İçimdeki Cümleler|Makaleler-Denemeler

Bakışlarını bana bulaştırdığın günden beri kalbimi tutan sıtma nöbetleri git gide belli bir tempo tutturmaya başladı Artık her nefesimin ilk harfi sen diye başlıyor Ciğerlerimin son noktasına kadar çekiyorum varolma olasılığını, mümkün olduğunca tutuyorum ihtimallerini içimde ve nefesimi verirken bozuluyor bütün hesaplarım tekrar başa dönüyorum, usanmıyorum bir nefes daha dolduruyorum seni zerrelerime

Adım adım gidişini döşediğin şu karşı kaldırımda bırakmıştım umutlarımı, ben unutana kadar seni bekleyen bir parçam olmalı diye düşünmüştümSen gittikten sonra umuda hiç ihtiyacım olmadı ne yalan söyleyeyim? Meğer bunca zaman ihmale gelmezmiş hiç bir duygueriyip körelmiş, umursamaz ayakların altında ezilip yıpranmışumudum sana gelen yollarda mahpus kalmış

Artık gidişine mersiyeler, dönüşüne methiyeler dökmüyorumkabullendim yokluğunu veya kabulleniyorum

Zamanı kendi değirmenimde öğütüp, un -ufak ediyorum gittikçe daha da büyüyen bir kayaya benzeyen ömrümübütün sermayem bir avuç toprak oluyorOnu da üşengeç rüzgarlara savurup iflas ediyorum
Geri kalan ömrüme takvim yapraklarından senetler yazıyorum, her sabah daha da yoksullaşarak bakıyorum aynalara, sonra yırtıp atıyorum bütün koçanları, kendi idamımı kendim imzalıyorum
Ecel işte, yine erteleniyorum

Neyse

Akşam yaklaşmış olmalı, şehir sokak lambalarıyla ucuz uyarı fişekleri attı havaya, gün ebruli vedalarla gitme hazırlığındaSokaktan geçenlerin garip telaşı bundan olmalı Yoksa oturduğum bu bankta yabancı bakışlarla süzmeden geçmezlerdi yanımdan

Peki üstümden geçen çığırtkan kuş sürülerine ne demeli? Buraların artık yaşanılası olmadığını mı ima ediyorlar insanlara? Gitmeye meyilli yürekleri ayartmak değil mi bunun adı?

Anladım, kalanlara baharın sonu gelmek üzere, gidenlere ilkyaz müjdesigöçmenlerin geçmişe sığınma hakkı taleplerine onay, tüneldekilere güzden önce son çıkış

Ben bu şehrin sahibiyim, gemiler benim iskelemden kalkıp yine benim limanıma sokulurlar fırtınalı havalarda, her tren düdüğünü bana hoşça kal demek için çalarsokak kedilerini okşayan benim, sabahları simitçiyi ilk selamlayan ve güneşi gurûp vaktinde son uğurlayan

Göçmen kuşların çığlıklarından bana ne? Ben de kanarsam onlara kim yapacak bütün bunları? Ben gidersem seni kim bekleyecek, kim söyleyecek şarkımızı?

Gözlerinin içine başka hayal girmesin
Bana ait çizgiler dikkat et silinmesin
İstersen yum gözlerini tıpkı düşünür gibi
Benden evvel başkası bakıp seni görmesin

Kıskanırdım seni ben kendi gözümden bile
Nasıl verirdim seni bir gün yabancı ele
Sana gelen yollarda daima beni bekle
Benden evvel başkası bakıp seni görmesin



Birkaç kırık melodiyle yürüyorum yollarda, mevsim de benimle birlikte aslına dönüyor

Yokluğunun müstear adıymış meğer kaldırımlara serilen “sonbahar”Dalına inatla tutunan tek yaprak da düşüyor giderken geriye dönüp son kez bakışını hatırlayınca, unutunca seni, ağaçlar da üşüdüklerini unutuyor

Sonra, sıtma bulaştırdığım yıldızlara hayalini bürüyorum sımsıcak üstüme en karanlığından bir gece örtünüp sensizliğime doğacak bir sonraki güneşe kadar uyumak istiyorum, dilimde hala “beklenen şarkı”