Ebegümeci

Ebegümeci


Yazın yol kenarlarında ve ekilmemiş boş alanlarda mor çiçekli ebegümeçleri hemen göze çarpar Bu bitkilerin yurdumuzda da çok yaygın olan türlerinden büyük ebegümeci (Malva sylvestris) 1 metreden fazla boylanabilir Küçük ebegümeci (Malva rotundifolia) ise yere yatık olarak gelişen sürünücü bir bitkidir

Büyük ebegümecinin salkımlar halinde açan çiçeklerinin yürek biçiminde beş taçyaprağı vardır ve döllenme çapraz tozlaşmayla olur Küçük ebegümecinde ise taçyaprakların kenarları tırtıklıdır ve çiçekler kendi kendine tozlaşır Her iki türün de yaprakları uzun saplı ve tüylü, meyveleri yuvarlaktır

Kuzey yarıkürenin ılıman bölgelerinde yayılmış olan ebegümeçlerinin, özellikle küçük ebegümecinin körpe yapraklan yurdumuzun bazı yörelerinde yeşil sebze gibi pişirilerek yenir A ve C vitaminleri ile demir ve kalsiyum içeren bu yapraklar haşlanıp suyu içildiğinde bazı solunum ve sindirim sistemi hastalıklarına da iyi gelir Bu bitkilerin bir özelliği de kurutulmuş çiçeklerinin suda bekletilmesiyle elde edilen sıvının tipik bir asitbaz belirteci olmasıdır Bu sıvı asitli çözeltileri kırmızıya, bazları maviye boyar

EBRU, kâğıt üzerine, özel yöntemlerle yapılan geleneksel bir süsleme sanatıdır Ebru sözcüğüne köken olarak, bulut anlamına gelen Farsça "ebr" sözcüğü gösterilmektedir Bu sözcükten türetilen ve "bulut gibi" ya da "bulutumsu" anlamına gelen "ebri" sözcüğü Türkçe'de değişerek "ebru" biçimini almıştır Gerçekten de ebru bulut izlenimi uyandıran bir görünümdedir Ebru sözcüğü bir başka görüşe göre "yüz suyu" anlamına gelen Farsça "âbrûy" tamlamasından gelmektedir

Ebru sanatının ne zaman ve hangi ülkede ortaya çıktığı bilinmemekle birlikte bu sanatın doğu ülkelerine özgü bir süsleme sanatı olduğu kesindir Bazı İran kaynaklarında ilk kez Hindistan'da ortaya çıktığı yazılıdır Hindistan'dan İran'a, oradan da Osmanlılarca geçmiştir Gene bazı kaynaklara göre de ebru Türkistan'daki Buhara kentinde doğmuş ve İran yoluyla Osmanlılar'a geçmiştir Batıda ebru "Türk Kâğıdı" diye adlandırılır