Umut Ve Sabır

1925’lerin Amerika’sında, pek kimsenin tanımadığı genç bir ressam yaşardı
Genç ressamın biri kız dört kardeşi daha vardı Kalabalık hem de fakir bir aile içinde büyümüştü Fukaralık ailenin belini öylesine bükmüştü ki, delikanlı doğru düzgün eğitim dahi alamamıştı
Karikatür çiziyordu ama, çizdiklerini hiçbir gazeteye kabul ettiremiyordu “Bu işe kabiliyetin yok, en iyisi sen kendine başka bir iş bul” diye öğüt veriyorlardı Ama o başka iş yapmak değil, sadece resim çizmek, yüreğini çizgileriyle ifade etmek istiyordu
Sonunda bir kilisenin papazı haline acıdı ve onu işe aldı Kilisenin duvarlarına önerilen resimleri yapacak, bunun karşılığı olarak karnı doyurulacaktı Yani delikanlı boğaz tokluğuna çalışacaktı
Ama kalacak yeri yoktu Papaz kilisenin eski garajında yatıp kalkmasını önerince seve seve kabul etti Kenara bir yatak attı ve eski garajda yatıp kalkmaya başladı
Hayatının şimdiye kadarki bölümü başarısızlıklarla doluydu, ama o günün birinde başaracağına inanıyor, pes etmeden çalışıyordu Başarısız geçen her günün akşamında, hatıra defterine şöyle bir cümle yazıyordu: “Kendimi ne kadar şanssız hissedersem edeyim, ne kadar talihsiz ve kısmetsiz olduğumu düşünürsem düşüneyim, asla ümitsizliğe kapılmayacağım ve asla tembellik etmeyeceğim”
Nihayet bir akşam vakti, yatıp kalktığı eski garajda ne çizeceğini düşünürken, birden tüm hayatı değişiverdi Çorabın yırtığından çıkan baş parmağında bir temas hissetmişti
Eğilip bakınca, ayağındaki temasın sebebini gördü: Bu küçücük bir fare idi Delikanlı hemen ayağını çekti Ama fare kıpırdamadı bile: Israrla yüzüne bakıyor, sanki dikkatini çekmeye çalışıyordu
“Elalemin ayağına kısmet gelirken, benim ayağıma aptal fareler geliyor” diye düşünmekten kendini alamadı
İşte tam bu sırada gözleri elindeki kâğıda ilişti: Farkında olmadan bir sürü sevimli fare karikatürü çizmişti Kâğıda baktı ve bakmasıyla birlikte kafasında sanki milyonlarca şimşek çaktı: Bulmuştu
Her şey bir anda değişti: Dünya çocuklarının gönlünde taht kuracak olan sevimli fare “Mickey Mouse” o an dünyaya geldi
Tahmin ettiğiniz gibi, genç ressamın adı, Walt Disney’di O akşam ayağına aptal bir fare geldi, eğilip fareye baktı ve “başarı”nın en son noktasına çıktı O akşam orada çizdiği fare resimleri, ona büyük bir imparatorluk kazandırdı: Para İmparatorluğu
Oysa başlangıçta o da yalnız ve beş parasızdı Ne ailesinden servet kalmıştı, ne de yüksek makamlarda bir “dayı”sı vardı O da en az sizin kadar yalnız, desteksiz, hattâ kendi deyimiyle “şanssız”dı
Ama asla umutsuz değildi Olumsuz şartlara karşı direndi, çabaladı ve sonunda kazandı
Siz de direnin ve kazanın!
•
Yedi çocuklu, orta halli bir ailenin 7 çocuğuydu
Henüz yedi yaşındayken, ailesiyle birlikte Michigan’daki Port Huron’a yerleşti Yerleşir yerleşmez de ilkokula yazıldı Artık eğitim çağına gelmişti
Fakat okula başladıktan üç ay kadar sonra, öğretmenleri çocuğun öğrenme güçlüğü çektiğini, dersleri anlayamadığını, bunun da sınıftaki eğitim programını aksattığını iddia ederek, okuldan alınmasını istediler
Onu mecburen okuldan alan annesiyle babası ne yapacaklarını, küçük oğullarını nasıl eğiteceklerini şaşırmışlardı Çocuğun ise hiç umurunda değildi: Evlerinin kilerinde bir kimya laboratuvarı kurmuş, kimya deneyleri yapmaya başlamıştı
Bir süre sonra kendi başına bir telgraf aleti yaptı ve Mors Alfabesi’ni öğrendi Ne yazık ki, o günlerde geçirdiği ağır bir hastalık sonucu işitme yeteneğini büyük ölçüde kaybetti
12 yaşına geldiğinde bir trende hem dergi, hem de meyve satıyor, bir yandan da trenin yük vagonuna yerleştirdiği küçük bir baskı makinesi ile haftalık bir gazete çıkarıyordu
Ama bir gün, içinde kimyasal madde bulunan şeylerden biri kırılıp vagonda yangın çıkınca, delikanlı hem trendeki işinden kovuldu, hem de kulakları daha beter sağır oldu
Şansı yaver gitmiyor, talihi yar olmuyordu Telgrafçılığa merak sarıp 1863-1868 yılları arasında ABD ve Kanada’da birkaç telgrafhanede çalıştı, hatta bir ara elektrikli bir kayıt cihazı bile yaptı Ne var ki patentini alamadı
Yine beş parasız, üstelik borçlu, hatta sağlıksızdı, ama pes etmeyi düşünmüyordu Şansını başka türlü denemek için, Boston’dan New York’a gitti Elinde kalan son birkaç kuruşla ahırdan bozma bir laboratuvar kiraladı ve çalışmaya başladı Ne yapmak istediğini soranlara, “Güneşten ışık demeti alıp cam fanusa koyacağım ve tepenize asacağım; bundan sonra böyle aydınlanacaksınız” diyordu
“Deli” dediler ona, boşuna zaman geçirdiğini söylediler Mahallenin akıllılarına göre, ışık elde etmek için bir kaba biraz yağ malı üzerine kumaştan bir fitil dikmeli, sonra da fitilin ucunu yakmalıydı
Onlar o zamana kadar gördüklerini anlatıyorlardı Genç adam ise yüreğinde çoktan yaktığı ampulün gerçek anlamda yanmasını bekliyordu
Kimi rivayetlere göre yirmi bin, kimi rivayetlere göre beş bin deney yaptı Sonuncu deneyde ampul yanmıştı Her deney amacına doğru atılmış bir adımdı “Her deney insanı amacına bir adım daha yaklaştırır” dedi
Şöhretin de servetin de zirvesine çıktı
Bu genç adamın adı, Thomas Alva Edison’du Zaman zaman şansını kaybettiğini düşünmüştü belki, ama umudunu hiç kaybetmemiş, hiçbir başarısızlık karşısında yıkılmamıştı

Yavuz Bahadırğolu