**PAPATYA**

Koskoca bir bahçede
Demetler içinde bir papatya
Aşık olmuş, yanmış, tutuşmuş
Ak sakallı bahçıvana
Bir ümit bekliyormuş
Yüzlerce çiçeğin arasından
Onunla, sadece onunla
Saatlerce ilgilenmesini
Buz gibi suyunu
Sadece ona döksün istiyormuş
Sadece ona değsin makası,
Sadece ona gülsün dudakları
Kıskanıyormuş bahçıvanı
Kırmızı güllerden,
Sarı lalelerden,
Mor menekşelerden
Papatya, sadece bahçıvan için açıyormuş,
Bembeyaz yapraklarını

Bir gün,
Aşkı öyle büyümüş ki,
Papatya yapraklarını taşıyamaz olmuş
Eğilivermiş boynu
Toprağa bakıyormuş artık
Bahçıvanın sadece sesini duyuyormuş
Ayaklarını görüyormuş
Bunada sükür diyormus
Yetiyormuş ona, bahçıvanın varlığını hissetmek
Zaman akıp gidiyormuş
Papatya bahçıvanın yüzünü görmeyeli çok olmuş
Ne var sanki boynumu kaldırsa
Bi kerecik daha görsem yüzünü diyormuş
Yanıp tutuşuyormuş

Ve işte bir gün
Bahçıvan papatyaya doğru yaklaşmış
İncecik bedenini ellerinin arasına almış
Elindeki sopayı, köklerinin yanına, toprağa sokmuş
Bir iple papatyanın gövdesini bağlayıvermiş sopaya
Papatya o an daha çok sevmiş bahçıvanı
Hâlâ göremiyormuş onu,
Ama bedeni kurtulmuş
Uzun bir müddet sonra,
Bahçıvan uğramaz olmuş bahçeye
Gelen giden yokmuş

Kahrından ölecekmiş papatya
Ama işte bir sabah,
Hortumdan akan suyun sesiyle uyanmış
Derin bir oh çekmiş
Çılgıncasına sevdiği bahçıvan geri gelmiş
Birden, kendisine doğru gelen iki ayak görmüş
Bu onun delicesine sevdiği bahçıvan değilmiş
Başka birisiymiş
Adamın elinde bir de makas varmış
Papatyanın kafasını kaldırmış yukarıya doğru
Ne güzel açmışsın sen öyle demiş
Bu gencecik, yakışıklı bir delikanlıymış
Gözleri gök mavisi, saçları güneş sarısıymış
Ama gövden seni taşımıyor demiş
Elindeki makası papatyanın boynuna doğru uzatmış
Ve bir hamlede başını gövdesinden ayırmış

Papatya yere düşerken hatırlamış sevdiğini,
O ak saçlı, ak sakallı, yaşlımı yaşlı bahçıvanı hatırlamış
Bir de o gencecik, yakışıklı delikanlıyı düşünmüş,
Ve o an anlamış, neden o yaşlı bahçıvanı sevdiğini
O, her şeye rağmen, papatyaya emek vermiş
Belki, ona hiç bir zaman güzel olduğunu söylememiş,
Ama onu asluında hep sevmiş
Papatya anlamış artık
Sevgi; emek istermiş
Yere düştüğünde son bir kez düşünmüş sevdiğini,
Teşekkür etmiş ona içinden
Son yaprağı da kuruduğunda,
Biliyormuş artık
Gerçek sevginin, söylemeden,
Yaşamadan ve asla kavuşmadan
Varolabileceğini


Özcan Kirsiz

Gerçek sevginin, söylemeden,
Yaşamadan ve asla kavuşmadan
Varolabileceğini



Harika ötesi cümleler