Mavi Lambalı Caddeler...

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-21-2012

Turuncu lambalı caddelerden geçiyordum

yalnızdım

ve yalnızdım

benim geçtiğim cadde,lambalarını beni görmezden gelerek siyaha teslim ediyordu

Üşüyor(um)dum

Her yanını bildiğim bu şehirde kaybolmuştum

İçimde adını getiremediğim,hüzün alfabesinin kaçıncı harfi olduğunu bilmediğim kasırgaların uğultuları,en korunaklı odamda sakladığım umudumun kulaklarını sağır ediyordu

Camlardaki siyah ışıklardan kuvvet alan uğultular müstakil umudumu yerinden etmeye yeminliydi sanki

Bir Nisan gecesiydi

Bir Haziran sabahı

yürekten gelen bir sözdü

tüyler ürperten bir korku(uyorum)

Bir gülümseyişti,hatta konuşkan görmezden gelme çabaları

Ne kadar da çoktu seni yaşamanın tanımı! Fısıldanmış sözlerin en kuytuda saklananıydın sen

Ve sana ben dediğim için (U)mutlu(y)dum ben

sen susuyordun

Oysa ben susuyordum

seni aradım karanlık pencerelerin aynalaşmış yüzünde

Ama seni görmüştüm kendimi en kaybetmişliğimde

Gecenin yüzüydü bu turuncu lambalar

Sendin her lambada gözümü kamaştıran

O kadar çoktu ki bu şehrin turuncu lambaları

Gecelerde geçen ömrümün rengi de turuncuydu sanki

Artık siyahtı belkide

Öyle ki tüm şehir turuncu bir karanlığa bürünmüştü

Kaldırımlar beni uykumdan kaldırdılar,koşturarak yokuşları bu heryanı siyah şehirde bir mavi ışık arattılar

Yoruldum

yorulmuştum

Hayır

Bir Ağustos gecesiydi

Elime almaya korktuğum bir haykırıştı en çok,Azrail'den yadigar

Gözyaşlarım gözümü kuvvetlendiriyordu

(U)mutlu(y)dum

Herşeyi herkes gibi görmüyordum

Caddelerden hala geçiyordum

Bu her yanını bilip te kaybolduğum şehrin renkleri de neredeydi?Boşalttığım ceplerimden çıkanlar;yazılmaya korkulmuş şiirler ve birkaç ömür parçası

Gözlerimi gördüm bana susan bir pencerede

Koca şehir beni görmüyordu

Simsiyah lambaları söndü caddelerin

Gözlerim aksetti gecenin rengine

Bu şehir aslında küçüktü

Mavi lambalı caddelerden geçiyordum

Yalnız(ım)dım

Ben vardım

10-21-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Mavi Lambalı Caddeler... Turuncu lambalı caddelerden geçiyordumyalnızdımve yalnızdımbenim geçtiğim cadde,lambalarını beni görmezden gelerek siyaha teslim ediyorduÜşüyor(um)dumHer yanını bildiğim bu şehirde kaybolmuştumİçimde adını getiremediğim,hüzün alfabesinin kaçıncı harfi olduğunu bilmediğim kasırgaların uğultuları,en korunaklı odamda sakladığım umudumun kulaklarını sağır ediyorduCamlardaki siyah ışıklardan kuvvet alan uğultular müstakil umudumu yerinden etmeye yeminliydi sanki Bir Nisan gecesiydiBir Haziran sabahıyürekten gelen bir sözdütüyler ürperten bir korku(uyorum)Bir gülümseyişti,hatta konuşkan görmezden gelme çabalarıNe kadar da çoktu seni yaşamanın tanımı! Fısıldanmış sözlerin en kuytuda saklananıydın senVe sana ben dediğim için (U)mutlu(y)dum bensen susuyordunOysa ben susuyordumseni aradım karanlık pencerelerin aynalaşmış yüzündeAma seni görmüştüm kendimi en kaybetmişliğimdeGecenin yüzüydü bu turuncu lambalarSendin her lambada gözümü kamaştıran O kadar çoktu ki bu şehrin turuncu lambalarıGecelerde geçen ömrümün rengi de turuncuydu sankiArtık siyahtı belkideÖyle ki tüm şehir turuncu bir karanlığa bürünmüştüKaldırımlar beni uykumdan kaldırdılar,koşturarak yokuşları bu heryanı siyah şehirde bir mavi ışık arattılarYoruldumyorulmuştum HayırBir Ağustos gecesiydiElime almaya korktuğum bir haykırıştı en çok,Azrail'den yadigarGözyaşlarım gözümü kuvvetlendiriyordu (U)mutlu(y)dumHerşeyi herkes gibi görmüyordum Caddelerden hala geçiyordumBu her yanını bilip te kaybolduğum şehrin renkleri de neredeydi?Boşalttığım ceplerimden çıkanlar;yazılmaya korkulmuş şiirler ve birkaç ömür parçasıGözlerimi gördüm bana susan bir penceredeKoca şehir beni görmüyorduSimsiyah lambaları söndü caddelerinGözlerim aksetti gecenin rengine Bu şehir aslında küçüktü Mavi lambalı caddelerden geçiyordumYalnız(ım)dımBen vardım