Ölmek İçin Gidilen Otel

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-21-2012

Ölmek İçin Gidilen OteL

Hindistan’da Mukti Bhavan otelinde konaklayanlar, eğer iki hafta içinde ölmezlerse, kaldıkları odaları boşaltmak zorunda kalıyor

Ülkenin kuzeyindeki Varanasi kentinde hizmet veren, Ganj Nehri’ne yürüme mesafesindeki Mukti Bhavan oteli, nehir kıyısında her gün tekrarlanan kutsal cenaze töreninde “yer almak” isteyen yaşlı Hinduları misafir ediyor

Otelin yöneticisi Bhairav Nat Şukla, “Dünyanın geri kalanı bir çocuk doğduğunda yeni bir hayatın başlamasını kutlarken, kendilerinin ölümü böyle bir mutlulukla karşıladıklarını” belirtiyor

Kentte pek çok otel, bu şehirde ölmek ve son yolculuklarını Ganj Nehri’nde yapmak isteyen Hindulara hizmet veriyor

Hindular, Varanasi’de ölmenin ve yakıldıktan sonra küllerinin Ganj’a bırakılmasının, “ruhlarını özgür bırakarak, yeniden doğuş döngüsünden kurtaracağına” inanıyor

Şukla, şehirdeki birçok otelin, ölmek üzere olan bu misafirleri ağırlamak istemediğini ya da pahalı olduklarını, ama kendi otellerinin “ölmek için uygun bir ortam” sunduğunu kaydediyor

12 odalı Mukti Bhavan (Kurtuluş Evi) otelinin genel havası, yas ya da kasvetten çok uzak

Şukla, otelde korkunun yerinin olmadığını, yeniden dirilişe inandıkları için ölümden korkmadıklarını, ölenin ardından ağlamanın “aptallık” olduğunu söylüyor

Otelin odalarından birinde ölümü bekleyen 80 yaşındaki Manorma Devi, hızlı hızlı soluk alıp vererek, bilinçsizce yatıyor

Devi’nin oğlu Narayan, annesinin çok yaşlı olduğunu, uzun bir hayat sürdüğünü ve “üzülmesi için hiç sebep olmadığını” belirtiyor

Varanasi’nin çok kutsal ve önemli bir şehir olduğunu söyleyen Narayan, annesinin burada ölecek olmasının kendisini mutlu ettiğini ifade ediyor

Devi ailesi, kaldıkları sürece kullandıkları elektrik ve yiyecek masraflarını ödemekle sorumlu, ama çok fakir ailelerden hiçbir karşılık alınmıyor

Hiçbir sağlık görevlisinin bulunmadığı otelde, 4 rahip “ölüme gidenler” için dua ediyor

Otelde, her ay yaklaşık 30-70 kişi “son yolculuğuna” çıkıyor

Bir-iki hafta içinde ölmeyenlerin ise yerlerini başka birilerine bırakmaları rica ediliyor

Çok kalabalık zamanlarda, otel yöneticisi Şukla “ölüm misafirlerini” bazen ofisinde “ağırlıyor”

Yakınlarını bu otele getiren bazı aileler, “bir türlü gelmeyen ölümü” beklemek için evlerine dönmek zorunda kalıyorlar

Ama yine de umutlarını kaybetmiyorlar:

“Belki, bir sonraki hayatında burada ölür

”

10-21-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ölmek İçin Gidilen Otel Ölmek İçin Gidilen OteL Hindistan’da Mukti Bhavan otelinde konaklayanlar, eğer iki hafta içinde ölmezlerse, kaldıkları odaları boşaltmak zorunda kalıyor Ülkenin kuzeyindeki Varanasi kentinde hizmet veren, Ganj Nehri’ne yürüme mesafesindeki Mukti Bhavan oteli, nehir kıyısında her gün tekrarlanan kutsal cenaze töreninde “yer almak” isteyen yaşlı Hinduları misafir ediyor Otelin yöneticisi Bhairav Nat Şukla, “Dünyanın geri kalanı bir çocuk doğduğunda yeni bir hayatın başlamasını kutlarken, kendilerinin ölümü böyle bir mutlulukla karşıladıklarını” belirtiyor Kentte pek çok otel, bu şehirde ölmek ve son yolculuklarını Ganj Nehri’nde yapmak isteyen Hindulara hizmet veriyor Hindular, Varanasi’de ölmenin ve yakıldıktan sonra küllerinin Ganj’a bırakılmasının, “ruhlarını özgür bırakarak, yeniden doğuş döngüsünden kurtaracağına” inanıyor Şukla, şehirdeki birçok otelin, ölmek üzere olan bu misafirleri ağırlamak istemediğini ya da pahalı olduklarını, ama kendi otellerinin “ölmek için uygun bir ortam” sunduğunu kaydediyor 12 odalı Mukti Bhavan (Kurtuluş Evi) otelinin genel havası, yas ya da kasvetten çok uzak Şukla, otelde korkunun yerinin olmadığını, yeniden dirilişe inandıkları için ölümden korkmadıklarını, ölenin ardından ağlamanın “aptallık” olduğunu söylüyor Otelin odalarından birinde ölümü bekleyen 80 yaşındaki Manorma Devi, hızlı hızlı soluk alıp vererek, bilinçsizce yatıyor Devi’nin oğlu Narayan, annesinin çok yaşlı olduğunu, uzun bir hayat sürdüğünü ve “üzülmesi için hiç sebep olmadığını” belirtiyor Varanasi’nin çok kutsal ve önemli bir şehir olduğunu söyleyen Narayan, annesinin burada ölecek olmasının kendisini mutlu ettiğini ifade ediyor Devi ailesi, kaldıkları sürece kullandıkları elektrik ve yiyecek masraflarını ödemekle sorumlu, ama çok fakir ailelerden hiçbir karşılık alınmıyor Hiçbir sağlık görevlisinin bulunmadığı otelde, 4 rahip “ölüme gidenler” için dua ediyor Otelde, her ay yaklaşık 30-70 kişi “son yolculuğuna” çıkıyor Bir-iki hafta içinde ölmeyenlerin ise yerlerini başka birilerine bırakmaları rica ediliyor Çok kalabalık zamanlarda, otel yöneticisi Şukla “ölüm misafirlerini” bazen ofisinde “ağırlıyor” Yakınlarını bu otele getiren bazı aileler, “bir türlü gelmeyen ölümü” beklemek için evlerine dönmek zorunda kalıyorlar Ama yine de umutlarını kaybetmiyorlar: “Belki, bir sonraki hayatında burada ölür”