Sana Yalnızlığımı İsmarlamıştım

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-21-2012

Sana yalnızlığımı ısmarlamamıştım Sen yalnızlığımla geldin Sonra gittiğinde ben de seninle gittim Yalnızlığını sürüklemek istemedim Madem her şey gitmeyle başlardı, gittim Senden sonra en çok gittiğim yer yalnızlığın oldu Kendi yalnızlığımı zaten sevmiyordum

Senin yalnızlığın öyle güzeldi ki:
Yastıkta ılık bir baş izi…
Ayna da buruk bir gülümseme…
Mutfakta portakal rengi bir suskunluk…
Salonda birlikte izlediğimiz filmlerin kah hüzünlü kah sevinçli karakterleri…
Ve en çok şu kapının önünde giderken bıraktığın ve o günden sonra nereye koyacağımı bir türlü bilemediğim ellerim
***

Sana yalnızlığımı ısmarlamamıştım
***

Yalnızlık alınıp-satılan bir şey olsaydı, inan gidip bütün yalnızlıkları satın alırdım Kimse yalnız kalmasın diye değil, her yalnızlığın içinde biraz sen varsın diye
***

Gittiğinden beri artık daha çok yoruluyorum Anladım ki insanın sevgilisi sebepli veya sebepsiz gittiğinde geriye bir tek şey kalıyor: Gidişi!
Bu gidişin ardında insan neyini unutmuyor ki, sadece elerini nereye koyacağını olsa iyi:
Artık daha az traş oluyorsun…
Daha az aynaya bakıyor…
Daha az yiyor…
Daha az içiyor ve en kötüsü her şeyi ama her şeyi daha az seviyorsun Zaten böyle değil midir, birini sevdiğinde daha çok seversin her şeyi!
***
Sana yalnızlığımı ısmarlamamıştım
Olsun getirdin Teşekkür ederim Ve aslında sen sadece yalnızlık getirmedin biliyor musun?
Daha yorgun bir yüz…
Daha anlamsız bakan bir çift göz…
Ölümü umursamayan bir yaşam…
Hoyrat bir gece…
Nedense sürekli hoyrat bir geceye susuzluğu artıran bir gündüz…
Serseri bir çaresizlik…
Hodbin bir suskunluk…
Nobran bir keyifsizlik…

***
Sana yalnızlığımı ısmarlamamıştım

Keşke gelmeseydin, keşke gelmeseydiniz Çünkü gittiğinden beri yalnızlığını daha çok seviyorum Artık seni değil kendimi bile istemiyorum Öyle ya yalnızlığın bile ben olduğum için var Artık gidebilir miyim?

10-21-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Sana Yalnızlığımı İsmarlamıştım Sana yalnızlığımı ısmarlamamıştım Sen yalnızlığımla geldin Sonra gittiğinde ben de seninle gittim Yalnızlığını sürüklemek istemedim Madem her şey gitmeyle başlardı, gittim Senden sonra en çok gittiğim yer yalnızlığın oldu Kendi yalnızlığımı zaten sevmiyordum Senin yalnızlığın öyle güzeldi ki: Yastıkta ılık bir baş izi… Ayna da buruk bir gülümseme… Mutfakta portakal rengi bir suskunluk… Salonda birlikte izlediğimiz filmlerin kah hüzünlü kah sevinçli karakterleri… Ve en çok şu kapının önünde giderken bıraktığın ve o günden sonra nereye koyacağımı bir türlü bilemediğim ellerim * Sana yalnızlığımı ısmarlamamıştım * Yalnızlık alınıp-satılan bir şey olsaydı, inan gidip bütün yalnızlıkları satın alırdım Kimse yalnız kalmasın diye değil, her yalnızlığın içinde biraz sen varsın diye * Gittiğinden beri artık daha çok yoruluyorum Anladım ki insanın sevgilisi sebepli veya sebepsiz gittiğinde geriye bir tek şey kalıyor: Gidişi! Bu gidişin ardında insan neyini unutmuyor ki, sadece elerini nereye koyacağını olsa iyi: Artık daha az traş oluyorsun… Daha az aynaya bakıyor… Daha az yiyor… Daha az içiyor ve en kötüsü her şeyi ama her şeyi daha az seviyorsun Zaten böyle değil midir, birini sevdiğinde daha çok seversin her şeyi! * Sana yalnızlığımı ısmarlamamıştım Olsun getirdin Teşekkür ederim Ve aslında sen sadece yalnızlık getirmedin biliyor musun? Daha yorgun bir yüz… Daha anlamsız bakan bir çift göz… Ölümü umursamayan bir yaşam… Hoyrat bir gece… Nedense sürekli hoyrat bir geceye susuzluğu artıran bir gündüz… Serseri bir çaresizlik… Hodbin bir suskunluk… Nobran bir keyifsizlik… *** Sana yalnızlığımı ısmarlamamıştım Keşke gelmeseydin, keşke gelmeseydiniz Çünkü gittiğinden beri yalnızlığını daha çok seviyorum Artık seni değil kendimi bile istemiyorum Öyle ya yalnızlığın bile ben olduğum için var Artık gidebilir miyim?