Aşk, Leyla Ve Gerçek

Aşk, leyla ve gerçek

Leylâ…
Gölgede kalmış aşkının kâtili mi, yoksa Mecnûna verilen bir hediye miydi?
Bu hikâye, gören ve görmeyen kalplere göre şekil değiştirdi Görenler için hikâye, Mecnûn Leylâyı tanıyamadığında anlam kazandı Görmeyen kalpler içinse, hikâye, ayrılıkla sonlandı
Bilseydi yüzyıllarca anılacağını yine de salınır mıydı, adına “insan” denen âlemlerin yanında…
Tebessüm eder miydi yine; sonsuzluğa özenen tartışmaların konusu olacağını söyleselerdi
Leylâ…
Bilseydi yine de ister miydi “ölemeyen” Leylâ olmayı…
Mecnûna dökülen gözyaşlarının, Leylâya vurulan kamçılar olduğunu bilmeden çok şey aradık bu hikâyede…
Kimi yalnızca aşkta takılı kaldı, kimi ise aşkı tanımladı Aslında aklını kullananlar için nice gerçekler vardı bu hikâyede…
Kâh tasavvuf meclislerine misafir oldu Leylâ ile Mecnun, kâh haberleri olmadan aşkları çalındı lâyık olmayanlarca…
Ama hep Mecnûn acılarla yandı… Leylâ hep umursamaz sanıldı…
Leylâ…
Yalnızca Mecnûn olmuş Kaysı değil, asırları sürükledi peşinden… Aşkın en büyük kraliçesi oldu istemeden
Acıyan yüreklerin sebebi kılındı ismi kullanılarak… Çünkü artık ağlayan her bir kalbin suçlusunun diğer adı da Leylâ idi
Peki Leylâ kimdi?
Ruhu uykusundan uyandıran hislerin tek anahtarı neden bu isimde saklı idi?!
Leyla, mâşuk olmaktan çok mu mutlu idi?
Onun aşkıyla yanan Kaysa “Mecnun” denildiğinden beri o da artık Leyla değildi
Bu ayrılık, aslında büyük bir vuslatı beraberinde getirdi Ve birbirlerinin bedenlerini göremedikleri andan itibaren aslında onlar sonsuza kadar birlikte olmanın kitabını kâinâta hediye etmişlerdi
Mecnûn şanslı olduğunu hiç fark edememişti Henüz Leylâsını dahî bulamayan, ancak Mecnûn olma yarışlarında sıraya giren çok insan yitip gitmişti Bilseydi taklitlerinin çokluğunu, o da Leylâya teşekkür ederdi
Gerçek bir Mecnûn olmak bu kadar asillerin işi miydi?
Ve yeni bir keşif yapıldı kâinatta… Ruhun derinliği tartışıldı
Kalbinin, aslında kimin için attığını bulan Mecnûn, Leylâya haksızlık mı etmişti; yoksa Onu Ondan daha çok sevdiğinden dolayı yine “iyiliği” için gerçekleri mi göstermişti çölde onu tanımayarak?
Ya Leylâ… Mâşukluk rütbesinden düşünce neler hissetmişti?
Yalnız olan yüreğini avuçlarına alıp sahibine teslim etmeliydi Ve gerçek sahibinin adıyla süslemeliydi yüreğini Ve Mecnunu tanıttığı için teşekkür etmeliydi Ona
Ve bilseler ayrılamıyorlardı, aslında birbirlerinden Leylâ ve MecnunKendilerinden sonra yüreklerini delice çarptıran tek varlık aynıydı, efsâne olan hayatlarında: Allah…
Ve aşkı bile kendilerine özendirmişlerdi…
Bir yok oluş ve alev alev yanan yürekler aslında cennet bahçelerindeki vuslatın müjdecisiydi
Leylâ Mecnûndan çok şey öğrenmişti, ancak Mecnûn, Leylanın sâyesinde ruhunun sahibini keşfetmişti
Ve Leyla hikâyenin kahramanı oluverdi
Şimdi Mecnûn ateşini alevlendirene borçlu gibiydi… Ve o da Leylâya teşekkür için bir ayna tuttu yıllar sonra karşılaştıklarında… Kendisini Mecnûnda gören Leylâ anladı ki, aslında gerçek Leylâ kendisi değildi
İçini yakıp kavuran Mecnûna duyduğu aşk ile vuslatı ararken Leylâ, daha büyüğü ile karşılaşmıştı
Artık gerçek olan her şeyin adı Mecnûn, yalanların ise Leylâ idi…
Ve aşk da o ikisinde özendiği şeyi keşfetti
Aşkın aradığı şey “gerçek”ti…
Ve o gün bugün dünya, masalla gerçek arasında gidip geldi
Kimi aşklar gerçekliğe erişti, kimi ise vuslata eremedi
Yani kısaca gerçekleri acı kabul eden herkes, yaşadığı aşk kadarıyla adına insan denildi ve aşka gerçekliği yakıştıran herkes de vuslatın nağmelerini dinledi
Çünkü adına aşk denen şey, O yüce varlığı içinde bir yerlerde keşfederek bu dünyaya uzaktan tebessüm edebilmekti
Fatma Aladağ



ALINTI-akrep1