Nazlim!Niyazlim!Namazim!

Nazlim!niyazlim!namazim!
Hakkında Nazlim!niyazlim!namazim!




Bekledim Baktım ki geldiğin yok Dedim hele şuna bir mektup yazayım Hâlimi anlatıp, "Gel!” diye yalvarayım De hele, neye gücendin? De hele, niye bıraktın beni?
Hakkını veremedim hiç tamam Bir zamanlar hiç unutmazken buluşacağımız vakti, sonraları unutur oldum Bazen yük geldiğin oldu bana Seni beklerken, eski heyecanım kalmadı Sana aşkla bakamadım Seni ilgisiz bıraktım Ettim bir eşeklik! Ama be canım, ne demeye uydun sen bana! Ne demeye çekip gittin!?
Gerçi, haksız değilsin Ne desen, ne etsen haktır bana Oyalanmazsın elbet ben gibi dökük bir handa Herkes gibi sen de pek, sağlam yerler ararsın Çürükle halvetlikten, elbette hoşlanmazsın De ki mecnûn ararım, beni unutmayacak Benimçün işin gücün bir kenara koyacak Ne diyeyim, doğrudur, gün geldi, işim için seni ihmal ettim
Bilenler, farzını, sünnetini, hükmünü anlatıyor Edebinden bahsediyor Seni huşû ile ifâ etmekten, sana dalıp, dünyayı unutmaktan bahsediyor A canım, ben ne anlarım o işlerden Ben senin az biraz huyunu bilirim o kadar Ve sanırım, huyuna suyuna gidemedim
Az biraz dedimse, küçümseme! Aslında tanırım seni Bilirim ne nazlı olduğunu Bilirim incelik beklediğini Şimdi, aramızda yabancı yok, bak, hadi söyle, niye bıraktın beni?
Derdin ki bana, abdestini al Güzel elbiselerini giyin Kokularını sürün El âleme giderken süslenmeyi biliyorsun! Hadi, benimle buluşacağında da şık ol Ama ben, bazen pek güzel geldim sana Bazen pek darmadağın Acep diyorum, bu mu zoruna gitti? Kılığımı kıyafetimi, kokumu mu beğenmedin? Hani suyla, sabunla, miskle gidermeye çalıştım da, yine de o hassas burnun, kalbimdeki necâsetin kokusunu aldı, beni ondan mı terk ettin?
Ört derdin Ört kendini Tek teli görünmesin saçlarının Topuklarını kapatsın çorapların Bana edeple gel Nizamla gel Ama ben, üşendim bazen, çorap giymeye bile Bazen, özensiz olurdu başörtüm Yoksa, buna mı içerledin?
Yoksa hiçbiri değil de Sana hakkıyla yönelemeyişim mi üzdü seni? Yönümü, bir silüet olarak sana dönmüşken, aklımın nice başka yönlere koşturması mı zoruna gitti Hani, sana doğruymuş gibi dururken, aslında, nice yerlerde gezinir gelirdim Bedenim seninleyken, kalbim, ruhum, dolaşır dururdu uzaklarda Seninle hemhâl olmuş görüntümün altında, nice keder, nice şüphe, nice vesvese yaşayışım mı mâlûm oldu ki, bırakıp gittin?
Nazlım! Yoksa, dediğin saatte gelmediğim için miydi sitemin? Hani, sana yönelmem gerekirken, işlerimi bitirmeye çalıştığım, hattâ bazen, seni her şeyden sonraya bırakıp mahzun ettiğim zamanların acısını mı çıkartıyorsun? De hele, ne olur! Tâ ezelden verdiğim: "Vaktinde gelmek” sözünü tutamadığım için mi kırıldın? Tamam haklısın Vakitli olursa güzeldir, her iş Ve elbet sen, vaktinde hazır olunmaya pek lâyıksın
Ya da belki, o firâsetli gözlerinle, kim bilir nasıl derûnuna baktın da, gördün, kalbimin harap vaziyetini Hani, sana niyetlenirken dilimle, kalbimin nasıl da başka başka arzulara dalıp gittiğini fark ettin Ne bileyim, belki, sana niyet ederken, nice gaflet yaşadı da kalbim, riyaya, kibre sürüklendim, bunun için terk ettin
Ah be nazlım! Ne yapayım, kalbimin bir ipi yok, ki tutsam da çeksem, uzağa kaçtığı zaman İşte, sana bunları yazarken bile, sırf gidişinin değil, başka düşlerin kederiyle içi yanmada Ne yapayım ki, sadece sana değil, bu sebeple, kalbim herkese yaban kalmada
A nazlım! Sana niyetlenip de, başkalarına dalışım üzdüyse seni Sende gibi görünüp de, uzaklarda oluşum üzdüyse, ne diyebilirim?
Ama kim bilir, belki de, seninleyken, dünyayı ellerimin arkasında bırakamayışımdan rahatsız olmuşsundur Başım secdede iken, az mıydı sanki, kaybettiğim bir eşyayı düşünmelerim? İsterdin bilirim Seninleyken, bütün kâr-zarar hesaplarından sıyrılıp, sadece sana bakayım, bakışlarınla sarhoş olayım isterdin Seni seveyim, o kadar ki, sana durmuşken, ne sağımı, ne solumu göreyim Hani, aşkın gözü kördür derler Bilirim sana aşk ile durmamı beklerdin
İşte dedim diyeceğimi! Daha bundan sonra da uğramazsan, senden sorsun hesâbını! A benim nazlım! A benim niyazlım! Sana, "Gözümün nûrudur” diyenin hatırına, yalnızca beş vakit değil, ah keşke, vakitli vakitsiz, çat kapı çık gel! Yetsin artık, küskün durduğun bana
Hem, beni sakın cehennemle korkutma! Yokluğun zaten yangın! Yokluğun zaten musibet! Cehennemden kurtulayım diye değil! Hem bırak, isteyenine kalsın üstelik cennet!! Çok naz, âşık usandırır derler "Gafil Ben”in zaten canına minnet Ne olur, uzatma artık hasreti Ne olur, İnşAllahâf et!
Yahu her şeyi ko!! Beni de ko da kenara, gel! Mâbudun aşkına çık gel! Kucaklaşalım
Yazar: Neslihan Nur Türk