Üşüyen Ölüm

BBP Genel Başkanı Muhsin Yazıcıoğlu helikopter kazası sonucu ölmesiyle ülkeyi ve sevenlerini üzüntüye boğdu
Kahraman bir adamdı
Ve kahraman bir şehrin uçsuz bucaksız karlı dağlarında ‘üşüyerek’ kaybolup gitti, o çok özlediği uzaklara
Bir memleket sevdalısıydı
Ve bir dava adamıydı
Lakin ne kavgası ve ne de sevdası anlaşılmadı
Anlatsa da, anlaşılmak istenmedi
O’nu en iyi tanıyan ve anlayan yine kendini seven Alperenleriydi ‘Ne sevdam bitti ne kavgam’ diyen şairin tarifindeki gibi bir adamdı
*
Dağdaki cenazesi daha tabuta bile konulmadan manşetlere Abdullah Çatlı ile resmini koyarak adeta ‘su testisi su yolunda kırılır’ demeye getiren bazı medya kuruluşları ise yine kin kusmaya ve iftira atmaya devam etti
Nazım Hikmet’in, Ahmet Kaya’nın, Deniz Gezmiş’in, Mahir Çayan’ın uğradığı haksızlığı bayraklaştıran, terörist APO’nun silahlı eylemlerine yeşil ışık yakan globalci bazı medya: Vatan, Millet ve Allah diyenlere sıra gelince nedense hep küstahlaşıyordu
Ki, yedi buçuk yıl haksız ve suçsuz zindanlarda işkence görüp beraat etmesine rağmen
*
Rahmetli Muhsin Yazıcıoğlu ile yaklaşık yirmi iki yıllık bir dostluğumuz vardı Birlikte çok program yaptık
Ve saatler süren sohbetlerimiz oldu
Her defasında anatomisi yapılmayan bir devri ve milyonlarca gençliği uçuruma sürükleyenleri ve adam gibi gözüken namerdleri anlatarak ihanetin tarihini bitiremiyordu Rahmetli Muhsin Yazıcoğlu sevdasını ve kavgasını da şiirinde anlatıyordu;
“Ben çeşme başında uzanmak istiyorum
Huzur dolu içimde
Ben sonsuzluğu düşünüyorum
Ey sonsuzluğun sahibi, sana ulaşmak istiyorum
Durun kapanmayın pencerelerim
Güneşimi kapatmayın
Beton çok soğuk, üşüyorum”
O, şimdi bir çeşme başında uzanacak
Kabri çok soğuk olmayacak, üşümeyecek
Ölümler üşüse de
Sevenlerine başsağlığı diliyorum
Allah mekanını cennet eylesin
(amin)

Mehmet Soysal /Türkiye