık boynuzlarında ve ayakları altından akan toprak, toprak ve topraktı Gece aydınlık ve sıcak ve kağnılar tahta yataklarında koyu mavi humbaralar çırılçıplaktı Ve kadınlar birbirlerinden gizliyerek bakıyorlardı ayın altında geçmiş kafilelerden kalan öküz ve tekerlek ölülerine Ve kadınlar, bizim kadınlarımız: korkunç ve mübarek elleri, ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle anamız, avradımız, yarimiz ve sanki hiç yaşamamış gibi ölen ve soframızdaki yeri öküzümüzden sonra gelen ve dağlara kaçırıp uğrunda hapis yattığımız ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki ve karasabana koşulan ve ağıllarda ışıltısında yere saplı bıçakların oynak, ağır kalçaları ve zilleriyle bizim olan kadınlar, bizim kadınlarımız şimdi ayın altında kağnıların ve hartuçların peşinde harman yerine kehribar başaklı sap çeker gibi aynı yürek ferahlığı, aynı yorgun alışkanlık içindeydiler Ve on beşlik şarapnelin çeliğinde ince boyunlu çocuklar uyuyordu Ve ayın altında kağnılar yürüyordu Akşehir üstünden Afyon’a doğru *** Saat 230 Kocatepe yanık ve ihtiyar bir bayırdır, Düşman üç saatlik yerdedir ve Hıdırlık tepesi olmasa Afyonkarahisar şehrinin ışıkları gözükecek ve dağlarda tek tek ateşler yanıyordu Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki şayak kalpaklı adam nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden güzel, rahat günlere inanıyordu ve gülen bıyıklarıyla duruyordu ki mavzerinin yanında, birdenbire beş adım sağında onu gördü Paşalar onun arkasındaydılar” Nasıl? Okuyup ağladınız mı, gülüyor musunuz!?