Piponun Öyküsü

Fransa'nın Jura dağı eteklerinde Saint Claude'nin köylerinde pipo yapımının en eski ustaları bulunmaktadır İlk önce Ateşle Pişirdikleri Çamurdan ticari amaçlı pipo üretmişler; fakat çok hassas olan kil hem ısınmış, hemde çabuk deforme olmuştu Bunun üzerine mobilya şehri olan Saint Claude'de ahşap üzerine yapılan araştırmalar Erica Arborea'nın ateşe dayanıklı ve kendini koruyan bir sisteme sahip olduğunu gösterdi Ve taştan, çamurdan yapılan pipoların yerine 1855-1859 yılları arasında Erica en mükemmel materyal olarak kabul edildi Bu bilgiler Fransa`da şehir kütüphanesinde mevcuttur

Ayrıca bir Fransız (Francois Comoy) hakkında piponun imalatını yaptığı hususunda bilgilerde mevcuttur Francois Comoy 1825'te kilden yaptığı pipoların atölyesini Saint Claude'de kurmuştu 23 sene sürdürdüğü bu iş, Comoy'un oğlunun 1848'de ilk kez gülkökünü pipo yapımında kullanmasıyla farklı bir boyut kazandı ve Erica piponun tarihi süreci başlatmış oldu

Yine bir araştırmaya göre, Ulysse Courrieu isminde bir ustanın Saint Tropez'in Cogolin köyünde 1802'den beri bu kökü pipo yapımında kullandığı kaynaklardan tespit edilmiştir Bir de kuzey İskandinav ülkelerinde (Adalar, Hollanda, İngiltere, Danimarka,
İrlanda) ve kuzey buzulları (Kanada) yakınlarında 1900'lü yıllardan sonra çok yaygın bir şekilde kullandığı biliniyor"

PİPO VE PİPO KEYFİ

"Eski bir İngiliz geleneğiydi; soylu ailelerin erkek çocuklarına, delikanlılık çağına geldiklerinde bir kılıç ve bir pipo takımı hediye edilirdi Hediye edilen pipo takımı, soylu çocuk doğduğu gün bir uşağa verilir ve onu kullanması istenirdi Amaç, yıllarca uşak tarafından kullanılan pipoların, ısırgan otu tadından kurtulup, zehiri özümseme yeteneğini geliştirmesiydi Çocuk büyüyene kadar pipolar, sağlıklı bir içime hazırlanmış olurdu Pipo kullanma yaşına gelen asilzadenin delikanlı oğlu da böylece hiç emek harcamadan iyi bir pipo takımının sahibi olurdu"