Dünya Tarihindeki En Büyük İnsanlık Ayıbı

TARİH
Kapıları açan benim, kapıları birer birer…
İkinci Dünya Savaşı’nın en korkunç yüzü Japonya’nın iki kentine ABD uçakları tarafından atılan atom bombasıydı kuşkusuz…
6 Ağustos 1945 günü Hiroşima’ya atılan bombanın gücü tam 15 bin TNT kalıbı kadardı O bombaya “küçük çocuk” kod adı verilmişti
9 Ağustos’ta Nagazaki’ye bırakılana ise “Şişman Adam” denilmişti Zira onun gücü ilkinden büyüktü: Tam 21 bin TNT’lik patlama gücüne eşitti
Bombalar atıldığında derhal ölen insanların sayısı 250 bine yakındı
Ama yayılan radyasyon farklı nesillerden milyonlarca insanı öldürmeye, sakat bırakmaya devam etti, ediyor
Dünyanın görüp bildiği en vahşi, en acımasız, en geniş katliamdı bu…
Nazım Hikmet bu inanılmaz olayı bir kız çocuğunun ağzından anlatmıştı şiirle… Ölü bir kız çocuğunun ağzından:
“Kapıları çalan benim
Kapıları birer birer
Gözünüze görünemem
Göze görünmez ölüler…”
**
Yüz binlerce “sıradan”, “suçsuz” ve de “isimsiz” insanın yaşamına mal olan bir savaşın dehşetini anlatabilmek için bundan daha zekice bir üslup ve yöntem bulunamazdı
Çünkü savaşlarda ölenler “şehit”tir
Onları gözümüzün önünde ete-kemiğe büründürmeyiz
Televizyon ekranında, bilgisayarda bir “savaş oyunu” gibi gelir çoğumuza, yaşanan savaşlar…
Orada çekilen acıların, işlenen insanlık suçlarının detayıyla uğraşmayız
Adı üstünde “izleyici”yiz biz!
İster iki ülke arasında, ister aynı ülke içinde sürüp giden kanlı çatışmaların beynimizde işgal ettiği bölge çoğunlukla “hangi ulus/ülke hangi ulus/ülkenin toprağına saldırdı? Hangi taraftan kaç ölü, kaç yaralı var? Taraflar masaya oturdu mu? Liderleri ne dedi?” sorularının yanıtlarından öteye gitmez maalesef…
Oysa o coğrafyalarda acı, kan, barut, kin gibi unsurlardır hayata yön veren…
Ve hayatları karartan…
Ama hayatları karartılanlar, yani çatışmaların kurbanları birer “nesne”dirler ancak…
**
İnsanın “özne” olmadığı, olamadığı her coğrafyada insanlık ayıpları vardır mutlaka…
Nazım Hikmet mısralarına dökmeseydi eğer “ölü kız çocuğu”nu, belki de farkına bile varmayacaktık, o lanet olası bombaların çocukları da yok ettiğini!
Kimse içselleştirmeyecek, “ya benim çocuğum olsaydı o kız” düşüncesine kapılmayacaktık!
İzlenenin bir “trajedi” olduğunu kavramakta güçlük çekecektik kim bilir…
O bombaları başına yiyenlerin de, ama aynı zamanda onları bulanların da, üretenlerin de, atılmasına karar verenlerin de “insan” olduğunu düşünmeyecektik hiç!
Bir film tadında görecektik belki birkaç nesil önce yaşanan bu olayı…
Tarih kitaplarının formatında “bomba atıldı, insanlar öldü, Allah rahmet eylesin” modunda algılayacaktık
“Zaten Japonlar da Amerikalıların Pearl Harbour Limanı’na saldırdıydı” mazeretini önüne koyup legalize edecektik bu korkunç insanlık ayıbını…
Savaşların insani boyutunu anlamakta çok daha fazla zorlanacaktık
**
Bugün 23 Nisan 2009…
Bundan tam 6 yıl önce, 23 Nisan 2003 günü Kıbrıs’ta da “kapı”lar gündemdi…
Kapıları çalan vardı, evet…
Kapıları birer birer…
Hangi kapıları?
Sınırdakileri!
Sınırlarımız var ya bu küçücük ülkede…
Yetmedi ya bu topraklar üzerinde beraber yaşamaya…
Sınır koyduk ara yerine, yıllardır
Dahası, birbirimizi yememek için yamyamlar gibi, araya “koruyucu”lar da istedik Birleşmiş Milletler’den!
İşte o kapılardı tam 6 yıl önce çalınan…
- Tak tak!
- Kim o?
- Benim, aç lütfen…
- Sen kimsin?
- Küçük kız!
- Hangisi?
- Henüz ölü olmayan!
- Peki, buyur gel…
“Özne”ler açmıştı Kıbrıs’ta 30 sene kapalı tutulan sınır kapılarını…
“İnsan”lar yani!
Ölülerin iradesi yok zaten…