Sessizce Kara

SESSİZCE KARA



Sessizce geldi katıldı aramıza Bir sandalye verdiler hemen, oturup dinlemeye başladı konuştuklarımızıİşte,bu kızın annesi babası öldüAdın ne senin?Gamze, Gamze Kara Kara ha Evet, karaydı saçları, karaydı gözleri,karaydı teniYa şimdi?Ya bundan sonra?Kara mı olacaktı bahtıSenin de fotoğrafını çeksin abla ,hadi!Çeksin mi?Omzunu silkti sadece, sessizce baktı gözleriSessizce ve kırık Umutsuzluğuydu objektife takılanKömür gözleri parlamıyordu,içten içten ağlıyordu bu kara yüz, dudakları gülmeyi unutmuştu
Yine de sessizce baktı gözleri objektife, sessizce ağladı
Dokuz yaşında kendisine can verenleri kaybetmişti GamzeToprağın öfkesiydi onları uzaklara götürenKayaların,dağların,taşların öfkesiOlsun anneannesi vardı ya,ona bakardıNereye kadar?Farkındaydı ölümün soğuk elleri anne babasını sçmiştiBeni görüyorlardır,değil mi?Yanımdalar biliyorum Beni seviyorlarTek üzüldüğüm,keşke uzaklara gitmeselerdi
Sessizce baktı gözleri yine, sessizce sordu
Bir de kardeşi vardı Gamze'nin yedi-sekiz yaşlarında,

Kara soyunun tek temsilcisiydi Barış,bırakır mıydı amca onu öyle çadırkentlerdeAldı,götürdü Afyon'aYa Gamze?O sadece ve sadece bir kız çocuğuydu, amcaya yaraşmazdı!
Sessizce baktı gözleri o anda
Anne ,acıktım, yemek yiyelim diyemeyecekti artıkİş başa düşmüştü,kendi kendini doyurmak zorundaydı Aldı eline kovaları,doğru aşevineHey, küçük kız nasıl taşıyacaksın o yemekleri?Çadırımız uzakta tekrar tekrar gelemem,hem ben yalnızım,annem babam yok ki
Sessizce baktı gözleri kadına, sessizce yürüdü
Kara Gamze, bir küçücük hayat işte, taşların molozların, demirlerin arasından sıyrılan Toprağın öfkesine yenik düşmeyen bir küçücük yürek öfkenin bağışladığı bir küçücük canOkula gidecek büyüyecek Silinmeyecek elbet bu öfke zihninden, sarstıkça sarsacak Kara Gamze'yiEn derinde bir yerlerde o uğultu hep duyulacak
Sessizce baktı gözleri arkamızdan, sessizce el salladı