Madrigal- Oda Müziği Türü

Madrigal- Oda Müziği Türü


Madrigal, insan sesi için yazılmış, çalgısız söylenen dindışı konulu bir oda müziği
türüdür Madrigal ilk kez 14 yüzyılda İtalya'da, aile toplantılarında birlikte şarkı söyleme geleneğinden doğdu

15 yüzyılda unutulur gibi olduysa da 16 yüzyılda yeniden canlandı Zamanla Alman
ya'da, İngiltere'de ve Felemenk ülkelerinde yaygınlaşarak evlerde iki ya da üç sesli olarak sık sık söylenmeye başlandı Madrigallerin gelişip yaygınlaşmasını sağlayan besteciler, İtalya'da Costanza Festa, Adriaan Willaert, İngiltere'de William Byrd ve Thomas Weelkes'dir 1588'de İngiliz Nicholas Yonge İtalyan madrigallerini Musica Transalpina ("Alpötesinin Müziği") adıyla İngilizce olarak yayımladı Dönemin ünlü bestecileri yazdıkları parçalarla o yıllarda çok tutulan bu müzik türünün gelişmesine katkıda bulundular

Madrigaller daha çok doğayı, aşkı ve ölümü konu alırdı 16 yüzyıl madrigalleri edebiyat değeri olan şiirlerden oluşuyordu Besteciler o dönemde Francesco Petrarca ve Giovanni Boccaccio'nun şiirlerini bestelediler İtalyan besteci Andrea Gabrieli, madrigallerin çoksesli korolarla söylendiği Venedik üslubunu yarattı
Madrigaller 17 yüzyıl başlarında İtalya'da son parlak dönemini yaşadı İtalyan besteci Claudio Monteverdi'nin renkli ve canlı madrigallerden oluşan sekiz madrigal derlemesi vardır {bak MONTEVERDI Claudio) Bestecinin sololara ağırlık verdiği madrigallerinden en tanınmış olanı // combattimento di Tancredi e Clorinda'dır ("Tancredi ile Clorinda'nın Savaşı")