İşte İnsan Asıl O Zaman Siliniyor..

Yeni cep telefonuma eskisinin rehberini geçiriyordum dün
Baktım, bazı isimlerin numaraları duruyor; kendileri yok
Bir deprem sonrasının hazin sınıf yoklaması gibi

Yitik dostların, tanışların ekrandaki isimleri üzerinde geziniyor parmağım "Sileyim mi" diye soruyor telefon
Başparmağın ucunda bir ömür
Can, bir tuş mesafesinde
"Sil" komutuna elim varmıyor
"Sil"mek ihanet gibi geliyor

Rehberim isim dolu Kimi canlı, kimi ölü "Sil"meye kıyılamamış nice isim, yaşayanlarla birlikte duruyor orada "Yaşayanlar" dediğim, sırasını bekleyenler Kim bilir hangisi, hangisinin ardı sıra "Ha 3 gün önce, ha 5 gün sonra"
Kimi vakitli, kimi apansız, bir anda
Rasgele arıyorum yitenlerden birini
Gençten bir kadın sesi yanıtlıyor:
"Aradığınız numaraya şu an ulaşılamıyor"
Gelecekte ulaşılması da mümkün görünmüyor "Daha sonra tekrar deneyiniz" tavsiyesine gülüyorum
Denemeye söz veriyorum
Ölmüş de hafızadan silinmemiş dostlar, ölmeden silinenlerden daha uzun yaşıyor bu rehberde

Hep merak ederim:
Nereye gider bu bilgisayarların, cep telefonlarının posta kutularından silinen mesajlar, mektuplar, yazılar
Onca harf, cümle, satır? Sanal âlemin görünmez kablolarına tutunup bir ekrandan yüreklere ulaşan haykırışlar, özlemle tuşlanmış, mesaj kutularında saklanmış aşklar Ne olur silinince?
Uzay boşluğunda dağılır mı?
Yoksa bir yerlerde saklanır mı?
Bir gün yeniden toplanır mı?
Silinmiş yazılar diyarında
Bir pişmanlık kurultayında

Galiba hayattan kayıt sildirdikten sonra ilkin gelip sevenlerinin hafızasına kaydoluyorlar
Bilgisayar gibi değil insan hafızası
Bir tuşluk "sil" komutuyla silmiyor sevdiğini Silemiyor
Emir, ferman dinlemiyor
Hatıralara sarıp saklıyor orada Anıyor, yâd ediyor, "yaşatıyor"
Belki hiç unutmuyor ve yanına gidene dek orada koruyor Belki -5-10 yıl
sonra- bir gün "hafızası doluyor", onu silip yerine bir başka ismi yazıyor
İşte insan asıl o zaman "sil"iniyor!!

Can Dündar

Çok güzel anlatmış Can DÜNDAR hatırlanmayı ve artık hiç hatırlanmamayı