Vealeykümselâm !

Atatürk’ün yakın çalışma arkadaşlarından biri de, Kılıç Ali idi

Kılıç Ali’nin asıl adı Asaf’tır 1888 yılında, İstanbul’da Beşiktaş Valideçeşme Kılıç Ali Mahallesi’nde doğmuştu

Gedikli Küçük Zabit Mektebi’nden 1906 yılında mezun oldu Harp Okulu mezunu olmamasına rağmen, başarılı hizmetleri nedeniyle 1909’da Teğmenliğe, 1915’te Üsteğmenliğe yükseldi Balkan Savaşı sırasında Çanakkale Cephesi’nde görev yaptı Bu sırada bacağından yaralandı

1918 yılında Yüzbaşılığa terfi etti Bu arada “Birinci Sınıf Harp Nişanı” ile ödüllendirildi

Birinci Dünya Savaşı sırasında, Enver Paşa’nın kardeşi Nuri Paşa’nın yaveri olarak İslâm Ordusu’yla Azerbaycan’ın başkenti Bakü’ye gitti

Savaştan sonra İstanbul’a döndü

1 Eylül 1919’da Sivas’a giderek Mustafa Kemal Paşa’ya katıldı Bu görüşme sırasında, Yüzbaşı Asaf’a doğum yerinden dolayı “Kılıç Ali” adını veren Mustafa Kemal Paşa, onu iki arkadaşıyla birlikte Ayıntab(Gaziantep) ve Maraş bölgesinde mücadeleyi örgütlemek üzere görevlendirdi

Maraş, Antep ve Urfa'da bulunan Fransız kuvvetlerine karşı yapılan çatışmalardaki başarısı ona, Antep kahramanı olarak ün sağladı

Kurtuluş Savaşı’nın en kritik döneminde Yozgat’ta çıkan Çapanoğlu isyanının bastırılmasında etkin rol oynadı

4 Nisan 1920’de yapılan Büyük Millet Meclisi seçimlerinde Ayıntab (Antep) Milletvekili seçilmişti, Atatürk 1938’de vefat edene kadar Milletvekilliğine devam etti

22 Eylül 1920’ de Ankara İstiklâl Mahkemesi’ne üye seçildi Bu görevini, İstiklâl Mahkemesi devam ettiği sürece, aralıklarla yürüttü

İş Bankası’nın kurucu üyesiydi Banka Yönetim Kurulu’nda 1960 yılına kadar görev yaptı

1970'de Yeni Türkiye Partisi'nin kurucuları arasında yer aldı

14 Temmuz 1971’de İstanbul’da vefat etti Saygı ve rahmetle anıyorum

1919’da Mustafa Kemal Paşa’ya katıldıktan sonra, 1938’deki vefatına kadar yanından hiç ayrılmayan Kılıç Ali, Atatürk’ün vefatını anılarında şöyle anlatır:

***
8 Kasım (1938) günüydü Nöbetçiydim Yine Nöbetçi Doktoru olan Abravaya ile birlikte salonun Atatürk’ün yattığı odaya yakın penceresi önünde oturuyorduk Saat 06 30 sularıydı Atatürk’ün berberi Mehmet koşarak yanımıza geldi ve heyecanla, Atatürk’ün fenalaştığını, istifra etmekte (kusmakta) olduğunu haber verdi

Bu istifra olayı önemliydi Zira doktorlar istifra etmesini tehlikeli buluyorlardı Bu haber üzerine hemen Hasan Rıza Bey’e bilgi verdim Ayrıca bir kişiyi de Neşet Ömer Bey’e haber vermeye gönderdim

Abravaya ve Hasan Rıza Beylerle birlikte yanına girdiğimizde Atatürk, yatağın içinde doğrulabilmişti İki eliyle yanlarına dayanıyor ve ağzına doğru tutulan tasa istifra edebilmek için büyük bir güç harcadığı açıkça anlaşılıyordu İyice istifra edemediği için bulantının etkisinden sıkıntı duyarak sürekli söyleniyordu:

“Hay Allah kahretsin!”

Bu şekilde safra çıkarmakla uğraşırken bir ara Hasan Rıza Bey ile bana doğru bakarak sordu:

“Saat kaç?”

Hasan Rıza Soyak cevap verdi:

“Saat 7 00 efendimiz”

Artık Atatürk sürekli “Saat kaç?” diye soruyor, Hasan Rıza Bey de “Saat 7 00 efendimiz” diye saati tekrar ediyordu Bu karşılıklı konuşma birkaç kez tekrarlandı

Biz bunu şöyle yorumlamıştık: Henüz komaya girmemişti Fakat o anda belki gözleri kararıyor, saati göremiyordu Onun için aklının yerinde olup olmadığını, saati öğrenmek suretiyle anlamak ve kendini kontrol etmek istiyordu

Son “Saat kaç?” sorusunun ardından birdenbire kendini arka üstü yatağa attı Aynı anda da fena halde bir titreme başladı O kadar titriyordu ki, adeta dişleri birbirine vuruyordu O sırada yetişmiş olan Neşet Ömer Bey’le Abravaya, gereken müdahaleyi yapıyorlardı Neşet Ömer Bey bir ara Atatürk’e seslendi:

“Dilinizi göreyim efendim!”

Atatürk, dilini yarıya kadar dışarı çıkardı

Neşet Ömer Bey tekrar seslendi:

“Biraz daha uzatınız efendim!”

Atatürk, Neşet Ömer’e baktı

“Vealeykümüsselâm!” diyerek gözlerini kapatıverdi

Sevgili Atatürk’ümüz artık kendinden geçmiş ve bu kez açılması maalesef mümkün olmayan bir komaya girmişti Doktorlar telâş ve çaresizlik içinde, olağanüstü bir çaba gösteriyor ve koşuşturup duruyorlardı Bütün bu didinmelere rağmen artık tedaviye hiçbir cevap vermiyordu

Atatürk dakika dakika soluyor, sönüyordu Hepimiz ümitsizlik ve çaresizlik içindeydik Artık hiç kimsede gözyaşlarını saklamak imkânı kalmamıştı Nihayet meşum 10 Kasım 1938 Perşembe günü geldi çattı… Saat tam dokuzu beş geçiyordu Atatürk birdenbire gözlerini açtı O güzel mavi gözlerini son olarak bize yönetti Ve hemen kapadı Başını hemen eski durumuna getirdi O güzel gözler artık ebediyen kapanmıştı

(Atatürk’ün Sırdaşı Kılıç Ali’nin Anıları, Derleyen: Hulûsi Turgut, Türkiye İş Bankası Kültür Yayını, 9 ncu Baskı, İstanbul, 2007, Sayfa 658- 659)

***
Atatürk’ün ölmeden önce ağzından çıkan son sözleri bilmeyen okuyuculara hatırlatmak istedim

Derler ki:

Kur'an ve Hadislerde kişinin ölüm halleri hakkında verilen bilgilerden bir parça haberi olan her Müslüman bilir ki, bir Mümin için en önemli şey işte bu "son nefes"tir

Yüce Allah(cc), Atatürk’e, işte böyle, " Vealeykümüsselâm!” diyerek son nefesini vermeyi lütfetmiştir

Demek ki Melek Azrail Atatürk’ün yanına gelince selâm vermiştir Doğrusunu elbette Allah(cc) bilir, ama olay ancak böyle yorumlanabilmektedir

Bu da Cenab-ı Hakk'ın O'nu ne kadar sevdiğinin bir başka ispatıdır

Bugün eğer Türkiye Cumhuriyeti topraklarında hür ve bağımsız yaşıyorsak; Türk Bayrağı dalgalanan camilerimizde özgürce ibadet edebiliyorsak bu başta Atatürk olmak üzere onun yakın çalışma arkadaşlarının büyük katkılarıyladır

Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucusu Gazi Mustafa Kemal Atatürk başta olmak üzere, Türkiye Cumhuriyeti’nin temeline harç koyan şehit ve gazilerimizi saygı ve rahmetle anıyorum

Ahmet AKYOL
10 Kasım 2010