&Quot;Var&Quot;Sın Yok Desinler!

VAR’A ‘yok’ demekle, nesi değişir ki ‘var’ın? Varsın Allah’ım varsın! Diller yok diyorsa yalan, kalplerde senin adın yazılı Canlar Seninle yaşıyor Eller, sen istersen tutabilir, dizler de öyle Alâim-i Semâ senin

Gökkuşağında renkler Seni gösteriyor, ‘ressam’ yok dese dert midir? Şarkılarda ismin geçmese ne gam? Sesler seni söylüyor Senin besteni şakıyor bülbüller!

Gül gülümsüyorsa senin güzelliğinden

Rahmetinin katresidir yağmur, bahçeler hep senin

En şefkatli sensin Allah’ım Çünki sensin anneleri yaratan

En kudretli sensin Allah’ım Çünki sensin dağları dik tutan

Çocukların pamukçacık ellerinde, çimenlerin yeşermelerinde, sevdâlıların sıcacık yüreklerinde ‘apaçık’ sen ‘saklısın’

Sana ‘yok’ diyeni ‘yok’tan ‘var’ eden de sensin

Bolluklar mükâfatın, kıtlıklar ikazın Ferahlıklar, sıkıntılarımıza teselli, üzüntüler seni hatırlamamız için

O kadar varsın ki

Varlığının heybeti karşısında başımız dönüyor, tıpkı dünya gibi

Sensiz yaşanmıyor

Milyonlarca yıldır, milyarlarca hayat ve her hayat sahibine her an taptaze nefesler veren nasıl ‘yok’ olur, nasıl ‘yaşamaz’?

Hayatı veren sensin Hayat da, hayatım da senin Kendini bilmeyen seni tanımamış; kim neylesin?

Anlamayı, bir adıma karşılık bin adımla koşuşturan sensin

‘İnanılan’ da sensin ‘inandıran’ da

‘Var’ daha ‘yok’ iken ‘var’ olan da sensin

Her zaman her yerde ‘var’ olan da!

Sevgin zerre eksilse üzerimizden ve bir an çevrilse bakışların, tutuşur yanarız

Asırlar bir ince perde, mekân bildiğimiz, ayak bastığımız, paylaşamadığımız dünya bir durak

Bir hak verdin Akıl, duygu, dudak verdin, söyleyeceğiz

Kaderimizi kendimize ‘yazdıran’ da sensin

Yarattın, yaşatıyorsun, dirilişimiz vaadin

Sen vaadinden dönmeyensin, senindir sonsuzluk!

‘Küçükler’ Senden uzaklaştıkça küçüldüler, ‘büyükler’ sana yaklaştıkça büyüdüler

Yûnus balığın karnında, Yûsuf zindanda senin kölendi Hürriyet sendeydi, sen Rabbimizsin

Serinlik Sendendi, İbrahim’i ateşin yakışından kurtaran Mûsa’yı Firavun’un sarayında büyüten sendin

Sendin hem yetim, hem öksüz Muhammed (sav)’i (asm) Mirâc’a çıkaran

Yûsuf Züleyha’yı senin için reddetti

O, her şeyi!

Allahım:

Rüzgârdan, ışıktan, lisandan, insandan deliller gönderdin Her oluş, her tükeniş işâretindi!

Peygamberlerin, nizâmını anlatan yazının satırbaşlarıydı, kelimelerindi velilerin: dostların, senin imla işaretlerin

Geylânî seni söyledi, Rabbanî seni, Mevlânâ sana çağırdı, Gazâlî sana Bediüzzaman’ın “çağına ve sonrasına” seni anlatan sözü binlerce sayfa sürdü

“Bildim seni ey Rab, bilinmez meşhur” dedi Necip Fazıl, Sen çileyi mutluluk yapansın

Varsın Allah’ım varsın

Hilekârsa bilim, edepsizse edebiyat, sahteyse san’at,gerçeğini; amacını kaybetmişse ‘yok’ diyorsa desin!

Küçük kitaplar ‘yok’ yazsa?

Kâinat ‘var’ yazan koca kitap!

Yazan sensin, okutan sensin

Selâm sana sevgili

“Bir nakışta bin nakşı nakşeden nakkaş”

Atomundan galaksisine, zerresinden küresine, yarattığın ne varsa, hepsi içimde dönüyor Dalgalanıyor denizlerin damarlarımda, buğulanıyor gökyüzü gözlerimde, rüyalar içindeyim, çiçekler içinde, güneşler açıyorum Bir küçük kâinatım!

İnsanım ve inanıyorum sana

Kundaktan kefene, beşikten musallaya ve oradan ‘asıl hayata’ uzanan rahmetine Şelâlelerde çağıldayan, mercanlarda parıldayan güzelliğine Toprak kokan mahsuller, kovanlar, peteklerce ikram ikram üstüne bereketine Kan kırmızı karanfillerden, gözbebeklerine kadar, binbir çeşit ve rengârenk sanatına inanıyorum

‘Yok’a inanmak ‘yok!’

Şüphesiz inanılacak yalnız sensin

Sebepler! Size söylüyorum, sizi sebep gösterenlerde suç, Sevgilim ‘ol’der ve ‘olur’

Allahım

Bir sevdâdır sana inanmak

Gurbette âniden kavuşmaktır!

Her şeyimi sen verdin, her şeyim senin

Seni sana lâyık anlatamadım affet! Kelimem yetmedi! İşte Allah’ım bu kulunun bütün söyleyebildiği bu kadar

Ben bu kadarım

Şükür ki sen bu kadar değilsin!

Cihat Zafer