Devamli Gülümseyen Çocuk

Devamli gülümseyen çocuk

Günün yorgunluğu ile dalgın dalgın çaylarımızı yudumlarken, arkadaşımın sorusu ile kendime geliyorum

“Devamlı gülümseyen insan gördün mü hiç?”

Ne demek istediğini anlamamıştım Devamlı gülümseyen bir insan olur mu? Olmazdı her halde, çünkü insanın mutlu anları olduğu kadar mutsuz anları da olurdu Havanın bulutlu olması bile insanın gülümsemesini engelleyebilirdi

“Sanmıyorum! Bir insan devamlı nasıl gülümser ki?”

“ Parka her gidişimde gördüğüm bir çocuk var ve sürekli gülümsüyor Düştüğü zaman bile! Diğer çocuklar en ufak bir şeyde annelerine şikâyet ediyorlar ya da ağlıyorlar Onun ağladığını ya da annesine koşup şikâyet ettiğini hiç görmedim”

İşim gereği çocuklar konusunda tecrübeliydim Sınıfta yaşanan her şeyi evde anneleri ile paylaşıyorlardı

“Çocukların ağlayıp annelerine nazlanmaları normaldir Bu davranış tüm çocuklarda vardır Çocukların sığınağı anneleridir”

Elindeki bardağı iki eliyle sıkıca tutuyor Kafasında henüz oturtamadığı düşünceler olduğunu hissediyorum Felsefeci gözüyle neler düşündüğünü merak ediyorum“Çocukların davranışlarını bazen çözmek zordur Onların hayata bakışları farklıdır”

“Haklısın ama davranışla beraber bu çocuk ta farklı”

“Ne gibi?”

“Çünkü zihinsel olarak yaşıtlarından geri!”

“Zihinsel engelli çocukların dünyaları diğer çocuklardan farklıdır Olaylar karşısında tahmin edemeyeceğimiz tepkiler verebilirler Fakat her durumda gülümsemek özel bir durum Zihinsel engelli olması devamlı gülümsemesi için bir sebep değil ki, onun da canı acır; canı yandığında tüm çocuklar aynı davranışı gösterirler”

“Bence, sahip olduklarıyla mutlu olması gerektiğini biliyor“

“Nasıl yani?”

“En ufak sızlanmada eve kapatılacağını biliyor Genelde ağlayan çocuklar dikkat çeker ve etrafın ilgisi ona yönelir Çocukta her ne kadar zekâ geriliği olsa da bu durumun farkında Aileler yaşadıkları olumsuzlukları bir daha yaşamamak için çocuklarını dört duvar arasına kapatırlar”

“Geçen gün sinema çıkışı bir şey dikkatimi çekti Zihinsel engelli kardeşi huysuzluk yapan bir çocuk vardı Kardeşi bağırdıkça onu susturmaya çalışıyor, sessizce bir şeyler söylüyordu Konuşurken başı kardeşine dönüktü ama gözleri sürekli etrafı kolaçan ediyordu Sanırım, insanların tepkilerini görmeye çalıyordu”

“Sence, o çocuk bir daha sinemaya götürülmüş müdür?

“Şimdi anlıyorum” Bu gülümsemenin ardında saklı bir hayat var” diyorsun”

“Hep merak etmişimdir, sürekli gülümsemesinin ardında gerçek bir mutluluk var mı diye Aslında var Çünkü diğer çocuklar gibi sahip oldukça başka amaçlar peşinde koşmak gibi bir sıkıntısı yok Her gün parka gelip sallanmak ya da kaymak onun için yeterli”

“Yani hayatta bizi beklentilerimiz kadar mutsuz eden bir şey yok !”

“Ben öyle düşünüyorum Daha çok para kazanmak, daha güzel eve ya da arabaya sahip olmak, daha güzel yerlerde tatil yapmak; çocuk olarak düşünürsen onların istekleri de bunlardan farlı değil Şimdi çeşit çeşit oyuncaklar ve sonu gelmeyen teknoloji aletleri var Birini alırsın, üç gün sonra yenisi çıkar onu ister Alınmazsa hayatının sonu gelmiş gibi mutsuz olur Herkesin “olmalı” dediği istekleri vardır”

“Beklentilerin ne kadar azsa, sahip olduklarınla daha çok mutlu olursun ve beklentilerin arttıkça mutsuzluğun artar”

“Aynen öyle”

“Tez konunu bulmuş gibisin?”

“Evet, o çocuğu gördüğüm gün kararımı vermiştim Bu sebeple her gün parka uğruyorum”

Eve döndüğümde, konuştuklarımızı aklımdan çıkaramamıştım Hayatta ders alacağımız birçok olay ve kişi sayabilirdim İnsan davranışları hakkında kitap yazabilirdim ama zihinsel engelli bir çocuğun gülümsemesinin ardında yatan gerçek sebebi ya da gerçekten mutlu olup olmadığını hiç düşünmemiştim