Herkes Konuştuğunu Yazar Bense Sustuklarımı

Bir hayatın tozlu sayfaları içimi acıtan
Ceplerimde kırık gece masalları duruyor
Öksüzlüğümü avutuyor sonbahar
Ne yana baksam sen oluyorum
Parmaklarımı kanatıyor kirli duvarlar
Kuşlar yuvalarından terk ediyor beni
Bir sarsıntı geçiriyor yüreğim sen şiddetinde
Ellerime kar diye yokluğun yağıyor
Aşk sorgusunda yüreğim can çekişiyor
Yüzümde sensizliğin izleri
Ayaklarımın altında bir yığın cam kırığı

İçimden sökülen her kelime
tekrar dönüp içime batıyor
Ve her seferinde sana isabet ediyor
Bir zindan karanlığı şimdi gecelerim
Duvarlara sinmiş gözlerinin rengi
Saatleri infaza çekiyor gelmeyişin
Yavaş yavaş gidiyor benden hayat;
Damarlarımdan çekiliyor içimdeki sen !
Bense düşüyorum hiçlik ötesi bir hayata
Kanıyorum sana sende aşkı buluyorum
Hem de ayrılığa çarpa çarpa

Suskunlukta sesler daha çok acıtıyormuş
Bu yüzden senden harf harf kaçışım
Yalnızlığıma esir düşüyorsun
Bense kayboluyorum cümlelerinde
Ve susuyorum sana avaz avaz susuyorum
Sende birikiyor içimin tüm sökülenleri
Ben dipsiz bir kuyu oluyorum
Biriktiriyorum her harfimde seni

Şimdi yokluğa düşüyor zaman
Ben bir adımda düşüyorum senden
Kuytularıma sokulma bırak bana uçurumlarımı
Kalemimden azat et beni
Herkes konuştuğunu yazar bense sustuklarımı!!!

KAHRAMAN TAZEOGLU