Luisito Bir Sevgi Öyküsü - Özet

Luisito Bir Sevgi Öyküsü

Susanna Tamaro

Anselma, yaşlı ve emekli bir öğretmendir Roma’daki evinde yıllardır yalnız başına yaşamakta, artık tanıyamadığı bu dünyada kendini gereksiz hissetmektedir Her günü acı ve hüzün doludur Bir yaz gecesi çöp tenekesinin dibinde terk edilmiş olağanüstü bir papağan bulur

Luisito adını verdiği papağan, Anselma’nın yüreğindeki buzları eritecek, sevgiyi yeniden keşfetmesini sağlayacaktır Tüm bir yaşamıyla hesaplaşmayı göze alan Anselma, Luisito sayesinde, dünyanın ona unutturmaya çalıştığı yaşama sevincini yeniden duymaya başlayacaktır Ta ki

Yüreğinin Götürdüğü Yere Git’in yazarı Susanna Tamaro, bir gazete haberinden esinlenerek yazdığı yeni romanı Luisito: Bir Sevgi Öyküsü’nde, sevginin kurtarıcı gücünü yüceltiyor Luisito, okurunu şaşırtan, duygulandıran ve eğlendiren çağdaş bir masal Tekdüze ve sevgisiz bir yaşamın bağrındaki şiiri, güzelliği ve sevgiyi ortaya çıkaran küçük bir roman

KİTAPTAN

İtalya’yı eğitmiş olan ve her şeye karşın hâlâ bunu yapmayı sürdüren öğretmen hanımlara

1

İlk anda şöyle bir irkiliverdi Koca bir fare değilse, ne olabilirdi oradaki? Işık pek azdı ve plastik torbalardan, camlardan, teneke kutulardan, çürümüş yemek artıklarından başka bir şey görünmüyordu

Bir keresinde televizyonda Kanada’da geçen bir belgesel seyretmişti Orada çöp kutuları rakunlar için keyifli buluşma noktaları haline gelmişti; günbatımına doğru çam ormanlarından çıkıyor ve bütün bir gece boyunca minik kara elleriyle bu kutuları altüst ediyorlardı Bir rakunla karşılaşmak bir sıçanla karşılaşmaktan çok daha farklı olurdu

Oysa bizim buralarda çöp tenekeleri sadece sokak kedilerine, sahibi olmayan köpeklere, semiz ve yağlı lağım farelerine kucak açar; son yıllarda bunlara bir de annesinin rahminin sıcağından çıkıp süpermarket poşetinin soğukluğuyla doğrudan çöp tenekesine atılan yeni doğmuş bir bebeğe rastlama olasılığı da eklendi

Ne yapacağına karar veremeyen Anselma, gözlerini o tuhaf sesin geldiği noktaya dikerek kımıldamadan durdu; elindeki torbanın sapları parmaklarını acıtmaya başlamıştı

Aydınlık ve boş bir otobüs geçti Sürücünün yorgun bir hali vardı ve gömleği terden sırılsıklamdı Artık gece inmiş olsa bile en ufak bir esinti çıkmamıştı; ortalık son derece sakin görünüyordu

Sıcaktandır, diye düşünerek koyu renkli plastik kapağı kaldırdı ve elindeki çöpleri kötü kokulu karanlığın içine attı

Tam karşıdan karşıya geçiyordu ki, arkasından acayip bir gürültü yükseldi Bu, kemirgenlere özgü bir ciyaklama olmadığı gibi yeni doğmuş bir bebeğin ya da uzun zaman aç kalmış bir köpek yavrusunun iniltisine de benzemiyordu

Daha çok bir kurbağanın, bir kara kurbağasının sesini andırıyordu ama kurbağagillerden bir hayvancığın, yuva olarak kendine bataklık yerine birkaç metrelik pis bir asfaltı seçmiş olması mümkün müydü? Çürümenin oluşturduğu yapışkan sıvıların dışında, çevrede hiç su yoktu Gene bir belgeselden öğrendiğine göre, hayvanlar toplumun onlara sunduğu yeni fırsatlara uyum sağlamak için alışkanlıklarını değiştirebiliyorlardı Kurbağalar da rakunların yolunu seçmiş olabilirlerdi, çünkü “ekolojik platform” çevresinde böcek sayısı giderek artıyordu

“Krak!”

Bu ses daha net bir biçimde yinelendiğinde yolun karşısına geçmişti bile

“Krak!”

Anselma bu kez hiç tereddüt etmedi: Dipte, canlı ve tuhaf bir yaratık gizlenmekteydi Merakı korkusunu yendi ve oracığa atılmış eski bir süpürgenin sapını yakalayarak gerisin geri gitti Dikkatli bir biçimde kâğıt çöplerini karıştırdı

“Krak!”

Boş bir süt kutusunu oynatınca şaşkınlıktan donakaldı: Sanki gökkuşağının bir ucu yere inmeye razı olmuştu: Yeşilin, sarının, mavinin, kırmızının ve laciverdin arasından gözlerinin karası parlıyordu Gözkapakları biraz düşük, başı hafifçe omuzlar arasına gö-müktü; tabii bir papağanın omuzlarının varlığından söz edilebilirse

Kendisine mi bakıyordu?

Anselma bu izlenime kapıldı

“Krak”

“Krak!” diye yineledi Anselma kendiliğinden

“Krak! Krak!”

Yardım çağrısı değilse neydi bu ses? Zavallı hayvancık kendini kötü hissediyordu, belki de günlerden beri bir şey yiyip içmemişti; bir kanadı kırılmış ya da daha beteri sıçanların iğrenç ısırıklarına maruz kalmış olabilirdi

Anselma yavaş yavaş önlüğünün düğümünü çözdü, belinden çıkarttı ve onu kuşun üzerine attı Çiçek desenli kumaşın altından cılız bir krak krak duyuldu

“Krak!” diye yanıtlayan kadın, itiraz kabul etmeyen bir otoriteyle bohça haline getirdiği önlüğü aldı

Beklediğinden çok daha hafif ve ılıktı Bu beklenmedik hapishaneden canını kurtarmak istercesine, gagasını güçsüz bir biçimde oynatıyordu

Anselma hızlı adımlarla evine uzanan kısacık yolu aştı Yolu aydınlatan neon ışıkları altında her şey dümdüz görünüyordu Yürüyor ve iki yüreğin çırpışını hissediyordu: Biri kendisinin, biri de elinde tuttuğu şu minicik şeyindi

Evine girer girmez kuşu yerleştirebileceği bir yer aradı Sandık odasındaki eski kanarya kafesini hatırladı ama bu fikri zihninden attı hemen: O çok küçük gelirdi Kuşu bir ayağından bağlaması gerekecekti ama küvetin tıpasına bağlı olanın dışında minik bir zinciri yoktu Zaten bunu nasıl becereceğini de bilemezdi

En bilinen yönteme, yani delik açılmış ayakkabı kutusuna başvurmaktan başka çıkar yolu yoktu ama gene de büyük boyutlarda bir kutu gerekiyordu Bir işe yarar diye kenara ayırdığı büyük kutuyu anımsayınca sandık odasına yöneldi

O sırada telefonu çaldı Ancak o zaman saatin on olduğunu fark etti Evlatları, Giulia ve Massimiliano senelerden beri annelerini bu saatte arıyorlardı (çünkü bu saatte görüşme çok ucuzluyordu) ve sırasını hiç şaşırmadan bir hafta biri, ikinci hafta öteki arıyordu

Kızı, canlı bir ses tonuyla, “Anne, benim,” dedi ve hemen deniz kenarına taşınmalarını, yetişkinliğe adım atan büyük torununun berbat karnesini, korku filmine yakışır bir biçimde, mor dokunaçlarıyla plajın dört bir yanını saran denizanalarını anlatmaya başladı

Papağan parmakları arasında daha sert hareketlerle kımıldamaya başlayınca Anselma lafı kısa kesti

“Kusura bakma, tam yatıyordum”

“Şimdiden mi? Kendini iyi hissetmiyor musun?”

“Çok iyiyim ve”

“Krak!”

“Anne Yanında biri mi var?”

“Kim olacak canım?”

“Anne, bizi endişelendirm”

“İyi geceler!” dedi ve kapattı

Papağan gagasıyla parmağını en etli noktasından yakalamayı başarmıştı

En sonunda kutuyu buldu ve başının çıkabileceği bir delik açıp kuşu içine koydu Kartona birkaç tırnak darbesi attıktan ve birkaç zayıf isyan girişiminde bulunduktan sonra renkli kafa delikten dışarı çıktı

“Krak, krak!”

Papağanlar ne yerdi? Anselma bunu bilmiyordu Filmlerde korsanların sırtında duranların dışında, hayatında hiç papağan görmemişti Çok uzun ömürlü oluyorlardı, bunu anımsıyordu ve kısa bir süre önce seyrettiği hayvanların beyinlerine ilişkin belgeselden öğrendiğine göre pek çok köpekten daha zekiydiler

“Krak!”

İlk iş olarak ona bir tas su ikram etti: Böylesine kısa ama güçlü bir dil hiç görmemişti; sanki bir parmağa benziyordu Papağan uzun uzun ve küçük yudumlarla suyunu içerken, keyfinden gözlerini kısıyordu

Sudan sonra Anselma küçük bir elma dilimi vermeyi denedi ve elma birkaç saniye içinde gaganın içinde yok oldu Bu gerçek bir başarıydı! Alışılmış krak yerine papağan şöyle kısa kısa yineledi: krak krak krak

Bu onun teşekkür etme yöntemi miydi? Ansızın kendini gerçekten yorgun hissetti ve kutuyu da yanına alarak odasına çekildi

Bu akşam yaşanan olaylar onu heyecanlandırmıştı Hafif ve huzursuz uyudu Çalışmakta olan vantilatör sanki her dönüşünde şunları yineliyor gibiydi: Neden aldın onu? Yalnız başına gayet iyiydin, şimdi başına dert olacak, neden aldın onu? Olduğu yere, kendi kaderine terk edebilirdin Uykuyla uyanıklık arasında geçmiş yaşantısına ilişkin olay kırıntıları, yüzler ve durumlar zihnine üşüşmüştü Vantilatörün havayı dalgalandıran kolları Her şeyin anlamı nedir? Her şeyin anlamı nedir, diye sorar gibiydi

Tanyeri ağarmaya yakın penceresinin altından bir ambulans geçti Saat yedi olduğunda, odanın loşluğunda bir krak sesi yankılandı ve ara vermeden başka bir krak sesi kararlı bir biçimde bunu izledi

Bunun üzerine Anselma, “İşte buradayım!” dedi ve hiç düşünmeden ekledi: “Luisito”

O gece geçmişten süzülüp gelen pek çok görüntü arasında o da, liseden sıra arkadaşı Luisita da vardı Onu, rüzgârlı bir günde, dağınık saçları, günbatımının altın renkli havasında kısılmış gözleriyle görür gibiydi

Bellek gerçekten pek acayipti, kimi zaman bir sihirbaz gibiydi; silindir şapkasını şöyle bir sallıyor ve ebediyen unutulduğu sanılan anıları ortaya döküveriyordu