Halk Oyunlarının Hikayeleri-Anamur Yolları

Halk Oyunlarının Hikayeleri-Anamur Yolları

Dudu gelin elindeki tokucakla Kızılca köyünün 2 km uzağındaki bük'lere giden akarsuda yıkamakta olduğu çamaşırlara son vuruşunu yaparken karnında büyük bir ağrı hissetti Taş üzerine yerleştirdiği çamaşırlara tokucakla bir daha bir daha vurmaya çalıştıTokucak indikçe karnındaki acıyı daha çok hissetmeye başladı Çamaşır yıkamak için gelen komşu kızı Şaziye işini bitirmiş ve köye dönmüştüYapayalnızdı Gün batmak üzereydi Az ileride otlayan eşek de huysuzlanmış ön ayağının biriyle yeri eşeliyordu

Yıkadığı çamaşırlar, su ısıtmak için getirdiği kazan, deterjan yerine kullandığı pelit külü'nün arta kalanlarının bulunduğu kıl torba, çamaşır döğmek için getirdiği tokucakın eşeğe yüklenmesi gerekiyordu Fakat kıpırdayamıyordu Karnındaki ağrı kasıklarına kadar inmişti Komşu kadın Nadire; " sancın geldiği zaman haberimiz olsun " demişti Acaba bu ağrı "sancı” mıydı ?

"Doğum sancısı" bu muydu ? Kocası Sadık Anamura çalışmaya gideli aylar olmuştu “Ben gelinceye kadar doğum olmaz" demişti Aynı ağrıyı bir gün önce de hissetmişti

İki büklüm bir halde zorla eşeğin palanını üzerine koydu Kolanı iyice sıkıştırıp sıkıştırmadığını hatırlamıyordu bile Kıldan yapılmış heybeyi palanın üzerine attı Heybenin gözlerine çamaşırları doldurdu Kazanı zorluklar içinde palanın üzerine yerleştirdi Her iki kulpundan kolana bağcıklarla bağladı Pelit külünün bulunduğu kıl torba ile tokucağı kazanın içine attı Eşek önde, Dudu gelin arkada yola koyuldular

O gün ayın 14'ü idi Eve vardıkları zaman neredeyse gecenin üçte biri bitmişti

Keçileri otlatan kayınbiraderi Salih ile oğlakları otlatan kaynanası Durdane Ana çoktan uyumuşlardı Ocakta yanan odunların közü kalmış ve odayı hafifçe aydınlatıyordu

Durdane Ananın uykusu çok hafifti Bir süre çamaşıra giden gelini Dudu'nun gelmesini beklemiş o gelmeyince bükten gelen gompillerden bir kaçını köz'e atmış oğlu Salih ile birlikte gompil ve ayranla karınlarını doyurmuşlardı

Dışardan duyduğu tıkırtı ile uyanan Durdane Ana Dudunun yardımına koşmuş, birlikte eşeğin yükünü indirmişler, ilerdeki ardıç ağacına eşeği bağlayıp içeri girmişti Birde ne görsün? Dudu gelin yerde kıvranıyor, kayınbiraderi Salih'in sesini duymaması için ala yazmasının ucunu iki dişinin arasında sıktıkça sıkıyordu

Durdane Ana vaktin geldiğini hissetmiş ve önceden hazırladığı koyun yünü ve pamuk ipliğinden yapılmış ala kilimi, keçi kılından yapılmış çulun üzerine atmış, Dudu gelini üzerine yatırmıştı Oğlu Salih'i uyandırmış, eline bir kıl çuval tutuşturmuş, yatması için evcik'in erzak deposuna göndermişti

Durdane Ana; Dereköy'e gelin olarak gönderdiği kızı Gülsüm ile komşusu Bekir Koca'nın oğlu Aptil'e verdiği Şaziye ve oğlu Salih'i doğurmuş fakat hiç çocuk doğumunda ebe olarak bulunmamıştı Ancak keçileri otlatırken onların kuzlama'sına yardımcı olmuştu

Dudu gelin de hiç doğum yapmamıştı Ama bir defasında oğlak güderken rastladığı komşu köyden Rahime Kadının anlattıklarını dinlemişti Her şeyi anlamıştı ama göbek bağını kesme olayına akıl erdirememişti

Kaynana gelin doğumun gerçekleşmesinden sonra göbek bağını da iki taşın arasında kesmişler, Dudu gelin derin bir uykuya dalmıştı Rüyasında Anamur'a çalışmaya giden kocası Musa'yı görmüş bir erkek çocukları doğduğunu Musa'ya anlatmış oda "adını Ahmet koyalım" demişti Uyandığı zaman Durdane Ana'ya rüyasını anlatmış böylece çocuğun adı da konmuştu; Ahmet

Aynı günlerde Kızılca köyünün kuzeyinde bulunan bir Sayfant'ta gece yarısı yine bir hareketlilik gürünüyordu Sayfant iki katlı idi alt katta hayvanların barınması için ahır bulunuyordu

Sayfant'ta dede Ese Dayı, karısı Sabahat, gelini Fatma, damat Sadık, Ese dayının üç torunu birlikte yaşıyorlardı Sayfant'ın yatak odasında gelin Fatma doğum sancısı çekiyordu Eşinin doğumunun yaklaştığını bilen Sadık doğum için halası Zehra'yı "ebe"lik yapması için getirmişti

Zehra'nın yardımı ile bir kız çocuğu dünyaya getiren Fatma; dördüncü çocuklarının da kız olduğunu duyunca kocası Sadıkın kendisine kızacağını hissetmiş ve saatlerce onun kapıdan görünmesini beklemişti

Fatma'nın Sadık'ı beklediği saatlerde Sadık eşinin bir kız çocuğu dünyaya getirdiğini duyunca onu tebrik bile etmeden, çocuğunun yüzünü bile görmeden yaya olarak çalışmaya gitmek üzere kayrak çakıllı yollardan Bozyazı kasabasına yönelmişti

"Adını Gülizar koyun" diyen dede Ese Dayı gelini Fatma'nın bir erkek çocuk dünyaya getirmemesine hayıflanıyor, karısı Sabahat'a dert yanıyordu : " Biz yaşlandık Bük'te kim çalışacak? Gompil'leri kim çapalayacak ? Değirmene kim gidecek? Anamur'a, Bozyazı'ya kim gidip şeker, pirinç, tütün getirecek? Diğer torunlar gibi buda kız La havle vela kuvvete "

Yeni doğan bebeğe Gülizar adını koymuşlardı

Ahmet yedi yaşına gelince elinde azık torbası, belinde keser, önünde 30 - 40 oğlakla o dağ senin bu dağ benim dercesine Kızılca köyünün doğusundan batısına güneyinden kuzeyine basmadık yer bırakmamış; 15 yaşına gelinceye kadar hep keçileri ve oğlakları gütmek, anasına yardım etmekle günlerini geçirmişti Amcası Salih evlenmiş başka bir eve taşınmıştı Kocasını Yemen çöllerinde savaşta kaybeden ebe'si Durdane Ana artık yatalak şekilde evin bir köşesinde yatıyordu

Musa Anamur'dan geleli aylar olmuştu Oğlu Ahmet'in genç bir delikanlı haline geldiğini görünce çalışmak üzere onu da Anamur'a götürmeyi planlamaktaydı Çok değil iki yıl birlikte çalışsalar Sadık'ların evi gibi bir sayfant yaptırmayı ve evcik'ten kurtulmayı planlıyordu

Bir sonbahar sahahı Musa oğlu Ahmet ile birlikte kayrak çakıllı yollardan Bozyazı'ya, oradan da Anamur'a gelmiş Akcami'nin karşısındaki han'a yerleşmişti

Ahmet babasıyla birlikte tam üç yıl Anamur ve Bozyazı ovasında ne iş bulduysa çalışmıştı Anamur'un 6 km güneydoğusunda bulunan Mamure Kalesi ile, 7 km batısında bulunan Anemurium antik kenti, Karamanoğulları tarafından yapılan Akcami, bahçelerinde çalıştığı Molla Mehmet Evi, Şevki Efendi Evi, Hakkı Efendi Evi, şehir merkezinde bulunan iki katlı kilise ve her pazar çalan kilise çanı onun genç ruhunda fırtınalar estirmişti

Babası haklıydı Kızılca'da bir Sayfant'ları olmalıydı Evcik'ten kurtulmak gerekti İyi bir para biriktirmişler ve bir sene içinde Sayfant'a taşınmışlardı

19 yaşına gelen Ahmet için Kızılca köyünde çobanlık yapmaktan başka yapacak bir iş de yoktu Artık Anamur ve Bozyazı'ya çalışmaya da gitmiyordu

Çocukluk arkadaşı Gülizar bük'te gompilleri sularken Ahmet birkaç defa keçileri sulamak için tarlanın önünden geçmiş ve bir defasında Gülizar'la göz göze gelmişlerdi Artık her akşam üzeri keçileri sulamak için bük adı verilen tarlanın önünden geçerken hep Gülizar'la karşılaşan Ahmet ile Gülizar arasında sıcak bir yakınlaşma peydahlanmıştı

Gülizar'a göre Ahmet köydeki gençlerin hiçbirine benzemiyor, daha alımlı bir görünüm sergiliyordu Ahmet'e göre Gülizar ise Anamur da gördüğü şehir kızlarının, bey kızlarının hiçbirine benzemiyor, daha bir sıcak bakıyordu

Bir defasında yeni doğan bir oğlak Ahmet'in kucağında iken Gülizar oğlağın başını okşamış, gözgöze gelmişler, Gülizarın yanakları al a1 olmuş koşarak Ahmet'in yanından uzaklaşmış, Ahmet ise heyecandan oracığa yığılıp kalmıştı

Bir defasında da Ahmet Kocacevizden kopardığı cevizlerden birkaç tanesini Gülizar'ın yanına bırakmış, Gülizar'ın bu cevizleri aldığını görünce o gün sabaha kadar sevincinden uyuyamamıştı

Yine bir defasında dağdan topladığı alıçları azık çıkısına koymuş, Gülizar'a vermiş onun közde pişirip aynı azık çıkısına koyduğu Gompilleri almıştı

Bu basit ve safça alışverişler, bakışlar iki genci birbirine iyice yaklaştırmıştıEse dayı bir hayli yaşlanmış, ilerlemiş yaşına rağmen torunu Gülizar'ın her akşam üzeri kargaları kovalamak bahanesi ile tarlaya - büke gidişine pek anlam verememiş, ilerleyen aylarda Ahmet ile olan yakınlaşmasını ilgi ile izlemişti Gençliğinde kendisi de böyle bir sevdaya tutulmuş fakat sevdiceği bir başkasına yar olmuştu Ahmet'te kendi gençliğini Gülizarda sevdalandığı ve kavuşamadığı komşu kızının gençliğini görüyordu

Durdane Ana'da yatalak olmasına rağmen Ahmet'teki bu değişikliği fark etmiş Ese Dayı gibi o da genç kızlığını hatırlamış, gençliğinde sevdalandığı gencin bir başkası ile evlendiğini düşünmüş, Gülizar'ı kendisine Ahmet'i sevdalandığı gence benzetmişti

Acaba birbirine kavuşamayan bu iki sevdalı Ese Dayı ile Durdane Ana'mı idi?

Gülizar bir gün özene bezene gompil ekmeyi yapmış, babasının Bozyazı'dan getirdiği pirinçten pilav hazırlamış sevdalısı Ahmet ile birlikte koca taşın arkasındaki piynar ağacının gölgesinde birlikte yemek yiyeceklerdi Ahmet'te keçi yoğurdundan yapılan taze ayran getirecekti

Nedendir bilinmez Gülizar annesi Fatma'ya babası Sadık'a ebesi Sabahat'a değil de dedesi Ese Dayı'ya bu buluşmayı haber vermiş, Ahmet'te durumu annesine, babasına değil ebesi Durdane Ana'ya anlatmıştı

Genç sevdalılar koca taşın arkasındaki piynar ağacının dibinde piknik yaparken sol taraftaki ardıç ağacının dibinden Ese Dayı, sağ taraftaki andız ağacının dibinden Durdane Ana yaşlı gözlerle onları izlemekte idi Genç sevdalılar tuluk ayranını yudumlarken iki yaşlı gözde karşılıklı birbirlerini süzüyordu

Ahmet'le Gülizar'ın dillere destan gizli sevdası masum bir şekilde yıllar yılı devam etmiş derken her Türk genci gibi Ahmet'de askere çağrılmıştı

Ahmet yavuklusuyla hüzünlü bir ayrılık yaşamış, Gülizar'ın kendisine verdiği işlemeli beyaz mendili itina ile iç cebine yerleştirmiş, kendisini uğurlayan komşuları ile vedalaşmış tek başına kayrak çakıllı yollardan geçerek 60 km uzaklıktaki Anamur'a gelmişti Diğer köylerden toplanan gençlerle birlikte Ermenek Sancağına varmışlar oradan Konya'ya gitmişlerdi

Konya'da sıkı bir askeri eğitimden geçen Ahmet, Çavuş rütbesi almış ve Ahmet Çavuş olarak İstanbul'a gönderilmişti

Ahmet'in İstanbul'da Selimiye kışlasında askerlik yapmaya başlamasından iki ay sonra Balkan Savaşı çıkmış, Balkan Devletlerinden Bulgaristan, Yunanistan, Sırbistan ve Karabağ hükümetleri Türklere karşı topyekün savaş ilan etmişlerdi Yapılan çetin savaşlar sonucu 3 - 4 cephede Türkler yenilgiye uğramışlardı

29 Ekim 1912'de Bulgarlara yenilen Türkler Çatalcaya çekilmişlerdi Ahmet Çavuş da Çatalcaya kadar çekilen Türk askerlerinin arasında idi

Lüleburbaz Savaşları denilen ve Çatalca'ya çekilmek zorunda kalınan 29 Ekim yenilgisinde Türkler sadece Bulgarlara yenilmemiş açlık ve çamur'a da mağlup olmuştu

Ahmet Çavuş haftalarca potinini bile çıkarmamış diğer askerlerle birlikte gece gündüz aç susuz kahramanca mücadele etmişti

Balkan Devletlerinden Bulgarların hedefi İstanbul'u ele geçirip boğazlara hakim olmaktı

17 Kasım 1912'de Bulgarlar İstanbul'u almak için yeni bir taarruz başlatmışlardı

Her türlü zor şartlara, açlığa susuzluğa rağmen Türk ordusu hazırlıklıydı 20 gündür tüneller kazılmakta, tuzaklar hazırlanmaktaydı

Top - tüfek sesleri, Allah Allah nidaları arasında Ahmet Çavuş bir oraya,bir buraya koşuşturmaktaydıElindeki dolma tüfek ile üzerlerine el bombası ve kurşun yağdıran Bulgar askerlerine ateş etmekte, attığı her kurşunun hedefine vardığına inanmaktaydı Bir ara içinde gizlendikleri sığınağın hemen yanı başına bir el bombası düşmüş Ahmet Çavuş arkadaşlarının şaşkın bakışları arasında patlamaya hazır el bombasını Bulgar askerlerinin üzerine fırlatmıştı İşte o anda düşman topçusunun attığı bir top, sığınağın yakınına düşmüş fırlayan şarapnel parçaları Ahmet Çavuşun sol ayağının baldırına saplanmış, sağ ayağının dizden aşağısını parçalamıştı

Görülmemiş bir direnişle karşılaşan Bulgarlar geride 10000 ölü bırakarak savaş alanını terk etmişlerdi Türk askerleri büyük bir zafer kazanmış ancak yüzlerce şehit vermiş, yüzlerce yaralıyı hastaneye kaldırmışlardı

Hastane geçici olarak kurulan bir sahra hastanesiydi Ahmet Çavuş yaralılar arasında idi Kısa sürede her iki bacağı kangren olmuş, ameliyat sonunda sol ayağı dizinden bir karış yukarısından, sağ ayağı ise dizinden kesilmişti

Sahra hastanesinde aylarca tedavi gören Ahmet Çavuşun tek tesellisi Gülizar'ın verdiği ve avucunun içinden hiç ayırmadığı kana bürünmüş işlemeli beyaz mendil idi Onunla yatıyor, onunla kalkıyor, onunla konuşuyordu Sahra hastanesinde her iki bacağına takma ayaklar takılmış ve ellerine iki asa verilmişti

Balkan Savaşları sona ermiş, Ahmet Çavuş terhis olmuş, memleketine gitmek üzere Haydarpaşa istasyonundan trene bindirilmişti Aktarmalı tren yolculuğu ile Adana'ya gelmişti Adana'da askeri birliğin verdiği bir katır ve rehberiyle haftalarca süren yolculuktan sonra Anamur'a askerlik şubesine teslim edilmiştiYine bir binek atı ve rehberiyle kayrak çakıllı yollardan Kızılca köyüne gelen Ahmet Çavuş gece vakti evlerinin kapısını çalmıştı Bu kavuşmanın üzüntüsüne dayanamayacağını hisseden rehber er, atına atladığı gibi geri dönmüş, Ahmet Çavuş evinin kapısında yalnız kalmıştı

Anne Dudu Gelin yıllar yılı Ahmet'ten haber alamamanın üzüntüsü ile yanıp tutuşmaktaydı Durdane Ana yatalak olduğu için ev işlerinde gelinine hiç yardımcı olamamaktaydıBaba Musa rahatsız olduğu için sadece oğlakların bakımını üstlenmişti

Dudu Gelinin saçları ağarmış neredeyse beli bükülecek hale gelmişti Akşam vakti keçi ve oğlakları ağıla katmış, Durdane Anaya ve kocası Musa'ya yiyecek bir şeyler hazırlamış, onlar uyuduktan sonra kendisi de yatmış uyumak üzereydi Kapı çalındığı zaman bir an şaşırmıştı Komşuları olamazdı Bu saatte kendilerini arayacak pek komşusu yoktu Kapıyı açtı Bir de ne görsün? Askere giden oğlu Ahmet kapıda durmuyor mu? Baba uyanmış, Durdane Ana'yı da uyandırmışlardı

Hüzün ve sevinç birbirine karışmıştı Oğullarının takma bacakla karşılarına çıkması aileyi perişan etmişti

Ahmet annesine yavuklusu Gülizar'ı sormuş, annesinin Gülizar ile ilgili anlattıklarını duyunca yıkılmış, sabaha kadar kendine gelememişti

Gülizar Ahmet'in askere gidişinden sonra iki gözü iki çeşme her akşam üzeri biteviye sayfantlarının önündeki ardıç ağacının dibinde güneşin batışını izlemekte idi

Geyik avlama mevsiminde günlerden bir gün Anamur'dan gelen avcıların yolu Kızılca köyüne düşmüştü

Avcılar ardıç ağacının dibinde tek başına oturan gözü yaşlı Gülizar'ı görmüşler, güzelliğine hayran kalmışlardı Av dönüşü Anamur'da ve Bozyazı'da dilden dile Gülizar'ın güzelliği konuşulur olmuştu

0 dönemde uzak köylerden kız istemek pek alışılmış bir durum değildi Ancak Bozyazı ve Anamur'da Gülizar hakkında o kadar çok şey söyleniyordu ki

Yine o dönemde bedelli askerlik sebebiyle bazı gençler bedel parasını ödeyip askere gitmiyordu Babasının bedel parasını ödediği bir bey oğlu Gülizar'ın güzelliklerini duymuş ve ikinci av mevsiminde avcıların peşine takılmış Kızılca Köyüne gitmişti

Uzaktan Gülizar'ı gören bey oğlu ona aşık olmuş ve av dönüşü durumu ailesine anlatmıştı

ve Balkan Savaşlarında yavuklusunun şehit olduğunu tahmin eden Gülizar Anamur'a gelin gitmişti

Gece yarısı eve gelen Ahmet Çavuş sabah şafakla birlikte elinde asası, takma bacaklarını sürüye sürüye Kocataş'ın arkasındaki Piynar ağacının dibine gitmiş, Gülizar'ın verdiği lime lime olmuş kanlı işlemeli mendili yere sermiş öylece kalakalmıştı

Musa, Dudu, Salih, Komşu köyün gençleri Ahmet'i aramışlar bulamamışlardı Ese Dayı'nın hatırlatmasıyla Kocataş'ın arkasındaki piynar ağacının dibinde yarı baygın şekilde yatan, takma bacaklarını sağa sola fırlatan Ahmet Çavuş'u bulmuşlar ve evine taşımışlardı

Ahmet Çavuş günlerce ağzına bir lokma ekmek almadan, bir tas su içmeden bitkin bir şekilde Durdane Ana'nın yanı başında gözünü avucunun içindeki kanlı beyaz işlemeli mendile dikmiş vaziyette yatmaktaydı

Haftalar haftaları aylar ayları kovalamış ve bir ara Ahmet Çavuş başını Durdane Ana'nın göğsüne yaslamış, gözlerini Durdane Ana'ya dikmiş ve "bunun için mi Balkan savaşına katıldım, bunun için mi bacaklarımı kaybettim Gülizar nerede?" demişti

Bu sözler belki de aylardır ağzından çıkan ilk sözlerdi

Ahmet Çavuş'un ağzından çıkan ikinci şiirimsi sözler şunlar olmuştu; "Anamur yolları gayrak çakıllı Bir yar sevdim uyar akıllı Anamur üstüne duman bürümüş Benim sevdiceğim bu diyarda imiş"

Durdane Ana bu sözleri adeta ezberlemiş Ahmet'in sözlerini gelen gidene söyler olmuştu

Yıllar yılları kovalamış Ahmet çavuş kendini toparlamış kaderine razı olmuştu Bunun sırrı neydi ? Ahmet Çavuş nasıl kendine gelmişti? Bunu anlamak mümkün değildi

Ahmet Çavuş artık insanların arasına karışır olmuştu O takma bacaklarıyla gittiği her yerde aynı sözleri mırıldanıyordu Ama her geçen gün yeni ilavelerle

"Anamur yolları yar yar Gayrak da çakıllı a canımBende bir yar sevdim yar yar Uyarda akıllı a canım Anamur üstüne yar yar, Dumanda bürümüş a canım Benim sevdiceğim yar yarBu diyarda imiş a canım"

Bu sözler Kızılca köyünde artık yediden yetmişe herkesin dilinde söylenir olmuştu

Ahmet Çavuş'un dilinden dökülen şiirler daha da genişlemiş her sözün sonuna "aman" kelimesi eklenmişti

Nedendir bilinmez Kızılca Köylüleri Ahmet Çavuşa "Kanuni Ahmet Çavuş" demeye başlamışlardı

Gençler Ahmet Çavuş'un isteği ile hem söyleyip hem oynamaya başlamışlardı Gençler oynarken ve söylerken Kanuni Ahmet Çavuş yüksekçe bir taşın üzerine oturuyor, gençlerin önünden oda söylüyordu Hem de yeni yeni eklemeler yaparak

Ahmet Çavuş'un türküsü kısa zamanda civar köylerde, Bozyazı kasabasında, Anamur ilçesinde dilden dile söylenir olmuştu Artık bütün düğünlerde keman, klarnet, davul eşliğinde söylenmeye başlanmıştı Kim bilir, belki de aynı sözler Ahmet Çavuş'un yavuklusu Anamur'a gelin giden Gülizar'ın kulağına bile gitmişti

Kanuni Ahmet Çavuş'un "Anamur yolları Gayrak çakıllı " diye başlayan türküsünün ünü; Silifke, Mut, Gülnar, Ermenek, Alanya gibi komşu ilçelere oradan da Mersin, Adana, Antalya gibi illere yayılmış her yerde halk oyunları olarak oynanmaya başlanmıştı

Halk oyunları olarak bütün Türk halkına mal olan bu türkü ; canlı ve kıvrak bir şekilde kaşıkla çalgı eşliğinde söylenmeye, kızlı erkekli oynandığı gibi sadece erkekler tarafından da oynanmaya başlanmıştı

Oyunlarda erkekler; keçe külah, kıl haba, şalvar, göğnek, çorap, bel kuşağı, bağcık, yörük çarığı giymektedir

Kızlar ise; fes, alınlık, pullu veya ala yazma, göğnek, üç etek, salta-cepken, darabulus kuşak, çorap, don, çarık giymektedir

Bugün Türk halkına mal olan "Anamur yolları gayrak çakıllı" diye başlayan Kanuni Ahmet Çavuş'un türküsünün son şekli şöyledir:

Anamur yolları yar yar aman

Gayrak da çakıllı a canım sürmelim ben yandım aman

Bende bir yar sevdim yar, yar, yar, yar aman edalım aman

Uyar da akıllı a canım sürmelim ben yandım aman

Anamur üstüne yar, yar, yar yandım aman

Dumanda bürümüş edalım sürmelim bir tanem aman

Benim sevdiceğim yar, yar, yar aman

Bu diyarda bir idi a canım sürmelim aman

HİKAYEDE ADI GEÇEN İSİM VE SÖZCÜKLER

Durdane Ana : Kanuni Ahmet Çavuş'un babaannesi

Dudu Gelin : Kanuni Ahmet Çavuşun annesi

Sadık : Gülizar'ın babası

Salih : Kanuni Ahmet Çavuş'un amcası

Şaziye : Komşu kızı

Rahime Kadın : Komşu köyden

Musa : Kanuni Ahmet Çavuş'un babası

Ahmet : Kanuni Ahmet Çavuş

Gülizar : Kanuni Ahmet Çavuş'un yavuklusu

Ese Dayı : Gülizar'ın dedesi

Sabahat : Gülizar'ın anneannesi

Fatma : Gülizar'ın annesi

Nadire : Komşu kadın

Gülsüm : Kanuni Ahmet Çavuş'un halası

Bekir Koca : Kanuni Ahmet Çavuş'un halasının beyi

Abdil : Kanuni Ahmet Çavuş'un halasının beyi

Şaziye : Kanuni Ahmet Çavuş'un halası

Zehra : Gülizar'ın doğumunu sağlayan ebe

Tokucak : Çamaşır yıkamak için ağaçtan yapılan alet

Bük : Patates ekilen tarla

Pelit : Meşe ağacı

Palan : Eşeğin üzerine çekilen binek aracı

Kolan : Palanın tutması için kullanılan kıldan yapılan kalın ip

Heybe : İki gözü bulunan, at ve eşek üzerine atılan kıl ve yünden yapılan bir araç

Gompil : Patates

Ala yazma : Bir tür baş örtüsü

Ala kilim : Beyaz, yeşil, sarı renklerden yapılan içleri eşkenar dörtgen ile dokunan bir kilim türü

Çul : Keçi kılından yapılan yer sergisi

Kıl çuval : Keçi kılından yapılan çuval

Evcik : Yayla köylerinde yapılan içinde ocak, yatak odası, oturma odası, misafir odası, erzak deposu bulunan üstü sık yapraklı ağaç dallarıyla kaplı ev

Kuzlamak : Küçük baş hayvanların yavrulaması

Sayfant : Yaylalarda yapılan iki katlı, alt katta ahır bulunan ev

Bozyazı : 1988 yılında ilçe olan Kızılca Köyü'nün bağlı bulunduğu ilçe

Anamur : 1859 yılında Osmanlı İdare şeklinde Müdürlük, 1869 yılında kaymakamlık olan Mersin iline bağlı ilçe

Akcami : Karamanoğulları devrinde yapılan yivli minareli şu anda hizmete açık bir cami

Han: İnsan ve hayvanların barındığı yer

Mamure kalesi : Geç Roma Döneminde yapılmış Anamur'un 6 km güneydoğusunda bulunan kale

Anamurium Antik Kenti : Türkiyenin en güney ucunda bulunan Anamur burnunun kıyısında yer alan ören yeri

Molla Mehmet Evi : Saray mahallesinde koruma altına alınmış eski bir ev

Şevki Efendi Evi Koruma altına alınan Saray Mahallesinde bulunan ev

Hakkı Efendi Evi : Göktaş mahallesinde korumaya alınmış, tescili yapılmış sanat değeri olan bir ev

Kilise : Rumların Anamur'u terk etmesinden sonra hükümet konağı yapılan daha sonra yüksek okul olarak kullanılan, korumaya alınmış sanat değeri bulunan iki katlı bina

Keçe Külah : Eğrilmemiş kuzu yününden yapılan ve başa giyilen külah

Kıl haba : Kuzuların güz yününden dokunan yakasız, kol altı kol yenine kadar yırtık, yenleri kıl iplikle bağlanan ceket

Şalvar : Kıl habanın kumaşından dikilen, kalça kısmı geniş, paçalara doğru daralan, beli uçkurla bağlanan pantolon

Göynek Çulfalık adı verilen ince dokuma tezgahında dokunan çiğ iplikten yapılmış yakasız giysi

Çorap : Deve yününden ağaç millerle örülen ağız kısmı özel örülmüş iple bağlı, şalvarın içine katıldığı giysi

Bel kuşağı : Beyaz kuzu yününden beyaz iplikten veya ibrişimden dokunan uçları püsküllü kuşak

Bağcık : Koyun veya kuzu yününden dokunan uçları tokalı ip

Çarık : Sığır veya manda derisinden yapılan ayakkabı

Fes : Kadife veya renkli keçeden yapılan başa giyilen kadın giysisi

Alınlık : Fes'in alt kısmına bağlanan süslü veya altınlı giysi

Pullu yazma : Fesin üzerine atılan başörtüsü

Ala yazma Alına pullu çember üzerine düz bağlanan baş örtüsü

Göynek : Erkeklerin giydiklerinden ayrı olarak yapılan boyun kısmı göğüse kadar, düğmeleri ağaçtan çiğ iplikten yapılan bir giysi

Üç etek Uzun kollu ve yakasız göyneğin üzerine giyilen renkli dokumadan yapılan giysi

Salta-Cepken : Üç eteğin üzerine giyilen kolsuz veya yakasız, dokumadan veya alacadan yapılan kıyafet

Don : Göklü dokuma veya alacadan dokunan paça kısmı işlemeli, paça ve bel kırnapla büzülerek giyilen kıyafet

Darabulus kuşak : İpekten dokunan renkli ve uçları püsküllü,üç etek üzerine bele bağlanan kuşak

Kızılca: Başbakanlık arşiv belgelerine göre, Osmanlı İmparatorluğunda İçel Sancağı Anamur kazasına bağlı Yörükan taifesi topluluğunun yaşadığı halen Bozyazı ilçesine bağlı bir köy