Olmadi...

Olmadı

Söz verdim kendime unutmak için
Bambaşka bir hayat kurdum, olmadı
O sessiz vedanın, o garip göçün
Sebebini hayra yordum, olmadı

Dedim; olsun bu da Dünya halları
Tanrı, ayrılıkla sınar kulları
Ellerinle diktiğin o gülleri
Kendi ellerimle kırdım, olmadı

Niye ömrüm geri dönmez eskiye
Niye bu delilik, bu boşluk niye
Meydan uslandırır yiğidi diye
Beladan belaya girdim, olmadı

Sanki ensemde bir zehirli bıçak
Bir maziden böyle kaçılır ancak
Ne varsa hediyen tespihi oyuncak
Çöpe attım, yaktım, kırdım olmadı

Akşam onbirde yatmayı denedim
Sazımı kırıp atmayı denedim
Köprüde balık tutmayı denedim
Başıma ne işler sardım, olmadı

Ayşe’deki resmine hiç bakmadım
O kokulu mumlardan da yakmadım
Gözlerini düşlerime sokmadım
Her şeyinden uzak durdum, olmadı

Bir boşlukta günümü gün eyledim
Seni bir maziye sürgün eyledim
Üç sene kendime yalan söyledim
İşi gamsızlığa vurdum, olmadı

Gördüm; insan ölür susuz, ekmeksiz
Ama gördüm insan yaşar yüreksiz
Dedim; herşey yalan, herşey gereksiz
Namluya bir kurşun sürdüm, olmadı