Sustum...Oysa Söylenecek Ne Çok Şey Vardı...

Dipsiz kuyularda bırakıp gittin

Haykırmak vardı ardından,

terk edilmişliğe isyan etmek,

etekteki taşları bir bir dökmek

ve sonra ağzıma geleni söylemek gidişine

Sustum

Oysa söylenecek ne çok şey vardı!

Hani düğümlenir ya insanın boğazına kelimeler,

hani anlatmak istersin de sözler tükenir

öyle çaresiz, öyle suskun

Biliyorum

şimdi ne söylesem anlamsız gidişine

Yolun sonunda bir ben;

Sana aşık, sana tutkun

Canımı acıtırken yokluğun

Sustum

Oysa söylenecek ne çok şey vardı

Ürkek ve çekingen bir çocuk gibi

bez bebeğimle saklanıp bir köşeye

hiç ses çıkarmadan öylece bekledim seni

Oysa gezdiğin her sokağın kaldırımında

dolanmalıydım ayaklarına bir taş misali

Sonra çıkıp da karşına

gözlerinin taa içine bakıp

'sadece sana sevdalı bu yürek' demek vardı

Sustum

Oysa söylenecek ne çok şey vardı

Biliyorum dönmeyeceksin

Sana uzanan ellerim hep boşluğa,

hep yalnızlığa dolanacak

Ve biliyor musun böyle hayalini kurmak da güzel

yokluğuna sarılıp

Oysa çarem,

umudum,

yarınımdın

Bundan sonra ne zaman konuşmak istesem

dudaklarıma bir mühür gibi konacaksın

Sevdamı en çok anlatmak istediğim suskunluğumsun artık

Ben De Sustum

Oysa söylenecek ne çok şey vardı

alıntı