İyilik Küçük Değildir......|Masal Ve Hikaye Özetleri

İyilik Küçük Değildir

O gün günlerden Şükran Perşembe'siydi, yani görev
günümüzdü Bu haftalık
geleneği iki küçük kızımla birlikte geçen yıl
başlattık Perşembe günleri
bizim dışarıya çıkıp, dünyaya olumlu bir katkıda
bulunma günümüz oldu O çok
özel Perşembe günü tam olarak ne yapacağımıza karar
vermemiştik, ama
kendiliğinden bir şey nasılsa çıkardı

Houston'ın işlek caddelerinden birinde arabamızla yol
alır ve o hafta ne tür
bir iyilik yapacağımıza Tanrı'dan bize yol göstermesi
için dua ederken, öğle
vakti oldu ve iki küçük kızımın karınları acıktı
"McDonald's, McDonald's,
McDonald's" diye tempo tutmaya başlamışlardı bile
Hemen yumuşadım ve en
yakın McDonald's'ı aramaya başladım O sırada
geçtiğimiz her kavşakta bir
dilencinin durduğunu fark ettim ve aklıma harika bir
fikir geldi Eğer iki
kızımın karınları acıktıysa, bu dilencilerin de
karınları acıkmış olmalıydı
Mükemmel! Yapacağımız iyilik işte kendiliğinden ortaya
çıkmıştı Bütün o
dilencilere öğle yemeği ısmarlayacaktık

Bir McDonald's bulup kızlarıma iki tane Happy Meal
aldıktan sonra, 15 tane
daha mönü yemek ısmarladım ve yemekleri dağıtmak üzere
harekete geçtik Çok
yorucu oldu elbette Dilenciyi kenara çekiyor, bir
miktar para verdikten
sonra, ona "Ah Bu da öğle yemeğiniz" Diyorduk
Sonra da arabamızı
gazlayıp, bir sonraki kavşakta duran dilenciye
yaklaşıyorduk

Çok iyi bir yöntem bulmuştuk Kendimizi tanıtmak, ne
yaptığımızı açıklamak
için yeterince zaman bırakmıyorduk Üstelik, onların
da bize karşılık olarak
bir şey söyleyebilmesine olanak yoktu Kendilerine
iyilik yapan kişiyi
tanımıyorlardı ve dikiz aynasından arkamızda olanları
izlemek çok
keyifliydi: Elinde öğle yemeğini şaşkınlık ve
mutlulukla tutan ve arkamızdan
bize bakan biri Çok keyifliydi!

Yolun sonuna gelmiştik ve son kavşakta dilenen ufak
tefek bir kadın vardı
Önce biraz para verdikten sonra yemeğini verdik ve eve
dönmek üzere orada
bir U dönüşü yaptık Fakat, maalesef aynı kavşaktaki
kırmızı ışığa
yakalandık Kadın oradaydı ve ben çok utanmıştım Ne
yapacağımı
bilemiyordum Onun bize bir şeyler söylemek zorunda
kalmasına istemiyordum

Arabamıza doğru ilerledi, bu nedenle arabanın camını
açmak zorunda kaldım
"Bana daha önce hiç kimse böyle bir şey yapmadı"
Dedi, yüzünde mutlu bir
ifadeyle Ben de yanıt olarak, "İlk olduğumuza çok
sevindim" Dedim Kendimi
rahatsız hissettiğim için, bir şeyler daha söylemek
gereğini duydum,
"Yemeğinizi ne zaman yiyeceksiniz?"

Kocaman açılmış, yorgun gözleriyle bana baktı ve "Ah
canım, bu yemeği
yemeyeceğim" Dedi Şaşırmıştım, ama ben bir şeyler
söylemeye vakit
bulamadan o sözlerini sürdürdü "Biliyor musun, evde
küçük bir kızım var
McDonald'a bayılıyor, ama hiç param olmadığı için ona
oradan hiç yemek
alamıyorum Ama bu gece McDonald's yiyecek!"

Çocuklarımın gözlerimde biriken yaşları fark edip
etmediklerini bilmiyorum
Pek çok kez yaptığımız iyiliklerin çok küçük olup
olmadığını, birilerinin
yaşamlarında bir şeyleri değiştirip
değiştirmediklerini sorgulamıştım Ama o
anda Rahibe Teresa'nın şu sözlerini anımsadım: "Büyük
şeyler yapamayabiliriz
- ama küçük de olsa büyük bir sevgiyle pek çok şey
yapabiliriz"

Donna Wick