Kaybedilmiş İki Bahar Artığıydık...

Kaybedilmiş iki bahar artığıydıkİkimiz değildik, kaybedilen yolların yol kenarı hüznüBir yetimin, dağ betimlemesi değildikNe olduğumuzu bilmeden savruluyorduk, bir bağ bozgunundan diğerineSusuyorduk ansız tümceler içinde, susuyorduk boğulmuş gülümsemeler takınarakmahsus mahal ağırlığı çöküyordu, her saat başında…Ufalanarak çoğaldığımızı zannederek, bitiyorduk tüm doğuşlara…Oysa ellerimizdi gökkuşağını renklere bürüyen, çatılmış kaşlarımızdı gecenin ahengine isyanBakışlar kuşatması vurgunuydu yüreklerimizYitikti hayaller ama masumduKudurmuş suratlar hayınlığına inat yarınaydı tebessüm, sevda yarına , düş yarına…

Tenha sevişmeler sızısı dudaklarımızda bağdaş kurardı…

Zeytin karası bir çift göz takıldı ufkumuza…

Yitikti hayaller ama masumdu…

Yıkılan şehir gürültüleri arasında kayboluyordu, yıkıntı yıkıntı büyüyordu kelamZeval olmuyordu acı bizeBiz na_mümkünler aleminde mümkün olmayana erişmeye çalışırken, kaybedilmiş bir kazançla direniyorduk hayata…Bundandı yetimliğimiz, öksüzlüğümüz bakışlardabir çağ artığıydık nefesi tarih kokan…Ait değildik şimdiye, şimdiki zaman fiillerine…
Ne zaman ıslansa deniz bizi ağlardık, ne zaman feryat figan haykırsa rüzgar biz vurulurdukZamana direnç iki gölgeGeceye inat iki ak alınEylüle isyan iki dik baş
Ne zaman üşüse bir çocuk biz titriyordukYaşanacak bir ulu sevda kuşanmıştıkYar yüzüne yüz sürmeden toprağa sürülü yüzler belirdi aynadaIzdıraplara garkolduk

Kayda değer hüzünlerimiz vardıHüznümüzün şiirini yazdık…

İki can, iki ak alın, iki dik baş…

Bir sevda, bir kutlu sevda…

Yaşaman en çok bize yakışır can…
Yaşamak sevdaya…

“Yorgunuz, çünkü yorgunluğumuzun yaşamak gibi bir anlamı var… ”

alıntı