...Dedi Tanrı!

“Sonbaharın son gününe yetişmeye çalışan bir cümle sahibi gibi
Aşk bu gece şehri terk etti!
Tüm dünya zamanlarının dışında
Gece - gündüz…
Bekleten
Ne nazlı bir şiirmiş doğuranın ismi gibi”


Grinin vücut buluşu gibiydi aşk, siyahı ve beyazı aynı tene giydirebilirdi ve biterdi ardından Aşk bütün şehirleri terk etse de, güzeldi Korkmazdı insan aşktan, üşümezdi ki hiç aşk sarardı onu Düşse bile, aşk tutardı onu, kaybetse bulur, ölse yaşatırdı
Ürkek bir intro gibiydi şarkı, ardında sakladığı hakkında bilgi vermiyordu, "Aşktan korkma!" diyordu sadece ve ekliyordu; “Aşka kalbini açtığın zaman, acılar giremez diyemezsin Aşk acılarıyla, tutkularıyla, gözyaşlarıyla, rüzgarlarıyla, taze çicek kokularıyla bir bütün olarak girer içeri Aşkı acılardan süzemezsin, istesende istemesende aşka boynunu eğersin”
Aşk biter yere düşersin ve sonra eklersin; “Hayır istemem bir başkasını, yalnızda ayağa kalkabilirim” Bu yüzden grinin vücut buluşu gibiydi işte aşk Bütün tezatlıklara tezat bir şekilde yayılırdı gidenlerin ve kalanların ardından Dikenler batardı gidenin ardında kalana, bir kum tanesi kadar küçük, daldığı derya kadar büyük bir acıyla
Laf değildi, aşktı bu

Griydi aşk, O ise; bu gri şehrin tüm yollarını rengarenk boyamak ister‘di, bana özel‘di sanki, biraz Umay Umay, biraz aşk Hiç bilemezdim bir şarkı bir ömrü nasıl kanatır, hangi söz nasıl batar Ve o sözler gün gelir nasıl susar Susar işte, susar!


“Ya kendin dikebilirsin ya da hiç kimse
Eline yalnızca bir iplik, bir iğne verebilirim!”
dedi Tanrı!