Bu Ölümü Bana Lütfeder Misin?

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-09-2012

Bu Ölümü Bana Lütfeder Misin?

Dokunuşun kadar yürek titreten gidişinin ilk sabahında zaman boğazımda bir düğüm
Yarım kalmış bir öykünün satır başlarında arama artık kendini
Gözlerinin kıyısında yakarken gemileri
Martıların çığlıklarına adıyorum gülümseyişlerimi
Mevsimleri ıslatıyorken vedaları
Son bahar bir çocuk düşürüyordu kalbinden

Yol yorgunu düşlerimi sırtlarken kalemim
Dudağımda detone olmuş tüm kelimeleri kusmakla meşguldüm
Düşlerimi sollayan ne idüğü belirsiz kelimelerin acıları dolarken içime
Ağırlık yapsın diye de bağrıma basıyordum aşkın gizemini

Susabildiğim kadardı hayat
Ve konuşabildiğim kadar aşk

Günahları aç karnına içiyorum ben
Toplu intiharlar taşıyorum üzerimde
Uydurduğum masalların inanırlığı kalmadı artık
Kuyruklu bir yalandım ben
Her şey başladığı yerde bitiyor şimdi
Günahlarımın tam gölgesinde
Öpeyim ve geçsin dedi hayat

Çünkü en büyük günahtı seni sevmek

Titrek ellerimle tenhasına dokunuyorum gecenin
Yıldızların sırtına yaslıyorum kaçışlarımı
Korkarken ben ağlamaya
Kefilim oluyordu yalnızlık
Su uyudu düşman içimde
Günü düşürürken gece
Kendime kalıyorum
Gösterisine hazırlanan bir palyaçonun yüzünü taşıyor ruhum
Gözyaşı kokan gülüşlerimde intihar belirtileri
Parçalanmış gülüşlerimi dikmeye kalkışırken dudaklarım
Çaresizliğimi kemiriyor gi-dişlerin

Sırasını kaybetmiş bir harf gibidir şimdi aşk
Notaların en ağır tonlarına vuran yalnızlığın ayak sesidir tarifi imkansız boşluklarım

Kendi elimle yıkıyorum ölümlerimi
Ve taziyeler düşürüyorum boşluğuma
Bir kaç ölüm daha gerek bana
Yangına düşmek kadar cesursa yüreğin bu ölümleri bana lütfeder misin?

İsmet Baygın

10-09-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bu Ölümü Bana Lütfeder Misin? Bu Ölümü Bana Lütfeder Misin? Dokunuşun kadar yürek titreten gidişinin ilk sabahında zaman boğazımda bir düğüm Yarım kalmış bir öykünün satır başlarında arama artık kendini Gözlerinin kıyısında yakarken gemileri Martıların çığlıklarına adıyorum gülümseyişlerimi Mevsimleri ıslatıyorken vedaları Son bahar bir çocuk düşürüyordu kalbinden Yol yorgunu düşlerimi sırtlarken kalemim Dudağımda detone olmuş tüm kelimeleri kusmakla meşguldüm Düşlerimi sollayan ne idüğü belirsiz kelimelerin acıları dolarken içime Ağırlık yapsın diye de bağrıma basıyordum aşkın gizemini Susabildiğim kadardı hayat Ve konuşabildiğim kadar aşk Günahları aç karnına içiyorum ben Toplu intiharlar taşıyorum üzerimde Uydurduğum masalların inanırlığı kalmadı artık Kuyruklu bir yalandım ben Her şey başladığı yerde bitiyor şimdi Günahlarımın tam gölgesinde Öpeyim ve geçsin dedi hayat Çünkü en büyük günahtı seni sevmek Titrek ellerimle tenhasına dokunuyorum gecenin Yıldızların sırtına yaslıyorum kaçışlarımı Korkarken ben ağlamaya Kefilim oluyordu yalnızlık Su uyudu düşman içimde Günü düşürürken gece Kendime kalıyorum Gösterisine hazırlanan bir palyaçonun yüzünü taşıyor ruhum Gözyaşı kokan gülüşlerimde intihar belirtileri Parçalanmış gülüşlerimi dikmeye kalkışırken dudaklarım Çaresizliğimi kemiriyor gi-dişlerin Sırasını kaybetmiş bir harf gibidir şimdi aşk Notaların en ağır tonlarına vuran yalnızlığın ayak sesidir tarifi imkansız boşluklarım Kendi elimle yıkıyorum ölümlerimi Ve taziyeler düşürüyorum boşluğuma Bir kaç ölüm daha gerek bana Yangına düşmek kadar cesursa yüreğin bu ölümleri bana lütfeder misin? İsmet Baygın