Oyunların Adı Aşk Kaldı..

**gulhan** · 06-04-2008

Küçük bir çocuğun masumluğunu taşıyordu yüreğim
Öyle sevmişti kiÖyle sevilmeye muhtaçtı kiHerkese inanırdı kolaylıklaİnanmıştı!
Oynadığı oyunlardan ayrı tutmuştu seniNe oyuncak olacaktı, ne de oyunbozanlık yapacaktı!

Olmadık şeylere küserdik çocukken, sonra bir bakmışız yine kaldığımız yerden oynamaya başlamışız bileO kadar kısa sürerdi ki kırılganlıklar, alınmalarOysa şimdi ardına bakmadan gitmeleri tercih ediyoruzKırılmışlıkları içimizde tutarak en ağırından gitmeleriSenin yaptığın gibi!

Saklambaçlarımın adı sen olduSen saklanırdın ben seni bulurdum ya haniArtık bulamıyorum! Artık duvara dönüp, kapamıyorum gözlerimiBiliyorum saklandığın yerden çıkmayacaksınBiliyorum!

Anladım büyümüşüz,
Anladım masumluğumuzu yitirmişiz
Ben oyun oynamayı bıraktım, hayat bana oynamaya başladı artıkEn çokta bunu anladım!

Toz pembe gelen hayat, artık başka renklere gebe kaldıHerşey siyaha döndü, gözlerimin rengi bile!
Gözlerimdeki ışıltı, yerini hüzne bıraktıKelimelerim çarpık! hecelemelerim çoğaldı
Ağlamak hiç yabancı değil artıkGülmek bir o kadar uzak!

Ben büyüdümYüküm ağırlaştı
Oysa ki böyle büyütmek istememiştim yüreğimi
Haketmediği darbeler aldıHiç ummadığı zamanda, ummadığı kişiden!
Ne yapacağını bilmeden, elim cebimde geziniyorum hayattaAnlamsızım bu aralar! Yorgun ve karışık!

Acının; sadece düşüp, yaraların kanamasını sanan ben, şimdi acının ve mutluluğumun adının sen olduğunu öğrendim!

Oyunlarım öksüz kaldıOynayamıyorum
Çağırıyorlar gitmiyorumBiliyorum ki gözlerimi tekrar yumduğumda, saklanıp çıkmayacaklarBeni bırakacaklar öyle koca bir duvarın önündeBen artık mızıkçılarla oyun oynamıyorumBen artık boyumdan büyük oyunlara kanmıyorum!

Küçükken oyunlarımızın adı yoktu
Büyüdük oyunlarımızın adı aşk kaldı
Aşk oyun değildiSen öyle sandın
OynadınGittin!

06-04-2008	#1
gulhan	Oyunların Adı Aşk Kaldı.. Küçük bir çocuğun masumluğunu taşıyordu yüreğim Öyle sevmişti kiÖyle sevilmeye muhtaçtı kiHerkese inanırdı kolaylıklaİnanmıştı! Oynadığı oyunlardan ayrı tutmuştu seniNe oyuncak olacaktı, ne de oyunbozanlık yapacaktı! Olmadık şeylere küserdik çocukken, sonra bir bakmışız yine kaldığımız yerden oynamaya başlamışız bileO kadar kısa sürerdi ki kırılganlıklar, alınmalarOysa şimdi ardına bakmadan gitmeleri tercih ediyoruzKırılmışlıkları içimizde tutarak en ağırından gitmeleriSenin yaptığın gibi! Saklambaçlarımın adı sen olduSen saklanırdın ben seni bulurdum ya haniArtık bulamıyorum! Artık duvara dönüp, kapamıyorum gözlerimiBiliyorum saklandığın yerden çıkmayacaksınBiliyorum! Anladım büyümüşüz, Anladım masumluğumuzu yitirmişiz Ben oyun oynamayı bıraktım, hayat bana oynamaya başladı artıkEn çokta bunu anladım! Toz pembe gelen hayat, artık başka renklere gebe kaldıHerşey siyaha döndü, gözlerimin rengi bile! Gözlerimdeki ışıltı, yerini hüzne bıraktıKelimelerim çarpık! hecelemelerim çoğaldı Ağlamak hiç yabancı değil artıkGülmek bir o kadar uzak! Ben büyüdümYüküm ağırlaştı Oysa ki böyle büyütmek istememiştim yüreğimi Haketmediği darbeler aldıHiç ummadığı zamanda, ummadığı kişiden! Ne yapacağını bilmeden, elim cebimde geziniyorum hayattaAnlamsızım bu aralar! Yorgun ve karışık! Acının; sadece düşüp, yaraların kanamasını sanan ben, şimdi acının ve mutluluğumun adının sen olduğunu öğrendim! Oyunlarım öksüz kaldıOynayamıyorum Çağırıyorlar gitmiyorumBiliyorum ki gözlerimi tekrar yumduğumda, saklanıp çıkmayacaklarBeni bırakacaklar öyle koca bir duvarın önündeBen artık mızıkçılarla oyun oynamıyorumBen artık boyumdan büyük oyunlara kanmıyorum! Küçükken oyunlarımızın adı yoktu Büyüdük oyunlarımızın adı aşk kaldı Aşk oyun değildiSen öyle sandın OynadınGittin! __________________