Kadın Var, Kadın Var!

Tarihinin ağırlığı Çanakkale'linin sırtını bükmüş İnsan sadece Çanakkale'de doğduğu için sorumluluk hissedebilir O inanılmaz topraklara gömülmüşlere kendinizi borçlu hissettiğiniz için herhangi birinden farklı davranmanız gerektiği hissine kapılabilirsiniz Bu his ki mertebe eşiti bir histir Makam gibidir Manevi bir saygınlığı vardır
Bu hafta, Çanakkale'li iki kadının masalsı ama gerçeğin ta kendisi hikâyesini sizlerle paylaşacağım Bence bu anılar romanlara konu olabilecek kalitede Ama yerim dar Konuları mecburen özetleyecek bir nevi kıyacağım… Lütfen siz okumayanlarla paylaşmaya karar verirseniz bir nebze olsun romanlaştırın
Çanakkale savaşı için Konya'dan gelen askerlerden biri yıllarca süren bu savaştan sağ olarak kurtuluyor Memleketine dönmek yerine burada bir kızla evleniyor ve çok tatlı bir oğlu oluyor Hayatları gayet normal sürüp gidiyor
Bu arada savaşın kazanıldığı gün tüm yurtta bayram olarak kutlanmaya başlanıyor Adı da 'Şanlı şerefli Çanakkale Zaferi' oluyor Herkesin burukluğa bulanmış da olsa mutlulukla geçirdiği bu günü ve dini bayramları bizim Konya'lı gazimiz dertli tasalı, ahlı vahlı geçiriyor Hanımı durumu fark ediyor ve beyine, içine sakladığı ama yüzüne yansımasına engel olamadığı bu gizli hüznünün sebebini soruyor Adam dirense de ısrarlarına dayanamayıp gerçeği itiraf ediyor çok sevdiği karısına
Savaşa çağrıldığında Konya'da bir karısı ve bir oğlu olduğunu, Çanakkale'ye gelirken amacı ölmek olduğundan onlarla helalleşip vedalaştığını anlatıyor Çok uzun süren bu savaştan şans eseri sağ kurtulduğunda ise aradan geçen yıllar içinde onların kurmuş olabilecekleri yeni düzeni bozmamak için dönmeyi göze alamadığını ve buraya yerleşmeye karar verdiğini söylüyor
Bu hikâyeyi hayal kırıklığı içinde dinleyen kadın, kocasına hemen Konya'ya gitmesini, eski karısıyla çocuğunun istemeleri halinde onları yanlarına getirmesini neredeyse emrediyor…
Adam şaşkınlığını karısının teessüfleri ve sitemiyle bastırıp yıllardır duyduğu merak ve özlemle yola koyuluyor Onları buluyor, durumu anlatıyor ve alıp Çanakkale'ye getiriyor
Kadın misafirlerini baş tacı ediyor, çocuğu kendi çocuğu gibi sahiplenip, ilk eşi hiç kırmadan dostça sürdürüyor hayatı Ta ki elim bir hastalık onu bu dünyadan alana kadar Bu hikâyenin beni en etkileyen tarafı ise işte bundan sonra yaşanıyor Kadın sahip olduğu, o zamanın koşullarına göre ciddi sayılabilecek mal varlığını, miras olarak kendi çocuğuyla, kocasının diğer eşinden olan çocuğuna eşit olarak paylaştırıyor Böylesi bir yürek, yüceliğiyle Everest'e kompleks yaşatabilir bence
Bu hikâyeyi bana anlatan kişi anneannemin komşusudur Yani kahramanın ta kendisidir Konya'dan gelen ikinci eştir Ve bizlere sık sık anlatırken bu anısını, rahmetle, dualarla hatırlar o insan kadını…
***
Bunu andıran ikinci olayımızsa Rize'de yaşanmış Sekiz çocuklu mutlu bir aile… Anne dokuzuncu çocuğuna hamile iken kocası askere çağrılıyor Çanakkale'ye savaşmaya gidiyor Kısa bir zaman sonra karısının doğum yaparken vefat ettiği haberi geliyor Yıllar süren savaşı ölmeden bitirmeyi başaran bu adam Çanakkale'den bir kızla evlenip Rize'ye öyle dönüyor Kadınsa dokuz öksüzü şefkatle bağrına basarken kocasından tek bir şey istiyor; ''Lütfen benden çocuk doğurmamı isteme Ben bir tane bile doğurursam bu dokuz çocuğa üvey anne olacağım Ama doğurmazsam öz anne gibi hissedeceğim… Duygularım saf kalacak Kendimi tüm benliğimle mevcut yavrularımıza adamak istiyorum''
Bu mübarek kadın da ablamın eşinin büyükannesi Üvey büyükannesi aslında ama bir de enişteme sorun Özlerden öz Yaptığı analık ansiklopedilik… İnsanın inanası gelmiyor değil mi? Hani adam gibi adam derler ya işte bunlar da kadın gibi kadınlar Hey gidi

PINAR KARAMAN