Ölümü Bilmeyenler...

Yenildim vurgun yedim yalnızlıktan
Zamansız gecelere çiçek açtım
Kan çiçekleriydi bunlar
Her biri kan ağlıyordu mateminde
Sen hep yalancı bir rüzgarın sahte serinliğinde mağrur
Hep biraz uzak sevmelere
Belki çoktan gitmiş bir trenin, ismimin geçmediği bir vagonundasın
Her uzanışım bir acı ayrılık hüzün kentinde
Düşüyorum gözlerinin uçurumundan mavi sevdam
Tutsan gözyaşımdan kurtarsan beni
Öyle hazin öyle kimsesiz
Sığındım işte geceye
Masamda şiirlerin hiç dokunmadığın
Göğsümde gidişin
Ah bilmiyorlar seni
Boşver unut diyenler
Yüreğimi ezen bu hasret
Adına sevmek diyor ölümü bilmeyenler