Ölemiyorum Bile

Şişirip yelkenleri, açılma vaktin gelmiştir denize Bilirsin ki ne fırtınalar, ne deli dalgalar beklemektedir seni Korkarsın, terk edemezsin limanı, bir köşesine sığınırsın Kabullenmesen de artık aşk bitmiştir, İşte son bu

İçin hep hüzün doludur, bir türlü kabullenemezsin bittiğini Gözlerinin içine bakıp seni seviyorum demesini beklersin O sözler hiç çıkmayacak o dudaklardan bilirsin Yinede umudun yeşildir, İşte hayal bu

Gururlusundur, istenmediğin yerde durmazsın An olur ki ne olur bitmesin dersin Bu sözlerin dudaklarından nasıl çıktığına kendin bile inanamazsın Oysa o yüzüne bakıp sadece gülümser, İşte acı bu

Ondaki sıcaklığı kimsede bulamayacağını düşünürsün Kimse onun gibi gülemez, onun gibi dokunamaz dersin Ve kimseyi onun kadar sevemeyeceğini bilirsin Kahredip başını eğersin önüne İşte hüzün bu

Nefes alamaz hale gelirsin, daralır için Bir kaç saatlik derin bir uykuya hasretsindir Bilirsin ki gözlerini kapasan da terk etmeyecektir hayali Atarsın gecenin kollarına kendini, İşte huzur bu

Ondan gelecek tek bir haberi umutsuzca beklersin Bir de beklemek ölüm gibi gelir insana böyle zamanlarda Aslında ölüm fikride garip değildir artık sana Geri dönerse diye ölemezsin bile, İşte sabır bu

Hayat devam ediyordur ama her şey yarımdır, hep bir yanın eksik Yüreğin eskisi gibi atmayacaktır, başka aşklarsa seni kandırmayacaktır O başkalarıyla, mutlu bir hayatı yaşıyor olsa da, yine de sevginden vazgeçemezsin İste aşk bu

Boshwer, hep aynı masaL “Hayat ve Ben” işte hepsi bu kadar…