Kulluğun “Hiçlik” Boyutunda “İnsan” Olmak

**GöKKuŞaĞı** · 07-23-2009

İnsan olarak pek-çok şeye kadir olduğumuzu düşünürüz

Çok şey yapabildiğimizi zannederiz

Oysa sınırlı yeteneklerimiz, algılarımız, duygularımızla âciz varlıklarız

Pek çok şeye bağımlı yaşarız

Ama yeteneklerimizi abartır, ampulü bulmakla yahut uzaya çıkmakla övünürüz

Yazık ki, küçücük bir virüsün (nezle) üstesinden hâlâ gelemedik

Kuş gribi, deli dana, domuz gribi, AİDS, deprem ihtimali derken, ölümün gölgesinde ecel terleri dökerek yaşıyoruz! Bu korku, hayatın tadını adamakıllı kaçırıyor

Günün birinde, kendimize ait sandığımız her şeyi terk etmek zorunda kalma kâbusu hayatı acılaştırıyor

Bu konuda mü’minler biraz daha talihli sanırım: Çünkü ölüm gerçeği, hakiki mü’minin nazarında vuslatı çağrıştırıyor

Öteki dünyada daha iyi bir hayatın beklediğine inanmak son derece rahatlatıcı

Ya inançsız insan için ölümün ifade ettiği mânâ nedir? Yokluk

Hiçlik

Toprakta yitip gitmek

Tüm sevilenlerden ve sevenlerden kopmak

Mezar: Ebedî zindan

Çok zor! Ölümü düşünüp ölü karşısında acz ve fakrımızı hatırlamamız gerekirken, biz kendi kendimizi kandırarak ölüm gerçeğinden saklanmaya çalışıyoruz

Akıbetimizle ilgili her türlü düşünceden kaçınıyoruz

Aslında düşünmekten kaçıyoruz

Çünkü düşünen insan kendi gerçeğini aramaya çıkan insandır

Yaratıcımızı tanımak, sevmek ve bizim Onsuz bir şey olmadığımızı, Onun yardımı olmadan hiçbir şeye sahip olamayacağımızı anlamak üzere fıtratımıza yerleştirilmiş olan kabiliyetlerimizi de boğazladık

Kendimizi oyalamak üzere kendimize bir program yaptık: Vur patlasın, çal oynasın!
•
Sinema, televizyon, tiyatro, bale, opera filan

İnsanları azamî derecede meşgul etmek, oyalamak üzere düşünüldü

Keza talih oyunları da heyecan pompalamak ve suni heyecanlarda insanları oyalamak için uyduruldu

Çok mu kuşkucuyum diyorsunuz?
Belki: Ne de olsa ben de bu eğitim kıskacından geçtim

Eğitimimiz gözle görünmeyen her şeyi şüpheyle karşılamayı öğretti bize

Sonuçta kendi varlığımızdan bile şüpheye düştük

Descartes “Düşünüyorum öyleyse varım” derken, sanırım farkı fark etmiş

Diğer varlıklarla insanın farkını bir güzel ortaya koşmuş: Düşünebilme yeteneği!
Mantığın merkezi Kur’an: “Hiç düşünmezler mi?” diye azarlıyor

Şu halde düşünmek, insan olmanın şartlarından biri!
İşte bu yüzden düşünce özgürlüğünü sınırlamak, Allah’ın hükmüne karşı çıkmak anlamına gelebiliyor!
Acaba ifade özgürlüğünü sınırlayan devletlerin geri kalmışlığı bununla izah edilebilir mi?
•
Henüz düşünceler kontrol edilemiyor, ama modern iletişim imkanları kullanılarak, insan, istenilen istikamette şartlandırılabiliyor

Bu yüzden aynı filmleri izleyen, aynı şarkıları dinleyen, aynı sanatçılardan hazzeden, aynı kitapları okuyan, aynı yerleri gezen, aynı şeyleri yiyip içen ve aynı şeyleri giyen bir topluluğa dönüştük

Farklarımız kayboldu

Farklarımız kayboldukça renklerimiz de kayboldu

Farklarımız ve renklerimiz güzelliğimizdi, güzelliğimiz kayboldu

Bunun adı: “Moda!”
•
Teknoloji ve moda, işbirliği halinde insanı, yaratılış hikmetinden koparıp “kukla”ya dönüştürdü

Alâ-yı illiyinden esfeli safiline düşürdü

Hem esir, hem ecîr (ücretli) olduk!
Oysa Bediüzzaman hazretlerinin tespiti müthiş: “İnsan esir olmak istemediği gibi ecîr olmak da istemez” diyor

Yani insan ne ücretsiz köle olmak ister, ne de ücretli köle

Yaşasın “kulluk”ta varlık!

Yavuz Bahadıroğlu - Vakit

07-23-2009	#1
GöKKuŞaĞı	Kulluğun “Hiçlik” Boyutunda “İnsan” Olmak İnsan olarak pek-çok şeye kadir olduğumuzu düşünürüz Çok şey yapabildiğimizi zannederiz Oysa sınırlı yeteneklerimiz, algılarımız, duygularımızla âciz varlıklarız Pek çok şeye bağımlı yaşarız Ama yeteneklerimizi abartır, ampulü bulmakla yahut uzaya çıkmakla övünürüz Yazık ki, küçücük bir virüsün (nezle) üstesinden hâlâ gelemedik Kuş gribi, deli dana, domuz gribi, AİDS, deprem ihtimali derken, ölümün gölgesinde ecel terleri dökerek yaşıyoruz! Bu korku, hayatın tadını adamakıllı kaçırıyor Günün birinde, kendimize ait sandığımız her şeyi terk etmek zorunda kalma kâbusu hayatı acılaştırıyor Bu konuda mü’minler biraz daha talihli sanırım: Çünkü ölüm gerçeği, hakiki mü’minin nazarında vuslatı çağrıştırıyor Öteki dünyada daha iyi bir hayatın beklediğine inanmak son derece rahatlatıcı Ya inançsız insan için ölümün ifade ettiği mânâ nedir? Yokluk Hiçlik Toprakta yitip gitmek Tüm sevilenlerden ve sevenlerden kopmak Mezar: Ebedî zindan Çok zor! Ölümü düşünüp ölü karşısında acz ve fakrımızı hatırlamamız gerekirken, biz kendi kendimizi kandırarak ölüm gerçeğinden saklanmaya çalışıyoruz Akıbetimizle ilgili her türlü düşünceden kaçınıyoruz Aslında düşünmekten kaçıyoruz Çünkü düşünen insan kendi gerçeğini aramaya çıkan insandır Yaratıcımızı tanımak, sevmek ve bizim Onsuz bir şey olmadığımızı, Onun yardımı olmadan hiçbir şeye sahip olamayacağımızı anlamak üzere fıtratımıza yerleştirilmiş olan kabiliyetlerimizi de boğazladık Kendimizi oyalamak üzere kendimize bir program yaptık: Vur patlasın, çal oynasın! • Sinema, televizyon, tiyatro, bale, opera filan İnsanları azamî derecede meşgul etmek, oyalamak üzere düşünüldü Keza talih oyunları da heyecan pompalamak ve suni heyecanlarda insanları oyalamak için uyduruldu Çok mu kuşkucuyum diyorsunuz? Belki: Ne de olsa ben de bu eğitim kıskacından geçtim Eğitimimiz gözle görünmeyen her şeyi şüpheyle karşılamayı öğretti bize Sonuçta kendi varlığımızdan bile şüpheye düştük Descartes “Düşünüyorum öyleyse varım” derken, sanırım farkı fark etmiş Diğer varlıklarla insanın farkını bir güzel ortaya koşmuş: Düşünebilme yeteneği! Mantığın merkezi Kur’an: “Hiç düşünmezler mi?” diye azarlıyor Şu halde düşünmek, insan olmanın şartlarından biri! İşte bu yüzden düşünce özgürlüğünü sınırlamak, Allah’ın hükmüne karşı çıkmak anlamına gelebiliyor! Acaba ifade özgürlüğünü sınırlayan devletlerin geri kalmışlığı bununla izah edilebilir mi? • Henüz düşünceler kontrol edilemiyor, ama modern iletişim imkanları kullanılarak, insan, istenilen istikamette şartlandırılabiliyor Bu yüzden aynı filmleri izleyen, aynı şarkıları dinleyen, aynı sanatçılardan hazzeden, aynı kitapları okuyan, aynı yerleri gezen, aynı şeyleri yiyip içen ve aynı şeyleri giyen bir topluluğa dönüştük Farklarımız kayboldu Farklarımız kayboldukça renklerimiz de kayboldu Farklarımız ve renklerimiz güzelliğimizdi, güzelliğimiz kayboldu Bunun adı: “Moda!” • Teknoloji ve moda, işbirliği halinde insanı, yaratılış hikmetinden koparıp “kukla”ya dönüştürdü Alâ-yı illiyinden esfeli safiline düşürdü Hem esir, hem ecîr (ücretli) olduk! Oysa Bediüzzaman hazretlerinin tespiti müthiş: “İnsan esir olmak istemediği gibi ecîr olmak da istemez” diyor Yani insan ne ücretsiz köle olmak ister, ne de ücretli köle Yaşasın “kulluk”ta varlık! Yavuz Bahadıroğlu - Vakit __________________ Bıçak soksan gölgeme, Sıcacık kanım damlar Girde bak bir ülkeme: Başsız başsız adamlar NFK GaLiBa Bu GeCe YaĞMuRDa GöKKuŞaĞı MiSali GüLeRKeN aĞLaMaNıN ZaMaNı