Ağlayan Ağaç - Serdar Yıldırım

**Mountain** · 2 Hafta Önce

AĞLAYAN AĞAÇ
Bir bahçenin ortasındaydı, her zaman neşeliydi, güler yüzlüydü

Bahçedeki ağaçlara kendi uydurduğu masalları anlatırdı

Böylece aradan uzun yıllar geçti

Eski evler yıkılıp apartmanlar yapılmaya başladı

Bahçe asfalt yol oldu, ne dut ağacı kaldı, ne erik, ne armut ağacı

Hepsi birer birer kesildi

Sadece çınar ağacı kaldı, kabak gibi, yol ortasında

Ara sokaktı orası tek-tük araba geçerdi ama huzursuzdu çınar ağacı

Dostu yoktu, arkadaşı yoktu, masal anlatsa dinleyeni yoktu

Günlerden bir gün minik kuş dalları arasına yuva yapınca keyiflendi ağlayan ağaç

Minik kuşa bol bol masal anlattı, minik kuş da hep dinledi ve öyle bir an geldi ki, minik kuş da masal anlatmaya başladı

Minik kuşun uydurduğu masalları dinleyen ağlayan ağaç, ondan hiç ayrılmamayı diledi

Kargalar rahat vermediler minik kuşa, gelip gidip rahatsız ettiler, yuvasını bozdular

Ağlayan ağacın, sen onlara aldırma, bu işi bana bırak, demesi boşuna oldu

Çekip gidince minik kuş, ağlayan ağaç yine yalnız kaldı

Ama o bu defa bir şeylere karşı çıkacak ve ağlamayı bırakıp gülmeye bakacaktı

Gülmek içinse tek yol yürüyüp gitmekti

Önce topraktan kurtulacaktı

Toprak onu tutuyordu, yürümesini engelliyordu

Toprakla tüm ilişkisini kesti

Bunun üzerine toprak küsünce ağlayan ağaç rahatladı

Köklerini bir araya toplayıp bir gece onları sabaha kadar yoğurdu ve şekil verdi

Artık iki ayağı vardı ve güçlü iki ayak, onu minik kuşuna kavuşturabilirdi

Bir gece, ağlayan ağaç yola çıktı

Tenha sokaklarda olabildiğince ses çıkarmamaya özen gösterdi ama fark edildi

Fark eden 1

80 bilemedin 1

90 boyundaki bir insandı; sen 1

90 boyundaki insan olsan yorgun-argın evine dönerken önüne yedi katlı apartman boyunda bir çınar ağacı çıksa ne yapardın? Sonunda ağlayan ağaç minik kuşuna kavuştu

Minik kuş ağlayan ağacın geldiğini görünce yuvasını kurduğu ceviz ağacından havalanıp ağlayan ağacın bir dalına kondu, sonra hop bu dala, hop şu dala

Sevincinden yerinde duramadı

Onlar, sabaha kadar tam on saat çene patlattılar

Ağlayan ağaç anlatıyor, minik kuş dinliyor; minik kuş anlatıyor, ağlayan ağaç dinliyordu

Garanti dedikodu yapıyorlar diye düşünüyorsunuz değil mi? Hayır, onlar dedikodu değil, felsefe yapıyorlardı

Felsefe yapmak bambaşka bir şeydi: Önce kötü düşünceler bir yana bırakılırdı

Hep iyiyi düşünecektin

Uzayı anlat, gezegenleri anlat, yakına gel dünyayı anlat, dünyanın geçmişini, bugününü, geleceğini anlat

İstersen hedef küçült bir çiçeği anlat, çiçek nasıl özümleme yapar, bunun sebebi nedir, özümleme yapamayan bir çiçek ne olur, çiçekler neden geceleri karbondioksit gazı salarlar, oksijen canlılara yaşam sunar da karbondioksit neden zararlıdır? İnanın böyle binlerce konu varken, konudan konuya atlamak varken, bir yerde bir şeylere ulaşmak varken, felsefe yapmak varken, hep iyiye ulaşmak varken

Bırakın artık şu dedikoduyu

SON

Yazan: Serdar Yıldırım

2 Hafta Önce	#1
Mountain	Ağlayan Ağaç - Serdar Yıldırım AĞLAYAN AĞAÇ Bir bahçenin ortasındaydı, her zaman neşeliydi, güler yüzlüydü Bahçedeki ağaçlara kendi uydurduğu masalları anlatırdı Böylece aradan uzun yıllar geçti Eski evler yıkılıp apartmanlar yapılmaya başladı Bahçe asfalt yol oldu, ne dut ağacı kaldı, ne erik, ne armut ağacı Hepsi birer birer kesildi Sadece çınar ağacı kaldı, kabak gibi, yol ortasında Ara sokaktı orası tek-tük araba geçerdi ama huzursuzdu çınar ağacı Dostu yoktu, arkadaşı yoktu, masal anlatsa dinleyeni yoktu Günlerden bir gün minik kuş dalları arasına yuva yapınca keyiflendi ağlayan ağaç Minik kuşa bol bol masal anlattı, minik kuş da hep dinledi ve öyle bir an geldi ki, minik kuş da masal anlatmaya başladı Minik kuşun uydurduğu masalları dinleyen ağlayan ağaç, ondan hiç ayrılmamayı diledi Kargalar rahat vermediler minik kuşa, gelip gidip rahatsız ettiler, yuvasını bozdular Ağlayan ağacın, sen onlara aldırma, bu işi bana bırak, demesi boşuna oldu Çekip gidince minik kuş, ağlayan ağaç yine yalnız kaldı Ama o bu defa bir şeylere karşı çıkacak ve ağlamayı bırakıp gülmeye bakacaktı Gülmek içinse tek yol yürüyüp gitmekti Önce topraktan kurtulacaktı Toprak onu tutuyordu, yürümesini engelliyordu Toprakla tüm ilişkisini kesti Bunun üzerine toprak küsünce ağlayan ağaç rahatladı Köklerini bir araya toplayıp bir gece onları sabaha kadar yoğurdu ve şekil verdi Artık iki ayağı vardı ve güçlü iki ayak, onu minik kuşuna kavuşturabilirdi Bir gece, ağlayan ağaç yola çıktı Tenha sokaklarda olabildiğince ses çıkarmamaya özen gösterdi ama fark edildi Fark eden 180 bilemedin 190 boyundaki bir insandı; sen 190 boyundaki insan olsan yorgun-argın evine dönerken önüne yedi katlı apartman boyunda bir çınar ağacı çıksa ne yapardın? Sonunda ağlayan ağaç minik kuşuna kavuştu Minik kuş ağlayan ağacın geldiğini görünce yuvasını kurduğu ceviz ağacından havalanıp ağlayan ağacın bir dalına kondu, sonra hop bu dala, hop şu dala Sevincinden yerinde duramadı Onlar, sabaha kadar tam on saat çene patlattılar Ağlayan ağaç anlatıyor, minik kuş dinliyor; minik kuş anlatıyor, ağlayan ağaç dinliyordu Garanti dedikodu yapıyorlar diye düşünüyorsunuz değil mi? Hayır, onlar dedikodu değil, felsefe yapıyorlardı Felsefe yapmak bambaşka bir şeydi: Önce kötü düşünceler bir yana bırakılırdı Hep iyiyi düşünecektin Uzayı anlat, gezegenleri anlat, yakına gel dünyayı anlat, dünyanın geçmişini, bugününü, geleceğini anlat İstersen hedef küçült bir çiçeği anlat, çiçek nasıl özümleme yapar, bunun sebebi nedir, özümleme yapamayan bir çiçek ne olur, çiçekler neden geceleri karbondioksit gazı salarlar, oksijen canlılara yaşam sunar da karbondioksit neden zararlıdır? İnanın böyle binlerce konu varken, konudan konuya atlamak varken, bir yerde bir şeylere ulaşmak varken, felsefe yapmak varken, hep iyiye ulaşmak varkenBırakın artık şu dedikoduyu SON Yazan: Serdar Yıldırım