Ah Çocuk

Mutluluklar pazarlarda alınıp satılır oldu! Betonlaştı gözyaşları, yürekler katılaştı! Kimse kimseyi sevmiyor, kimse kimseye acımıyor, kimse kimseye yanmıyor çocuk Güzellikler bile parayla alınıp satılıyor artık! Namussuzlar çoğaldıkça, namuslular azaldı Makamlar büyüdükçe, beyinler küçüldü Herkes firsattan istifade edip cebini şişirmeye çalışıyor, yetimin, yoksulun kakkına tecavüz ediyor; Gözlerde güneşin sıcaklığı, vicdanlarda merhametin aklığı kalmadı çocuk; Yürekler gibi gözlerde kirlendi! Sevinçlerimizi, şiirlerimizi, kitaplarımızı yok ettiler, alıp götürdüler bizden uzaklara insani duygularımızı Toprağımız küs şimdi bize, ğögümüz küs Bilmem ki nasıl anlatılır sahtekarlığın ve vicdanın kirlenmişliği bir ülkede Erdemin, fazilletin, sevginin ve dostluğun çürümüşlüğü!
Gökyüzü hepimizin değil mi? ya yeryüzü Neden vicdanları gibi gökyüzünüde, yeryüzünüde kirletirler çocuk Doğaya, insana, kuşa, çiçeğe, emeğe bu düşmanlık niye Bilmezlermi ki, bunları sevmekle başlar yaşam Bu kin, nefret ve düşmanlıkla nereye varacak dünyamız Bunlar sevmeyi bilir mi çocuk? zerre kadar bir vicdan taşımışlar mı yüreklerinde?
Hayatta hiç sevmişler mi bir ırmağın türküsünü? Gümbürtüsünü bir ormanın durup dinlemişler mi? bir pınarın akışını, yağmurun yağışını? Bir türkünün, bir şiirin güzelliğini, bir dostluğun ve sevdanın sıcaklığını yaşamışlar mı hiç? Gülümsemişler mi çocuklara bahar gülleri gibi, okşamışlarmı saçını bir öksüzün Vurmuşlar mı sesini dağlara, çağlayanlara? Oturup ağlamışlar mı yavrusu vurulmuş bir cerenin acısına Duymuşlar mı oğlu mahpus bir ananın feryadını yüreklerinde
Yalvarma güzel çocuk, dillerini utandırma! Utandırma dillerini, dillerin ki dağ yelidir senin; Pınarların sesi, kuşların ötüşüdür Bükme boynunu gözlerini utandırma, gözlerin gökyüzüdür senin, mavi gülüşlü bir çiçek Yalvarma çocuk; sesini utandırma Gülün kokusudur sesin Rüzgarın nefesi, ırmağın türküsüdür Yalvarma çocuk; ellerini utandırma Yokluk, yoksulluk kötü bilirim Umudu, sevinci, onuru utandırma En güzel senin ellerindir çünkü ekmeği tutan, suya uzanan
Ey çocuk yoksulluğunu öfkeli bir bıçak gibi taşı yüzünde ama yalvarma, utandırma yüzünü Utancını ve hıncını güneşin sarısı gibi yüreğinde sakla Unutma seni ağlatanları Unutma utanması gerekenleri ama sen ağlama, utandırma gözyaşlarını Aşk için ağla, dostluk ve sevgi için Ama yoksulluğun için ağlama, yalvarma, utandırma gözyaşlarını çocuk Bırak dereler ağlasın senin yerine, rüzgarlar, pınarlar ağlasın ama sen ağlama Deli taylar gibi sev yaşamı, aşkı sevgiyi ve umudu Yüzün her koşulda onuru, öfkeyi, sevinci, direnci taşısın; Yılgınlık, bezginlik olmasın Yeri geldiğinde sormalısın yoksulluğun hesabını
Elimden tut ey çocuk; utandırma ellerini Tut elimden güneşe yürüyelim, sevince, umuda, neşeye yürüyelim Tutki güneş doğsun, serçeler sevinsin Zulümler, karanlıklar çekilsin üstümüzden Tut ki tomurcuklar açsın, büyüsün çocuklar, serceler ucsun, tohumlar ekilsin, yeşersin umutlar Bir demet ışık saçılsın dünyaya, kapılar açılsın, kalmasın esaret, ezilmişlik, açlık Kimse kimseye avuç açmasın, çocuklar ağlamasın, utanmasın analar, babalar yokluktan yoksulluktan
Ah… çocuk!
vakitsiz açan ,bir çicçek tarlası gibi yüreğin
beyaz kardelenler, sarı papatyalar
bükmüş boyunlarını ip - ince boynundan
güneşe bakıyorlar
her iç çekişte
dünyanın bütün çiçekleri kanamada
bütün kuşları havalanmada
umudun evi yok, sevincin adresi
neylersin çocuk
ah… çocuk!
vereceksen, rüzgarlara ver sesini, tomurcuklara
baharı muştulasın yarınlara
mümkünü yok artık, gittiğim her yere
soluk yüzünü taşıyacağım
ve seni her düşündüğümde
çağımın utancını yaşayacağım ah! çocuk