Diyar Pala

kaba sığmayan düşüncenin yüzdüğü bi deniz
sessiz ve sedasız melodisi ilacım
içimdeki çağlayanların o barajı

her kışın ardından gelecek o baharı
hatırlatır bana sarar benim dört yanımı
ilhamın harcı nefes olur can verir
hayat yolunda yorgun düşünce bu hancı

onda buldum bu aşkı iki duble atınca
sınırları aştım ve sorunları yerinde
bırakıp kara deliklerin anası sonsuz
bu evrenin en ucuna ulaştım

Sessiz şehir yine bu gece doldum
Nerdeyim niye buradayım diye sordum
kendime
bu kadar insanın acaba derdi ne
çare varmıdır herkese
Sende dertlisin benim gibi
zaten her şey hep film gibi
izlerim
yaşamın içindeki kareleri isterim
sonunda aralamak perdeyi

Yürüyorum kalabalıklar içinde tek başıma
bu gece sessizlik sırdaşım kaçamam
çok dert var biliyorum sırtımda
ama yenilemem dünyanın hırsına

içi dışı çelişkili menfaat ilişkisi
teknoloji gelişim için cebi yok kefenimin
düşünürüm onunla yaşarım yine yükselişi
suskunluk bi bakıma benim dirilişim

süzülüp gider duyguları yargılamam
üzüntü keder yada kuşkuları hiç aramam
gürültüden uzak bu bestenin anahtarı
tek tek açabilir o beynimdeki kapıları

her yerde ölüm yeryüzü kan gölü
keşke bu sessizlik gelsede üstünü
örtsede küskünü barıştırıp çalsa bu melodiyi
çözülse içindeki kördüğüm