İsparta Manileri - İsparta Halk Manileri

Isparta manileri - Isparta halk manileri

Altın yüzük var benim

Parmağıma dar benim

Senirkent'in içinde

Elâ gözlü yâr benim

Atabey gül bağıdır

Tam gelinlik çağıdır

Gönüldeki bu derdi

Ancak o yâr dağıtır

Ay doğar sini gibi

Sallanır selvi gibi

Ben yarimi tanırım

Isparta gülü gibi

Caminin önü çemendir

Çimenin altı emendir

Yârim askere gitti

Gittiği yer İzmir'dir

Dağlar başı kaya

Seni sorarım aya

Gün benzim sarardı

Günleri saya saya

Deniz dibi saz olur

Gül açılır yaz olur

Ben yârime gül demem

Gülün ömrü az olur

Ekinler ekilirken

Dibine dökülürken

Kız saçından üç tel ver

Kefenim biçilirken

Entarisi al taraklı

Garip gönlüm pek meraklı

Yârdan haber gelmez oldu

Bu hasret pek firâklı

Gül imbikten süzülür

Elâ gözler büzülür

Çektiğimi yüklenseler

Dağlar bile ezilir

Gülün budağı kanar

Dalına bülbül konar

Gurbet ele düşeli

Yanar yüreğim yanar

Halı dokurum halı

Yarin yollarına

Her rengini koydum

Halının dallarına

Halıları kurulu

Yumakları sarılı

Kızlar halıyı kesememiş

Babaları darılır

Karşıdan gel göreyim

Eline gül vereyim

Senin gibi soysuza

Nasıl gönül vereyim?

Sarı kavun dilimi

Kim ağlattı yârimi?

Gülümü ağlatanlar

Göze alsın ölümü

Yazmasında gül oya

Sevmedim doya doya

Yâr yolun beklerim