Kahraman Tazeoğlu - Madem Ki Aşk Cemresidir Gönlün

Sevgili
Yine bahar gelip vurdu kapımızı
Ben ki yaktım bütün anılarımı,
Bölüştürdüm bütün şiirlerimi kayıp çocuklara
Film bitmedi, son yazmadı henüz
Takılıp kaldım yıllar öncesinin Eylüle çalan bir yazında
Hiçbir cemre dokunmadı bana, ısıtmadı yaz güneşleri
Durup durup kendime yaktım yıllar boyu,
Onun için biraz is kokar libasım,
Onun için dağınık biraz saçlarım
Ben ki bir dolu damıtılmış hüzündüm
Korkardım bahara dokunmaktan olaki solardı yüzü,
Korkardım Eylülleri azgınlaştıran baharı tutuşturan adam olmaktan

Sevgili
Her gece bir Züleyha düşü görüyorum sen gibi,
Düşüyorum içimin kuyularına durmadan
Yarım yamalak bir senaryo oysa herşey,
Uyanıyorum ki çoktan silinmiş bütün repliklerim
Budur ürkmüşlüğüm, budur gizlenmişliğim,
Sabrım beni ancak buraya kadar getirdi

Yoruldum artık sevgili, yoruldum karanfillere kan vermekten
Anlayamadım bir türlü neden Eylül hep on biri doğurur?
Ve neden aşkın çocukları yoktur?

Oysa sevgili
Bir Eylül günü, saklandığım hayattan çıkıp gelmek isterdim şimdi sana
Birikmiş bütün baharlarımı adayarak,
Koşarak doru taylar gibi yalınayak,
Çatlasın isterdim damarlarım çatlasın
Ve damarımda akan hüzün bu aşka karışmasın
Yazık ki yine de Eylül dolu ellerim, yine de derin bir sızı içimde,
Hüzünlü bir gülümseyiş bazen dudaklarımda
Nasılsa biraz keder bulaşır her aşka,
Her aşka biraz gözyaşı, biraz kalp ağrısı

Sevgili
Bu senaryo, bu kuyu, bu Eylül bırakmaz beni
Geleceksen sen gelmelisin, hüzün kadar cesur aşklar takınarak

Madem aşk cemresidir gönlün,
Gönlüme biraz bahar, biraz sen katarak