Sabır Benim Yelkenlerim

SABIR BENİM YELKENLERİM

Hayal kırıklıklarıyla öğreniyor insan sabırlı olmayı, bir de kaybettikçe Acılarsa sabrın son sınavı
Gün geliyor bütün çektiklerinin ödülü bir an bahşediliyor insana

Yeni doğmuş bebeğin saçlarını okşarken, bir hastalıktan gözünü yeniden dünyaya açarken, her şey o an için değil midir

Kavuşmalar da sabra dahil, sokağın başında beliriyorsa beklenen, sabreden biri bıraktığı içindir geride
Sevgi sabırdır kavuşmayı bekleyen, bir kadını sevmek hangi yaşında olursa olsun gözlerinde doğmamış çocukları görmektir

Uzun yolculuklardan sonra bayrağı dikerken kaşif kutuplara, ya da dağın tepesine, sabır der ki;
bütün çektiklerine değdi ve ben hep seninleydim bu an için Sabır züğürt tesellisi değil gerçeğin ta kendisi

Bir başkasına acı veren insan da acı çekiyor Belki de daha fazlasını Bu yüzden gaddar bile sabretmek zorunda vicdanına

Uyurken keder pusuda sabahı bekler ya insanı pençesine almak için, göz kapakları açılmaya görsün,
acı bıraktığı yerden başlar, acılar zor sabreder geceye, hep sabahı bekler

Şimdi gözümün bebeği bu satırları yazarken her sabah bir koşu tren istasyonuna giden çocuk geri dönüyor eli boş
Babası çıkmamış trenden Ama o her sabah gidiyor karşılamak için

Çocuklara ölümü açıklayacak cesaret nerede büyüklerde, bir gün öğrenecek nasılsa, yasta yaşlı gözlerle bütün mahalle
Gelecek baban diyorlar, küçük oğlan çocuğu her sabah treninden babasının çıkmasını bekliyor bu yüzden

Sabredecek ve büyüyecek, insanın yürümekle bitirmeyeceği yol yok yeter ki sabırla yürüsün,
onurlu bir yaşam istemek ve sabretmek gibi uzun yollar, ama hepsi bitimli

Sabır gecikmenin bekleme odası, yaşamak bir zaman oyunu yeter ki sabret, ulaşılmaz avucunun içinde, aşk da buna dahil

Sabrı öğretmek zor, hele şimdilerde ayaküstü yemeklerin, donmuş yiyeceklerin, suya karıştırılarak oluveren içeceklerin,
anında fotoğraf çeken kameraların ve her gece uyduruk aşkların kırıp sarıldığı diziler çağında gençlere sabrı öğretmek çok zor

Sabır bir fikir ve her iyi fikir gibi bulmak zor

Seni sabırla sevmeye devam ediyorum

Hangi deniz kabuğunu kulağıma götürsem

Duyduğum senin sesin

Her gidişinde seninle beraber giderim, sen bunu bilmezsin

Deniz kenarında beni bir başına zannedersin

Ben okyanuslara açılırım

Sabır benim yelkenlerim, bunu hiç bilmezsin

Her geçen saat yelkovanın akrebe ihanetidir ya;

Ben düpedüz bu ihanetle

Eskize dönüşeceğini sanırdım tüm güzel anıların

Elbet bir zaman,

Suratın uzanacaktı yanında deniz atıklarının

Bir umuttu unutmak seni,

ama

umut ettikçe tükettim ben

içimi bıçak gibi kesen unutmaları

Güzel bir şairdin oysa ki sen;

Hani yaz gecelerini ılıştırması için kurbağalara tatlı arya besteleri

yazan;

Hani sigarası bitince parmaklarını ateş böceğinin

soluğuyla yakan

Ve ben rastladığım ilk cümlende

sana aşıktım

Şimdi ise aşktan söz edenin mızıkçı sayıldığı

bir oyun mu bu aramızdaki?

Aşktan söz edenin aforoz edileceği

yeni bir din mi bu ülkemizdeki?

İlle de döneceksen sırtını bana; hiç olmadı

dönencelerde bile yaşarım seninle

Ama sen yine de bak bana;

Bakmak için gözlere gerek olmasa da;

Kabul ediyorum;

Yaşayabilmek için

ihtiyacım var senin aşkına