Bir Gün Susmayı Öğrendim

Bir gün susmayı öğrendim Öyle bir sustum ki belki sonsuza kadar susacaktım

Çünkü susmak benim küçücük dünyamda babamla kurduğum iletişim tarzıydı

Babam akşamları eve yorgun dönerdi Ben bütün gün evde sıkılır onun gelişini iple çekerdimDaha o kapıdan girer girmez boynuna atılır onunla oynamak isterdim Babam sarılır, öper sonra da, hadi odana git, derdi

Yemek hazırlanınca annem çağırır bu defa masada bir araya gelirdik babamlaOnlar annemle konuşurken ben araya girer, sesimi duyuramayınca da bağırırdım

Babam sinirlenir, 'Bütüngün insanlara kafa patlatmaktan bunaldım, bide sen kafa ütüleme!' derdi

Annem de 'Bütün gün zaten seninle uğraştım, bir çift laf da mı konuşturtmayacaksın babanla?' diye çıkışır, beni odama gönderirdi

Çaresiz bir şekilde boynumu büker odama yani hapishaneme doğru yol alırdım

Babam arkamdan, 'Bizim bir odamız bile yoktu, her şeye sahip, hâlâ ne istiyor anlamadım' diye bağırmaya devam ederdi

'Keşke benim de bir odam olmasaydı, keşke bizim de evimiz bir odalı olsaydı da hep birlikte otursaydık' derdim içimden; ama yüksek sesle söylemeye cesaret edemezdim

Yemekten sonra babam kanepeye uzanır, eline kumandayı alır, televizyon seyrederdi

Beni yanına çağırır biraz severdi

Onun izleyeceği önemli birşey varsa beni adeta yerimden bile kıpırdatmazdı

Azıcık hareket edip koşup oynamaya çalışsam oda hapsim yeniden başlardı

Bir gün anladım ki susunca babamla daha iyi anlaşıyoruz

Bu defa susarak yapabileceğim oyunlar geliştirmeye başladım

Önce resim yaparak başladım işe Babam çizdiğim resimleri çok beğeniyor;

'Bak, böyle uslu uslu oyna işte' diyordu

Babam bazen göz ucuyla bakıyor, resimle ilgili bir şey sorsam
afallıyordu Ama bana kızarak beni artık odama göndermiyordu
'Son günlerde ne de akıllandı benim oğlum' diye komşulara anlatıyordu annem halimi

Resimlerim arttıkça ortalık dağılmaya başladı

Annem 'Odanı topla!'diye odama kapattığında işe nereden başlayacağımı bilemiyordum

Ben bunlarla uğraşırken zaman geçiyor; ama odamı toparlamayı beceremiyordum

Annem odama gelip 'Bak sana resim yapmayı yasaklayacağım'dedi birgün

Susuyor olmamı usluluk olarak değerlendiren ailem resim yapmayı da elimden alırsa ben ne yapacaktım?

Bu düşüncelerle bir aile tablosu yaptım Babam eve gelince uygun zamanı kolladım

Her zamanki gibi yemekler yendi, odaya geçildi

Babam oturur oturmaz çizdiğim resmi getirdim Babam baktı Hım,
dedi 'Çok güzel olmuşBu adam benim herhalde' dedi

Ben 'Hayır o adam değil, bu çocuk sensin'dedim

O 'Hayır, bu adam benim, bu çocuk sensin, bu küçük kız da arkadaşın'dedi

Ben yine 'Hayır, o büyük adam benim, bu küçük adam sensin, bu küçük kız da annem' dedim

Babam benimle uğraşmaktan vazgeçip: 'Peki neden bizi küçük çizdin?' dedi

Heyecanla başladım anlatmaya

Ben büyüyüp adam olacağım İş bulup çalışacağım Siz yaşlanıp küçüleceksiniz Beliniz bükülecek, komşumuz Ahmet amca ile Ayşe teyze gibi küçücük kalacaksınız Ben işten geldiğimde yorgun olacağım Siz benimle konuşmaya çalıştığınızda işyerinde kafam şişmiş olacağından sizi duymayacağım bile Siz benimle bir şeyler paylaşmak istediğinizde 'Hadi odanıza çekilin de kafa dinleyeyim' diyeceğim Ve bir de bağıracağım 'Her şeylerini alıyorum Sıcacık odaları da var, daha ne istiyorlar' diye
Annemle babamın gözleri fal taşı gibi açılmıştı Duyduklarına inanamıyorlardı Bana sarılıp beni öyle içten bir okşayışları vardıki sonsuza kadar konuşsam hiç bıkmadan dinleyecekler gibiydi

Farkında' Olmalı İnsan

Kendisinin, Hayatın Olayların, Gidişatın Farkında Olmalı

Ömür Dediğin Üç Gündür,

Dün Geldi Geçti
Yarın Meçhuldür,
O Halde Ömür Dediğin Bir Gündür,
O Da Bugündür (!)