Ben Seni En Çok Yokken Sevdim..

En ağır şartlarda filiz veren mucizeler gördüm ben
ya da en mucizevi anlarda kopan fırtınaları da


yalın ayak çocuk yürüyüşü gibi yüreğime batan cam kırıklarını görmezden gelmeliydim gelemedim


gördüm tüm korku yüklü,ürkütücü,soğuk kırıkları
korktum bir kez daha;
kendime dönememekten



şimdi ufkuma yeni yollar çiziyorum,
beğenmeyip siliyorum
baştan çiziyorum bir sürü söz biriktirip kendime saklıyorum
her gece ansızın kırıp,
her sabah yeniden almaya yola koyuluyorum


yeni sözler öğreniyorum;
yeni acılarıma süslü kelimeler kuruyorum
oysa ne çok söz varmış seni anlatmaya
ama hiçbir cümlenin tabiri caiz olmamış



Senin bu kadar fazla hatta özel sözleri hakkettiğini düşünmüyorum aslında
Senin için söylendiğini de düşünmemelisin,
keza sana değil


Benim sevdamaydı sözlerim
ben sevdama ağladım ağladıysam,ben sevdama aşıktım aşıksam
çünkü ben aşık olabilmeyi özledim,
ben aşık olabilmeyi;sen olmasan da öğrenirdim


yani şu kadarını söylüyorum;
sen değilsin bu hikayenin ne baş kahramanı ne de ilhamı bir tek benim
tek başıma hakkettim,
kimseye el sürdürmedim
Sevdama tek kötü söz gelmesin diye yüreğimi paramparça ettim



Bir kırık sözüm olmadı bu yüzden sana yoksan yoksun
var (?) hiç olmadın
ölüme hasret yazıldı adın
ben ölmeyi de yaşamayı da en az senin kadar istedim



gözlerimi kapatıp karanlığa yürüdüm ben zifiri karanlıkta sana en yakışır sözü ayak seslerinden tanıdım



Yokluğun yeni bir varlık oldu kimliğime
Ben seni en çok yokken sevdim



şimdi seni her düşümden engelliyorum


Ve nihayet kendime dönüyorum