Maksudum Sensin Dayanağım Sen

“İyyâke na’budü ve iyyâke neste’în”
“Sadece sana ibadet eder, sadece sana dayanır, senden yardım dileriz”

Bu cümleyi her namazın her rekâtında okuyoruz Camide, evde, kırda-bayırda, her nerede bulunuyorsak Kâbe’ye yöneliyor ve konuşmaya başlıyoruz Sahi biz kendi kendimize mi konuşuyoruz, yoksa karşımızda biri mi var?

Soru tuhaf gelebilir Ama kendi ibadetlerime, kıldığım namazlara, zikirlerime, dualarıma bakıyorum da, bu soruları sormadan edemiyorum:

Zikir ile meşgul olurken kimin ismini anıyorsun?

Dua yaparken kime yalvarıyorsun?

Namaz kılarken kime “sadece sana ibadet eder, sadece sana dayanır, senden yardım dileriz” diyorsun?

Düşünüyor ve soruyor, soruyor ve düşünüyorum:

Şeksiz şüphesiz var olan O, tek ilâh, herkesin Rabbi Evet O’nun karşısındasın, O’nunla konuşuyorsun O’nun önünde secdelere yüz sürüyorsun O, Allah Mevlâmız, Rabbimiz Her şeyin sahibi, her şeye her an hükmeden, yaratan

Canlıları sudan yaratan O

Her varlığa, insana her an şekil veren O

Toprağın sinesinde saklı tohumu bitiren O

İçtiğimiz suyu damla damla gökten indiren O

Dalından kopan tek bir yaprağın bile bilgisi dışında kopmadığı O

O Rabbimiz, Mevlâmız, kalplerimizin sahibi, sahibimiz

Zikrini çekerken seslendiğin O’dur

Namaza durduğunda karşında duran O’dur

Senin varlığın, gördüğün bildiğin herşeyin varlığı, O’nun varlığı karşısında sadece gölge Gerçek varlık O’na ait

Ey var olan! Ey hakiki varlık! Var olan sensin sen Sen ey Rabbim! Yarattıklarının varlığını, kendi varlığımı seni anlamama engel kılma

Beni var eden sensin Varlığımı devam ettiren sensin Her bir zerremi tutan sensin Sen bana benden yakınsın

Hakiki var bir tek sensin Sen ey Rabbim!

Sana şah damarından daha yakın olan Allah işte karşında

Şimdi huzura çıkma zamanıdır

Haydi O’nu an O, her zaman ve her yerde seninle beraberdir

Ve “O, zuhurunun şiddetinden gaibtir” (Seyyid Abdülhakim Arvasî)