İnsan Kanı Sel Olmuştu

Eshâb-ı kiramdan hazret-i Huzeyfe radıyallahü anh anlatıyor:
Yermük harbi, kavurucu sıcak bir günde yapılmıştı
İnsan kanı, sel olup akmış,
binlerce cesedi alıp götürmüştü
Yaralanan gaziler, sıcak kumlara seriliyor, kan kaybı ve susuzluktan tek tek ölüyorlardı
Ben de yaralıydım
Mataramda birkaç yudum su kalmıştı
Onu, amcaoğluna içirmeyi düşündüm
Bir kan seli içinde yatan yaralıları dolaşıp buldum kendisini
Dudakları sıcaktan kavrulmuş, son nefeslerini alıyordu
Suyu görünce sevindi
Mataramı dayadım ağzına
Tam içecekti ki, az öteden;
- Su, Su! diye bir ses duydum
Dönüp baktım İkrimeydi
Amcaoğlu da sesi duymuştu
Göz işaretiyle;
- Suyu ona götür! dedi
Koştum İkrime’ye
Matarayı ağzına dayadım
Tam içecekti ki, bir başka inilti duyuldu:
- Allah için bir yudum su!
İkrime de içemedi suyu
Gözüyle işaret edip;
- Suyu ona götür! dedi
Şehidler arasından ona koştum
Son anında yetişip, mataramı dayadım ağzına
Lakin geç kalmıştım
Vardığımda, Allah! deyip ruhunu teslim etti
Yüzüne baktım Sanki gülüyordu
“Bari İkrime’ye içireyim” dedim
Ama yetişemedim
Çünkü nefes almıyordu
Yüzüne tatlı bir tebessüm yayılmıştı
Ne yapacağımı şaşırmıştım
“Bari amcaoğluna yetişeyim” dedim
Ona da yetişemedim
Hareketsiz yatıyordu
Dudaklarında tatlı bir tebessüm vardı onun da
Üçü de içememişti suyu
Ama daha tatlısını içmişlerdi
Şehadet şerbetini