Sevmek Zor Meslek...

Sevmek üzerine binlerce yazı okudum ya da duydum Çok çeşitli boyutlarda hüsranlar hayal kırıklıkları bir ömür boyu çekilen acılar

Kimi zaman duygulandım içlenerek ağladığım oldu Kimi zaman öfkelendim hüzünlendim arasıra Vefasızlığa boyun büktüm Karşılıksız aşklarda güçsüzlüğü kabulendim Aşklara ağladım, aşklara güldüm

Ama tüm bunlar ya okuduğum kitaplar ya da izlediğim şiirlerdi

Gün geldi ömür boyu beklediğim biri çıkınca karşıma hiç elimde olmadan bütün meziyetlerine âşık oldum

Sevdim

Çok sevdim…

Gece uykulara gündüz yüzüne hasret yaşadım Oturup şiirler yazdım uğruna nice dağlar deleçeğime o zaman inandım Dünyalar yıkardım onun tek bir işareti ile dünyalar kurardım

Köşebaşları gececeği her yol mekânım bulabildiğim en flu resimler tesellim oldu Ağzından çıkan her lafı telefondaki her selamını günlerce tekrarlayıp sayıkladım

Sevdamı ıssız evrene gökyüzündeki yıldızlara fısıldadım, karanlıklarda

Acıyı ve gözyasını işte o zaman tanıdım her sevdalı insan gibi

Günleirm birbirine karıştı bir çok arkadaşım beni boşladı bir kaçı tesseli verdi ama hiçbir zaman yaşama gücümü akıya almadım YAŞADIM INADINA Derin sevdalara daldım inadına İşe gitmeyi unuttum ama dobra dobra yaşadım Aşkımı ispatlamak için her çılgınlığı yaptım Onun bir sesini duymak için günlerce sabrettim Görebilmek için aylarca

Sabretmek benim için bir meslek oldu Bir gülümsemesi bana sonsuz güç verdi güçlendim

Yaşamla ilgili bağlarımı hiç gevşetmedim Her güçlüğü kesin yenecektim

Bir gün telefondaki selamı kesilince, beni böyle sevdalı bırakınca içerlendim

Şimdi karanlıklara sığınıyorum Evin en ıssız yerlerinde iç çekiyorum

Şimdi sevdamı herseyden gizliyorum Şimdi yaşamımla hiç barışık değilim

Tüm sevdalılar adına acı çekiyorum Sevmek zor meslekmiş BECEREMİYORUM