Ümmetine Şefkati

Vaktiyle zengin biri, donatıp bir ziyafet,

Çok fakir bir âlimi, evine eder davet

Âlim gelip oturur, zenginin sofrasına

Lakin bir lokma bile alıp koymaz ağzına

Ev sahibi üzülüp, arz eder ki: (Efendim!

Görürüm yemezsiniz, bunu ben merak ettim)

O âlim şöyle der ki: (Evimde, şu aralar,

Birkaç zayıf ve garib ciğerparelerim var

Aç ve susuz olarak dururken onlar evde,

Nasıl yiyebilirim bunları ben bu yerde?)

Ev sahibi, bunları âlimden öğrenerek,

Çocuklarına dahi gönderir hemen yemek

Âlim, ancak o zaman gönül rahatlığıyle,

Zenginin sofrasında başlar yemek yemeye

Kıyamet gününde de, Rabbimiz, bunun gibi,

Cennete davet eder o Sevgili Habibi

Lakin girmez Cennete o Server-i kainat

Zira kalbi, değildir hiç müsterih ve rahat

Ümmetinden günahı fazla olan kimseler,

Çünkü mahşer yerinde gayet zahmettedirler

Onları düşünerek o Hüdanın Habibi,

Allah’a yalvararak, arz eder ki: (Ya rabbi!

Ya beni, onlar ile gönder Cehennemine

Ya da sok onları da, benimle Cennetine)

Rabbimizden bir hitab gelir ki: (Ey Habibim!

Ben, yalnız senin için Cenneti halk eyledim

Sen o günahkârların tamamını alarak,

Girin hep Cennetime, birlikte şad olarak)

Yine Beni İsrail zamanında bir adam,

Vardı ki, günah ile geçmişti ömrü tamam

Uzun yıllar yaşayıp, sonra da öldü birden

İlgilenen olmadı kötü bilindiğinden

Sonradan birkaç kişi gelerek bir araya,

Cesedini götürüp, attılar bir sahraya

Lakin Musa Nebiye hemence cenab-ı Hak,

Vahyetti ki onunla alakalı olarak:

(Ya Musa, onu gidip güzel kefenleyiniz

Namazını da kılıp, öylece defnediniz)

Musa aleyhisselam, Rabbinin bu emrini,

Yaptı ve daha sonra sorunca hikmetini,

Buyurdu ki: (Ya Musa, o, halkın bildiğinden,

Daha günahkârdı da, af eyledim yine ben

Çünkü o, bir zamanlar baktığında Tevrat’a,

Habibimin methini görmüştü o kitapta

Kalbinde, Habibime muhabbet hasıl oldu

O sahifeyi öpüp, sonra başına koydu

Sevgili Habibime gösterdiği muhabbet,

Sebebiyle ben onu, ettim af ve mağfiret)