Özdemir Asaf

Sensiz
Sensiz de denizi seyredebiliyorum
Hem dalgaların dili seninkinden açık
Ne kadar hatırlatsan kendini boş
Sensiz de seni sevebiliyorum
Hep boş konuşurduk hatırlar mısın, bula bula,
Karşılaştığımız zamanlarda
Sen, sevgiden şımaran çocuk,
Ben şaşıran budala

Dün Sabaha Karşı…
Dün sabaha karşı kendimle konuştum
Ben hep kendime çıkan bir yokuştum
Yokuşun başında bir düşman vardı
Onu vurmaya gittim kendimle vuruştum
İstiyorum
Rüzgar mı dedim…
İsterim ki saçların dağılsın
Gece mi dedim
Hemen düşüncelere dalmalısın
Aşk der demez
Kalbin hızlı çarpmalı
Sabah, dememe kalmadan
Uyanmalısın

Kaldım
seni düşlerime aldım,
uykusuz kaldım
seni uykularıma aldım,
düşsüz kaldım
başıma aldım, sensiz;
gönlüme aldım, başsız,
sensiz, yollarda pulsuz,
pullarda mektupsuz kaldım
sana adlar aradım
ardında adsız kaldım

Nokta…
Bana yalanlar söylese yetinecektim
Ama yalan söyledi

Öykü
Bir öykü var sakladığın
Bir öykü var ardında duran
Bırak onu uyansın
Şimdi sen bir anı düğümü önümde
Duvar cana uzanıp duran
Taşlaşmış yükünle uyu yansın