Hz. Fatima (As)'İn Yüksek Ahlaki

Fatıma, "yüksek bir ahlâka,

onurlu bir karaktere,

üstün bir nefse, ulu bir duyarlılığa,

çabuk kavrayan bir anlayışa,

keskin bir zihne,

yüce bir erdeme,

parlak bir üstünlüğe,

misk kokan bir nefese,

cesur bir yüreğe,

bitmek nedir bilmeyen bir heyecana,

yüksek bir hamiyet duygusuna,

kendini beğenmişlikten uzaklığıyla hayranlık uyandıran bir izzete sahipti

Kibirlilerin tasavvur ettikleri büyüklük onun düzeyine erişmekten çok uzaktı

Büyüklenenlerin ve zorbaların karşısında eğilmezdi"

O, hoşgörü, sükûnet ve geniş göğsüyle, geniş ufuklu vakarıyla,

öz güven ve yumuşaklığıyla,

ağırlığı ve temkinliliğiyle,

sağlam karakteri ve iffetiyle,

onurunu korumasıyla bir ahlâk abidesiydi

Babasının vefatından önce, parlak bir onur ve açık bir hâyâ timsaliydi

Güler yüzlü ve mütebessim bir güzellik abidesiydi

Ama babasının (sav) vefatıyla birlikte yüzündeki tebessüm kaybolmuştu

Dilinden haktan başka bir söz dökülmezdi,

sadece doğruyu konuşurdu

Kimsenin kötülüğünden söz etmezdi

Gıybet etmez, kimseyi arkadan çekiştirmezdi

Kimseyi küçümseyici kaş göz işareti yapmazdı

Başkalarının sırrını saklar, verdiği sözü tutardı

İstişarede doğruyu söyler,

onların gerçek hayrını isterdi,

başkalarının mazeretlerini kabul ederdi

Yanlışlıkları hoş görürdü

Çok kere sürçmeleri ve kötülükleri hilim hoşgörüyle karşılardı

"Kötülükten kaçar, daima iyiliğe eğilimliydi

Güvenilirdi

Sözünde doğruydu

İyi niyetliydi ve sözünde kesinlikle dururdu

İffetin en yüksek doruklarındaydı

Tertemiz bir ünü vardı ve adında en ufak bir leke yoktu

Eğilimleri üzerinde hevâsının etkisi yoktu

Hz Zehra az ile yetinen zühd sahibi biriydi

O, ihtirasın kalbi parçaladığını, işlerde düzensizlik ve dağınıklığa neden olduğunu çok iyi biliyordu

O, hayatının sonuna kadar babasının kendisine söylediği şu sözü prensip edindi:

"Ey Fatıma! Ebedi nimetlere kavuşa bilmen için, dünya hayatının acılarına karşı sabret"

Basit bir hayata razıydı

Hayatın zorluklarına karşı sabırlıydı

Helâlin azıyla yetinirdi

Razıydı ve kendisinden razı olunmuştu

Başkasına ait olan, başkasının sahip olduğu şeylere göz koymazdı

Hakkı olmayan bir şeye de gözlerini dikmezdi

Allah"tan başkasından bir şey istemeye tenezzül etmezdi

O, yüzsüzlük etmez onurlu nefsin tam bir timsaliydi

Nitekim babası (sav) şöyle demişti:

"Asıl zenginlik gönül zenginliğidir"

O, dünyasını bir yana bırakarak kendini Rabbine adayan Hz Betül"dü Dünyanın çekici süslerine arkasını dönmüştü

Dünya hayatının aldatıcı güzelliklerine eğilim göstermiyordu

ve dünyaya meyletmenin ne büyük felâketlere yol açtığını çok iyi biliyordu

Dünya hayatının zorluklarına sabrederken,

dilinden Rabbinin zikrini eksik etmeden

sorumluluğunu yerine getirme hususunda muazzam bir sabır örneği sergiliyordu

Hz Zehra"nın asıl ilgisi ahirete yönelikti

Dünyanın göz alıcı güzelliklerine değer vermiyordu

Çünkü babasının (sav) dünyadan, dünyanın nimetlerinden, lezzetlerinden ve şehevî arzularından yüz çevirdiğini görüyordu